Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 10

Stúlkurnar
sem þetr skílja ej
----Saígon-----
z'------------------------------------—---—--—-------------N
„VENJULEGUSTU SAMNINGAR ERU AÐ STÚLKA, SEM HELDUR VIÐ
HERMANN, FÆR UM 150 DOLLARA Á MÁNUÐL FYRIR ÞAÐ HUGS-
AR HÚN UM LÍTIÐ HÚS, SEM HANN LEIGIR FYRIR 100 DOLLARA
A MÁNUÐI, ELDAR FYRIR HANN, ÞJÓNAR HONUM OG ER AUÐ-
SVEIPUR REKKJUNAUTUR ... “
Ástarævintýri og stríð hafa ætíð
verið sögulega samtvinnuð, eins og
greinilega kemur í Ijós hjó rithöf-
undum, allt frá Herodotusi til Hem-
ingways. Stríðið í Vietnam er eng-
in undantekning.
Þrótt fyrir þá staðreynd að um
það bil 150 hjónabönd eru órlega
stofnuð milli bandarískra hermanna
og stúlkna fró Vietnam, og vitað er
að önnur ástasambönd eru mý-
mörg, þá hafa slík mól aldrei ver-
ið undir meira eftirliti i nokkurri
annarri styrjöld, sem Bandaríkja-
menn hafa tekið þótt í. Vietnam-
búum hefur þótt „ástandið" niður-
lægjandi og það hefur haft slæm
óhrif ó sambúð þessara tveggja
þjóða.
Það er satt að þúsundir Vietnam-
búa, frekar konur en karlar, hafa
unnið fyrir meiri peningum í þessu
stríði en annars ó allri sinni ævi.
Það eru ekki einungis vændiskon-
ur, — en þær geta, ef þær stunda
atvinnu sína vel, haft fjórum sinn-
um hærri mánaðarlaun en róðherr-
ar, — heldur þúsundir annarra Viet-
namkvenna, sem vinna á skrifstof-
um og heimilum Ameríkumanna.
Um það bil þriðjungur þjóðarinn-
ar, sem er sautján milljónir, hefur
hrokkið upp af ásunum, farið ó
flakk, flúið sveitirnar, og leitað
hælis undan sprengjuórósum í borg-
unum. Meðal þeirra eru tugir þús-
unda ungra stúlkna, sem hafa gerzt
vændiskonur, eða hafa gert samn-
inga um sambúð, venjulega til sex,
sjö mánaða í senn, við bandaríska
hermenn og óbreytta borgara. í
þessum hópi eru stúlkurnar, — og
þar með taldar stúlkur, sem valdar
hafa verið til að sinna gestum ó
börunum, — sem láta sig dreyma
Ijúfa drauma um að hitta ameríska
hermenn, sem bjóða þeim einhvers
konar öryggi, eða jafnvel hjóna-
band, en það hafa tiltölulega fó
hjónabönd orðið til af þeim kynn-
um. Heildartölur sýna að þau eru
miklu færri tiltölulega en þau voru
í Evrópu, Ástralíu, Japan og Kóreu,
í og eftir síðari heimsstyrjöldina,
þegar bandarískir hermenn voru í
þeim löndum.
Það eru margar ástæður fyrir
þessu. Am^rísku hermennirnir eru
aðeins eitt ór í einu í Vietnam (sem
er aðalóstæðan fyrir því að siðferð-
ið hefur haldizt ó sæmilegum grund-
velli), og ó svo stuttum tíma er
hæpið að þeir geti kynnzt svo vel
stúlkunum [ Vietnam, að til hjú-
skapar komi. En ef eða þegar her-
maður hefur áhuga ó að kvænast
stúlkunni sinni, þá tekur skriffinsk-
an svo óralangan tíma, að hann
hugsar sig um óður en hann leggur
út [ það. Þó eru til dæmi um það
að hermenn fara heim, þegar þjón-
ustutími þeirra er útrunninn, og
gerast sjálfboðaliðar, til þess að
geta verið annað ór í Vietnam, ein-
göngu til að geta kvænzt stúlkunni
sinn. Yfirleitt hugsa þeir þó ein-
göngu um að nó sér í góðan rúm-
félaga, eða jafnvel fasta vinkonu
fyrir stuttan tíma. Svo eru líka
miklir erfiðleikar með málið. Þótt
margar stúlkur [ Vietnam, og þó
sérstaklega stúlkur, sem hafa af-
vinnu á börunum, kunni svolítið í
ensku, er það tæplega nóg til að
geta kynnzt til fullnustu. Og mjög
fóir amerískir hermenn læra viet-
nömsku, sem er afar erfitt tungu-
mál.
