Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 33

fyrir þessu. Verkfærunum hafði
verið skilað. Þótt Ambrose Tuttle
hefði snúið sér að því að liía í
synd, kannske orðið einn af þess-
um blómamönnum eða setzt að í
skúr einhvers staðar í úthverfi,
kom honum það ekki við. Til að
binda endi á þetta sagði hann:
- Jæja, ég er feginn að þetta
er búið. — Þakka yður fyrir for-
ingi. Dylan virtist ófús að fara.
Hann laut yfir saumavélina og
sneri henni nokkrum sinnum. —
Þér hafið gert mjög vel við
hana, frú Blossom. Ég hringi í
yður, næst þegar min bilar.
Robert leit talandi augnaráði
á armbandsúrið sitt og síðan á
klukkuna á hillunni.
Dylan andvarpaði. — Jæja,
verið þið þá sæl.
Robert fylgdi mönnunum til
dyra, til að ganga úr skugga um
að þeir kæmust heilu og höldnu
út af eigninni. Svo kom hann
óþolinmóður til baka, morgun-
maturinn hans var orðinn kald-
ur og þar að auki hafði hann
ekki tíma til að éta hann. Hann
braut saman morgunblaðið, þótt
guð vissi að hann hafði lítinn
tíma til að lesa það á skrifstof-
unni. Hann var ekki einn af þeim
sem eyddi öllum fyrri hluta
dagsins í að ráða krossgátuna í
The Times. Þegar dagur Roberts
byrjaði, byrjaði hann af fullum
krafti. —■ Allan daginn af öllum
mætti, var slagorð Blossom
Brassiéres.
Hann þreif ferðatöskuna sína
og kastaði frakkanum yfir hand-
legginn.
— Ætlarðu ekki að fá þér of-
urlítið heitt kaffi? spurði Harri-
et háif feimnislega, eins og hún
vildi hálft í hvoru ekki tefja
hann. Hún var góð kona; hún
vissi, að hann vildi ekki láta
dekra við sig, og þetta boð var
aðeins kurteist og tillitssamt.
— Ég verð að flýta mér, sagði
hann. — Sjáumst í kvöld... og
já ....
Móti venju sinni hikaði hann í
efsta þrepinu. Það var sjaldgæft
að hann gleymdi nokkrum sköp-
uðum hlut. En í þetta sinn var
eitthvað, sem ekki lét hann í
friði. — Andskotinn hirði þenn-
an leynilögreglumann og smá-
snuðrið hans! Svo mundi hann
það.
— Náttfötin mín, sagði hann.
— Þessi skærrauðu sem eru
horfin. Reyndu að finna þau.
— Já, elskan ....
-— Og innisloppinn.
Nú hafði Harriet hættulegt
augnaráð. — Ef þú ert ekki víss
um, að hafa sett það einhvers-
staðar.
Hann vildi ekki standa þarna
og láta segja sér, að hann væri
genginn af göflunum.
— Reyndu bara, elskan, sagði
hann stuttaralega. Svo kyssti
hann hana og það var stuttaralegt
líka. Hann skundaði reiðilega til
bílskúrsins.
Áður en hann komst alla leið,
mundi hann eftir fleiru, sem hann
hafði gleymt. Hann var með
skjalatöskuna, mikið í'étt. Allt í
einu minntist hann þess, að það
var ekkert í henni. Umslagið
með lýsingunni á nýja Boadicea
brjóstahaldaranum og tillagan að
honum, sem hann hafði haft með
sér heim, til að athuga nánar í
gærkvöldi, lá enn á náttborðinu
hans. Hann hafði ekki haft það
með sér niður og hann hafði
ekki látið það í skjalatöskuna.
Honum var að fara aftur.
Of margt sem dreifði hugan-
um. Þar lá hundurinn grafinn.
Of margt, sem ergði hann.
Hann gekk aftur að aðaldyr-
^unum.
Þá heyrði hann raddirnar enn
á ný. Eina rödd að minnsta kosti.
Fjarlæga, hlæjandi rödd, eins og
Harriet væri að stríða honum
úr fjarska.
— Allt í lagi! Morgunmatur
eftir þrjár mínútur.
