Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 39

SíSasta eldspýtan
Framhald af bls. 13
sem ég varð að senda til hennar.
Þess vegna.veit ég um heimilisfang
hennar, það stendur í minnisblöðun-
um við símann.
Turf-klúbburinn var m|ög vel lát-
inn veitingastaður, frekar lítill en
miög glæsilegur. Eigandinn var
fyrrverandi majór í flughernum,
Frank H. Taylor. Hann var ekkju-
maður og vel efnaður. Hann hafði
farið með tvö börn sín frá London
til Jersey, eyjarinnar við Frakk-
landsströnd, og þar ætlaði hann að
vera um páskana. Hótelið þar stað-
festi að hann hefði verið þar allan
tfmann, mætt í hverja máltíð, svo
það var útilokað að hann hefði
farið í skottúr til London, til að
myrða ástmey sína vegna afbrýði-
semi. Starfsfólkið í Turf-klúbbnum
hafði verið undrandi yfir því að
frú Rivers mætti ekki til vinnu á
laugardagskvöld. Það hafði hringt
heim til hennar, en enginn svaraði
í símann. BílI frú Rivers hafði held-
ur ekki sézt við klúbbinn frá því
á föstudagskvöld. Hawser gaf út
skipun um að leita að bílnum.
Það var alveg útilokað að um
ránmorð væri að ræða, nema þá
að frú Rivers hefði verið með mikla
peninga í töskunni. Hún stóð opin
við hliðina á líkinu, og þar voru
engin fingraför, nema hennar eig-
in. Frú Bond fullyrti að ekkert hefði
verið tekið úr íbúðinni, hvorki
skrautgripir eða föt. Lyklakippan
sem frú Bond talaði um var hvergi
sjáanleg, og það voru greinileg spor
eftir karlmannsfætur á þykku gólf-
teppinu, stóra karlmannsfætur, sem
voru alger mótsetning við för eftir
smágerða fingur, sem fundust á
póskaegginu og borðbrúninni.
Meðan Hawser beið eftir árangri
frá rannsóknastofu lögreglunnar,
hafði hann upp á Jennie Chambers
á einni sjónvarpsstöðinni. Hún sat
innan um alls konar eldhúsáhöld,
sem hún átti að auglýsa í sjónvarp-
inu, og féll i grát, þegar Hawser
sagði henni frá morðinu. — Ég get
alis ekki trúað þessu, sagði hún,
hvað eftir annað. — Ó, vesalings
Frank, vesalings Frankl
— Eigið þér við Taylor majór?
spurði Hawser.
Hún kinnkaði kolli og þurrkaði
sér um augun.
— Ivy, sagði ég oft við hana,
hversvegna giftist þú ekki Frank?
Hann er ekki eingöngu sú trygga
höfn, sem við allar erum á hnot-
skó eftir. Hann hefur mikinn per-
sónuleika, og þú elskar hann!
Reyndu að losa þig við þennan
drullusokk, sem þú varst einu sinni
gift. En vitið þér hverju hún svar-
aði? „Hjónabandið er heilög stofn-
un," sagði hún. Hafið þér heyrt
annað eins? Ég er glöð yfir því að
ég er ekki kaþolikki! Fröken Cham-
bers hristi höfuðið, skilningsvana.
— Það er alls ekki óhætt að búa
svona ein, eins og Ivy gerði, nú
orðið. Þess vegna reyni ég að búa
hjá Lotty frænku, þó það sé ekki
alltaf gaman, og langt út í rassi,
svo ég er alltaf fleiri klukkutírha
að komast til og frá.
— Vitið þér hvar herra Rivers er
niðurkominn?
— Eigið þér við fyrrverandi eig-
inmann hennar? Ég veit ekki einu
sinni hvað hann heitir. Rivers er
föðurnafn hennar. Ég spurði hana
einu sinni hvort hún heyrði aldrei
frá honum, en hún sagði: „Nei,
hann hvarf fyrir 8 árum."
Hawser sneri aftur til Scotland
Yard. Lögregluþjónn kom hlaupandi
á móti honum. — Skýrslan fró rann-
sóknastofunni, herra! Sakamálafull-
trúinn óskar eftir samtali við yður,
— og það strax, sagði hann, þegar
Hawser opnaði umslagið og fór að
skoða myndir í mestu rólegheitum.
Gat það verið að tvennt hefði ver-
ið þarna að verki, stór karlmaður
og óvenjulega smávaxin kona? Allt
í einu sló hann hnefanum í borðið,
eins og honum hefði dottið eitthvað
nýtt í hug. — Ég kem við hjá hús-
bóndanum. Hafið bílinn minn tilbú-
inn!