Stúlkurnar sem kunna ensku vel,
og það eru yfirleitt skrifstofustúlk-
ur, sem koma fró góðum heimil-
um og búa heima hjó foreldrum
sínum, eru yfirleitt undir heimilis-
aga, og hermennirnir hafa litla eða
enga möguleika til að kynnast þeim.
Venjulegir hermenn koma sjaldan
í stjórnarskrifstofur hersins. Síðast-
liðið eitt til tvö ór hafa órósarsveit-
irnar ekki verið staðsettar í Saigon,
Danang eða öðrum stórum borgum.
Þetta hefur ekki auðveldað kunn-
ingskap milli hermanna og stúlkna,
og svo hafa barir og næfurklúbbar
verið að mestu leyti lokaðir opin-
berlega síðan í febrúar.
Hermenn hafa lítið tækifæri til
að ná sambandi við „góðu" stúlk-
urnar í Vietnam; þar hafa óbreyttir,
amerískir borgarar betri tækifæri.
Þetta er vegna þess að vietnamskir
foreldrar hafa alltaf reynt að vernda
dætur sínar fyrir útlendingum. Viet-
nambúar eru stolt fólk, og þeir hafa
ekki alltaf haft góða reynslu af út-
lendingum, þar sem landið hefur
löngum verið hersetið bæði Kín-
verjum og Frökkum.
Nguyen Ngoc Lihn, hámenntaður
maður sem talar þrjú tungumól, og
er yfirmaður f upplýsingaþjónustu
ríkisins, segir:
„Að undanförnu hafa stúlkur,
sem giftast útlendingum, orðið fyr-
ir alls konar misrétti. Ameríkumenn,
sem eru viðkvæmari í sér en aðrir
útlendingar hér, og koma sér oftar
í ástasambönd eða hafa meiri þörf
fyrir slíkan félagsskap, eru meðal
Vietnambúa oft ólitnir sem eins
konar „óæðri verur". Yfirleitt eru
þeir heiðarlegri í samskiptum sín-
um við stúlkurnar en menn af öðru
þjóðerni, en verða þó fyrir mikilli
andúð innfæddra.
Vietnambúar fóst ekki um það
þótt hermennirnir hafi mök við
vændiskonurnar. Foreldrar, sem
senda dætur sínar til að vinna á
börunum, vita vel hvað bíður
þeirra. En ef þeir senda þær til
vinnu ó skrifstofum Bandaríkja-
manna, hafa þeir rétt til að krefjast
öryggis þeim til handa. Ef eitthvað
slæmt kemur fyrir í þeim herbúð-
um, er það mikill hnekkir fyrir álit-
ið ó Bandarlkjamönnum í heild.
Verstu tilfellin eru þegar Ameríkan-
ar lenda í ævintýrum með viet-
nömskum konum, sem eiga eigin-
menn sina á vígvöllunum."
I Vietnam eru nokkur góð hjóna-
bönd milli þjóðanna, en þau eru
þó teljandi. Fyrrverandi majór í her
Bandaríkjanna kom aftur til Viet-
nam sem borgaralegur starfsmaður.
Hann var í fleiri mónuði að biðla
til ungrar konu af góðum ættum,
sem hafði misst mann sinn ó víg-
vellinum. Hann gafst ekki upp, og
eftir rúmt ór kvæntist hann henni.
Hann sótti um starf í Thailandi, þar
sem kona hans var kunnari lifnað-
arhóttum þar en í Ameríku. Hún er
vel menntuð og greind kona og
hefur ekkert ó móti þvi að flytjast
til Bandaríkjanna með manni sín-
um, en gagnstætt þv! sem aðrar
stúlkur fró Vietnam vilja, þá finnst
henni að það liggi ekkert ó.
Flestar stúlkur, sem giftast banda-
rískum hermönnum í Vietnam, eru
illa upplýstar og hafa fárónlegar
hugmyndir um þægileqt líf í glæsi-
legu umhverfi Ameríku. Hermenn-
irnir, sem kvænast þeim, eru yfir-
leitt ungir drengir, víðsvegar að úr
Ameríku. Foreldrar þeirra eru síð-
ur en svo ónægðir með ráðahaq
þeirra, og órangurinn verður sá, að
þeim finnst allir líta niður ó sig, og
oftast leysast þessi hjónabönd upp
fyrr eða sfðar.
En ef stúlkurnar hafa tækifæri til
að giftast hermönnum, þá eru þær
reiðubúnar til að taka afleiðingun-
um, í fyrstu að minnsta kosti. Fyrsta
spurning þeirra er oft: — Heldurðu
að ég verði tekin fyrir negra? Þótt
bandarískir hermenn, hvítir og þel-
dökkir hafi barizt hlið við hlið (
Vietnam, og samkomulag yfirleitt
verið ógætt, þó gætir töluverðs að-
skilnaðar milli þeirra í einkalífinu,
10 VIKAN 37-tbl■