Þetta var fáránlegt. Hann var
búinn að borða meiri hlutann af
morgunmatnum. Að minnsta
kosti hafði morgunmaturinn ver-
ið þarna handa honum að éta, ef
hann hefði fengið tíma til að
ljúka við hann.
Hann dreif upp lykilinn og
smeygði sér inn í húsið. Auðvitað
var dauðaþögn. Harriet var
frammi r eldhúsi. Hann vildi
ekki láta hana vita hvað hann
var gleyminn; hann myndi ekki
þola þetta augnaráð hennar einu
sinni enn. Hann læddist á tán-
um í gegnum anddyrið og fikr-
aði sig hljóðlaust upp stigann.
Eitthvað einkennilegt rétt innan
sjónmáls hans olli honum áhyggj-
um.
Nei, hann ætlaði ekki að gá
að því nánar, flýjandi skuggar
og lítil dýr, sem hoppuðu út og
inn um veggina, voru ekki handa
honum.
En þegar hann kom upp stig-
ann gat hann ekki barizt á móti.
Hann leit upp.
Háloftslúgan var opin.
' Þetta var fáránlegt. Þau
geymdu ekkert uppi í risinu,
nema gamla rúmið, sem þau
höfðu komið þar fyrir, þegar þau
ákváðu að kaupa nýtt. Það gamla
var farið að halla svo mikið
inn að miðjunni að þau voru
sífellt að velta þangað. Þau höfðu
haft gaman af þessu í nokkur ár,
já, oft og tíðum mjög gaman af
því, en nú ... jæja, það var fleira
til í lífinu, og nýja rúmið var
breiðara og þægilegra og velti
þeim ekki alltaf saman í miðj-
unni.
Hann hafði engan tíma til að
standa þarna og rifja upp gaml-
ar endurminningar. Þaðan af síð-
ur að glápa á lofthlerann. Undr-
andi, en ákveðinn í að vísa á
bug öllum óviðkomandi heila-
brotum, gekk hann inn í svefn-
herbergið.
Hann átti hálfvegis von á því
að finna ekki brjóstahaldaraum-
slagið á borðinu, þar sem hann
hafði sett það. Honum til léttis
var allt með felldu, hér að
minnsta kosti; Umslagið lá á
borðinu; nýji brjóstahaldarinn
ofan á umslaginu. Hann tók hvort
tveggja upp.
Hann heyrði skell einhvers
staðar uppi yfir sér ofurlítið til
norð-austurs.
Robert beið. Heyrði hann eða
heyrði hann ekki, dauft fótatak
eins og ofurlítill flokkur af mús-
um gengi í takt uppi á loftinu.
Hann stóð grafkyrr. Hann heyrði
ekki meira.
Þetta gat ekki gengið. Hann
gekk ákveðinn út eftir gang-
inum að stiganum. Hann sá ekk-
ert óvanalegt útrmdan sér að
þessu sinni, og nú olli það hon-
um undrun og áhyggjum. Hann
leit upp.
Loftlúgan var lokuð.
Þýddi það, að hún hefði alls
ekki getað verið opin, þegar
hann átti leið um fyrir einni
mínútu?
En hann hafði séð hana opna.
Nú sá hann hana lokaða.
Robert hikaði andartak á
stigabrúninni, svo fór hann nið-
ur. Fyrir ofan hann heyrðist
deyfð en ákveðin karlmanns-
rödd: — Það eru engin rakvél-
arblöð.
Ro,bert nam staðar með aðra
höndina á dyrahúninum. Hann
sneri sér við. Kyrrð og þögn.
Hann hikaði, og svo flýtti hann
sér fram í eldhús. Þar var Harri-
et. Það var ekkert draugalegt
eða óákveðið við Harriet. Þegar
hún heyrði fótatak hans, sagði
hún með sinni skæru, auðþekktu,
djúpu og jarðnesku rödd:
— Verst að við skyldum vera
búin með rakvélarblöðin.
— Rakvélarblöðin? spurði Ro-
bert heimskulega.
— Ég skal kaupa rakvélarblöð
þegar ég fer út, sagði Harriet og
brosti um leið og hún sneri sér
við. Svo gekk bros hennar allt
úr skorðum. Hún greip andann
á lofti. — Robert? Hvað ert þú
að gera hér?
