Vikan - 19.09.1968, Síða 44

við börnin. Ég hefi engan áhuga á
fatnaði, það hef ég aldrei haft.
Mennirnir í lífi hennar voru mót-
setningar, leyndardómsfullir og
framandi einföldum skoðunum og
kröfum hennar. Þeir áttu stóra
drauma, og hún var alltaf reiðubú-
in til að gera allt sem í hennar
valdi stóð til að fylgja þeim eftir.
Hún leit á Lindström og Rossellini
sem yfirmenn sína, oq þeir umgeng-
ust hana þannig. Þeir voru þröng-
sýnir, höfðu úreltar skoðanir um
stöðu konunnar í hjónabandinu. I
raun og veru höfðu þeir sömu skoð-
un á siðferði, þeir voru gamaldags
og afturhaldssamir, sem sagt alger-
ar mótsetningar Lars Schmidts, sem
er maður nútímans, umburðarlyndur
og víðsýnn, gerir sér fullkomlega
grein fyrir kröfum nútímans og hag-
ar sér eftir því.
Lars Schmidt hefir framkvæmt
flesta framtíðardrauma sína. Vonir
hennar um hamingju í sambúð við
Aron Petter og Rossellini, hafa nú
rætzt í sambúðinni við Lars. Hún
eignaðist dásamlega veröld; París
og Sviþjóð, farsælt hjónaband og
frægð, ró og öryggi.
Schmidt sóttist ekki eftir fyrir-
myndar húsmóður, honum er það
nóg að búa með lifandi manneskju.
Hún segir-.
— Við njótum þess að vera saryi-
an, bara tvö ein. Við njótum þess
að tala saman. Við njótum friðar í
samverunni. Skip okkar siglir ró-
lega, það er ekkert "sem kemur okk-
ur á óvart, hvorki hvítfyssandi öldu-
faldur eða djúpar lægðir. Ég hefi
það aldrei á tilfinningunni að ég
þurfi að gera neitt sérstakt, til þess
að honum þyki vænt um mig. Hon-
um þykir einmitt vænt um þær hlið-
ar mínar, sem ég áður hélt að væru
mér til vansa. Hann tekur mig eins
og ég er.
Svo bætir hún við með mildri og
hljóðlátri rödd:
— Hann tekur mig ekki aðeins
sem leikkonu og eiginkonu, heldur
líka einfaldlega sem konu. Nú get
ég verið ég sjálf, án þess að hafa
nokkra sektartilfinnigu. Lars er
sterkur maður, greindur og tilfinn-
inganæmur, en um fram allt er hann
skilningsríkur og hyggin. Hann lær-
ir af lifinu og gerir sér engar grill-
ur yfir því hvað morgundagurinn
feli í skauti sínu. Hann er frjáls
maður, í raun og veru frjáls.
Eitt af því sem Lars kemur oft
á óvart með, er að koma við og við
með risastóra blómvendi.
— Hann er svo hugsunarsamur,
hann veit að ég elska blóm, segir
Ingrid og bendir á stóran vönd af
gulum rósum.
Og svo eru það bækurnar. Lars
sér alltaf um að hún hafi nógar
bækur, og hafi tíma til að lesa þær.
Það gefur henni víðara sjónmál,
stærri sjóndeildarhring.
— Lars hefur komið mér til að
hugsa, og það eru allt of fóir eig-
inmenn sem gera sér far um það,
segir hún, og leggur mikla áherzlu
á orð sín.
— Hann vill að ég þroskist, hugsi
meira um andlega hluti en þá ver-
aldlegu. Fyrir honum er ég ekki
eingöngu konan hans, heldur sam-
borgari, sem verður að fylgjast með
þróun málanna, halda áfram að
upplifa hlutina og skilja þá.
í hjónabandinu verða báðir að-
ilar að leita að þeim verðmætum,
sem lífið hefir upp ó að bjóða. Lars
hefir veitt Ingrid tækifærin til að
þroskast sem einstaklingur, hann
hefir ekki lokað hana inni í gamla
eiginkonuhlutverkinu.
Það er talað um börnin hennar;
Piu, sem er dóttir Aron Petters og
Robertino, Isabellu og Ingrid, sem
eru börn Rossellinis, og hún segir að
Lars umgangist þau ekki eingöngu
sem börnin hennar, heldur sem
þroskaða einstaklinga.
— Þau tilbiðja hann, segir hún.
Hún hlær. Hún hefir nú hlotið
það, sem hún ekki fann í fyrri hjóna-
böndum sínum, — frelsi. Þegar
minnst er á þetta atriði, hlær hún
glaðlega og segir:
— Það er gott. . . Þér hafið skil-
ið hvað ég á við! Það er aðalástæð-
an fyrir þvi að ég er svo hamingju-
söm í hjónabandi mínu!
☆
Stúlkurnar í Saigon
Framhald af bls. 11
vietnamskra hermanna, sem hafa
dáið á vígvellinum, og þær þurfa
oft að sjá fyrir foreldrum sínum og
börnum. Sennilega eru harmsögur
þeirra margar sannar, en eitt er víst:
þær eru ekki í fjárhagslegum vand-
ræðum. Dugleg stúlka, sem heldur
sig vel að tedrykkjunni og sængar
ekki með hermönnum, nema hún
sé ástfangin, getur hæglega unnið
sér inn 20.000 pjastra á mánuði,
og það er 180 dollurum meira en
hæst settu ríkisembættismenn fá í
mánaðarlaun. Ef hún sængar með
nokkrum á viku, getur hún þrefald-
að þessa upphæð.
Því lengur sem bandarískir her-
menn dvelja í Vietnam, verða þeir
léiðari á barstúlkunum og viet-
nömskum konum yfirleitt. Hér á
eftir fara nokkur svör hermanna,
sem hafa verið spurðir um álit
þeirra á stúlkunum: „Þær eru of
geðríkar, ég kann miklu betur við
stúlkurnar heima. Fólkið hér fer
meira eftir eðlishvöt en heiIbrigðri
skynsemi. Það yrði erfitt fyrir stúlk-
urnra að semja sig að háttum fólks-
ins heima." „Mér líkar vel við þær,
en þær eru svo ólíkar okkur. I stað
þess að sitja á stólum, sitja þær á
hækjum sér eða liggja á hnjánum.
Það kæmi skrýtilega fyrir heima."
„Ef ég kvæntist stúlku héðan frá
Vietnam, myndi pabbi drepa mig."
„Mér líkar vel við þær, en ég myndi
aldrei kvænast nokkurri þeirra. Þær
eru svo fjandi horaðar."
Það er greinilegt að bandarískir
hermenn eru mjög einmana í Viet-
nam. Það sést bezt á daginn, í Sai-
gon og öðrum borgum, þar sem
þeir ráfa um án nokkurs markmiðs,
44 VIKAN 37- tbl-