— Ég gleymdi þessu. Hann
klappaði á brjóstahaldarann sem
dinglaði utan á umslaginu. —
En hvað er þetta með rakvélar-
blöðin ....? Ég meina .... hver?
— Rakvélarblöðin? spurði
Harriet og setti upp þennan
svip, sem hann var farinn að
óttast og hata.
Ég, ég sagði ekkert um rak-
vélarblöð, sagði hann.
— Nú, ekki ég.
— Ekki þú?
— Nei, sagði Harriet ákveðin.
Einhversstaðar hlaut að vera
heil brú. Hann hugsaði um skrif-
stofuna sína og verksmiðjuna,
þar sem hann var algjörlega ein-
valdur. Skrifstofan hans, með
stóra skrifborðinu og stóra
virðulega bakháa stólnum og
sölulínuritunum ó veggjunum;
með símum og innanhússtalkerf-
um og fólki, sem bankaði lotn-
ingarfullt og hafði mesta löngun
til að ganga á bak út aftur og
hneigja sig. Þar var hann örugg-
ur. Þar gat hann hugsað. Til
bessa hafði hann ekki heyrt neina
skelli þar, né heldur haft of-
skynjun, að dyr opnuðust og
lokuðust, þar heyrði hann held-
ur engar raddir aðrar en venju-
legar, virðingarverðar raddir
starfsmanna sinna.
Robert flúði.
Hann hafði fund klukkan ell-
efu, en í fyrsta sinni á ævinni
gat hann ekki einbeitt sér. Einu
sinni stóð hann sig meira segja
að því að tala um krækjur og
lykkjur, þegar sölustjórinn hans
var að tala um kvartanir, sem
þeim höfðu borizt vegna hör-
undsofnæmis fyrir sumum efn-
unum þeirra. Hann hespaði fund-
inum af eins fljótt og mögulegt
var og svo gaf hann sér tíma til
að íhuga málið alvarlega.
Hann hafði ekki komið nálægt
lækninum sínum í áraraðir. Ein-
hvern tíma hafði hann átt stutt
samtal við hann, þegar suðan
fyrir eyrunum var óþolandi, en
læknirinn hafði einfaldlega ráð-
lagt honum að taka sér hvíld í
ítölsku ölpunum. Robert hafði
haft allt of mikið að gera til
að sinna þessu, og auk þess litla
trú á þessu læknisróði. Áhyggj-
urnar höfðu aukið á óþægindi
hans fremur en að draga úr þeim.
Hvað myndu þessir læknar
hafa að segja um nýju fyr-
irbrigðin? Ef til vill myndu þeir
stinga upp á því að hann dveldi
eins og hálfan mánuð í munka-
klaustri, og jafnvel þar myndu
steinarnir sennilega fara að
skríkja hver við annan.
Robert lamdi í borðið sitt, eins
og hann gerði stundum á storma-
sömum sölufundum. Með sjálf-
um sér pípti hann niður hug-
myndina um að heimsækja lækni.
Það var ekkert að honum. Mein-
semdin lá einhvers staðar þar,
sem hann réð ekkert við og hjá
öðru fólki. Harriet, sem sífellt
var að týna einhverju og neitaði
að bera ábyrgð á því, Harriet,
sem hafði sennilega brennt týndu
náttfötin hans til ösku í þurrk-
aranum; það leit jafnvel út fyr-
ir að hún væri leynilegur port-
vínsþræll og þessvegna voru
þessar tvær flöskur horfnar og
þessvegna sofnaði hún á dag-
inn og þessvegna fékk hún stund-
um þetta einkennilega augnaráð.
Og svo voru það þessir ábyrgð-
arlausu menn, sem höfðu byggt
húsið hans úr vondu efni, svo
þar heyrðust allskonar dularfull
hljóð á nóttunni. Og einhver ná-
granni hans var vís með að stilla
Hi-Fi hljómburðartækin sín svo
hátt á nóttunni að það gerði alla
hunda í Chelsea hrædda og
skapaði þennan undarlega titr-
ing, þessar undarlegu hrotur, í
Framhald á bls. 50.
37. tbi. VITCAN 33