Sakamálafulltrúinn leit upp. —
Fjandinn hafi það, Hawser, — það
er bókstaflega allt á öðrum endan-
um. Flóttamaðurinn frá Dartmoore
fangelsinu, sem lögreglan hélt sig
hafa handsamað I gær, er ennþá
laus og liðugur. Þessir asnar náðu
í vitlausan mann, já, raunverulega
geggjaðan aumingja, og voru sigri
hrósandi yfir að hafa fangað morð-
ingjann, Ben Preston. Nú æpa þeir
á hjálp frá Exeter. Takið Trench
með yður og flýtið yður til þeirra!
Augu Hawers urðu eins og mjó
strik af vonzku. — En Rivers morð-
ið, herra? Það er tímasóun að setja
nýjan mann í það, tímasóun fyrir
okkur, en mjög kærkominn frestur
fyrir morðingjann.
Hafið þér komizt að einhverju?
— Það væri kannski of mikið
sagt, herra, en ég eygi möguleika
á því að finna einhver spor til að
fara eftir.
— Ég vil ógjarnan standa í vegi
fyrir yður, Hawser, en það er nokk-
uð alvarlegt mál, þegar lífstíðar-
fangi sleppur út . . Sakamálafull-
trúinn þagnaði sem snöggvast. —
Jæja, sagði hann svo, — það er
ekki svo auðvelt að velja á milli
morðingja.
Hawser svaraði ekki, stóð aðeins
kyrr og beið, hæverskur á svipinn.
— Allt ( lagi, sagði sakamála-
fulltrúinn, — þér vinnið, eins og
venjulega! Ég sendi þá Trench ein-
ann....
Hawser skildi bílinn eftir við
Cronwell Road og gekk hratt I átt-
ina að Blanche Street. Við hornið
gekk hann yfir lítinn skrúðgarð.
Barnahópur hafði safnazt að einum
bekknum og á bekknum sat Beryl,
sýnilega miðdepillinn í einhverjum
æsifréttum. Hún stóð upp og hneigði
sig kurteislega.
— Komdu og fylgdu mér, Beryl,
sagði Hawser, — ég þarf að tala
við mömmu þína.
Beryl gekk með honum, hreykin
á svip, og gat ekki stillt sig um
það að líta við, öðru hvoru, til að
sjá hvernig börnin tækju þessari
upphefð hennar.
— Langar þig ekki í kók? spurði
Hawser. — Eða viltu heldur ís?
— O, já, það fæst svo góður ís
! Eskimoa. Hún hljóp við fót við
hlið hans.
Þau settust í einn af básunum,
hvort um sig með tvöfaldan skammt
af jarðarberjaís. — Þú átt marga
vini hérna í götunni, sagði Hawers,
eftir stundarkorn. — Þú hefur lík-
lega verið að segja þeim frá því
sem skeði í morgun?
Beryl kinkaði kolli. — Já, og ég
varð að segja þeim það aftur og
aftur. Smágert andlitið Ijómaði.
— En þú hefur aðeins sagt þeim
frá því sem skeði í morgun, er það
ekki? Ekkert um það sem skeði á
laugardagskvöldið?
— Sjáðu, hér er heilt jarðarber,
sagði Beryl og hélt fram skeiðinni
með stóru jarðarberi. — Kannski
finnur þú líka ber, mitt var sokkið
á botninn.
— Við sjáum til, sagði Hawser.
—■ En þú svaraðir ekki því sem ég
var að spyrja um. Sagðirðu þeim
frá því sem skeði á laugardaginn?
Hún horfði á hann, óörugg á
svipinn.
— Þú hefur ekki sagt þeim að
þú fórst ekki strax heim, eftir að
þú hringdir og hengdir upp pilsið
í forstofunni, og þegar þú sást
páskaeggið, fullt af -konfekti, í stof-
unni?
Hún svaraði ekki, lagði skeiðina
frá sér, eins og hún hefði ekki lyst
á meiri ís.
— Ég hélt að þú værir skynsöm
stúlka, sagði Hawser, og röddin
var hvöss. — Það sést svo greini-
lega á þér að þú ert að skrökva.
Það er mjög óskynsamlegt að Ijúga
að lögreglunni.
Telpukornið fór að gráta. — Ég
tók bara tvö eða þrjú stykki, stam-
aði hún, — og þá komu þau, og
maðurinn var svo reiður að hann
blótaði og ragnaði, og ég faldi mig
! svefnherberginu, en ég sá að
hann flaug á hana og reif af henni
lyklakippuna, fleygði henni svo
niður ! stólinn, en þá komst ég
fram í forstofuna og flýtti mér út.
Beryl hikstaði og saup hveljur.
Hawser lagði handlegginn róandi
um axlir hennar. — Og þú þorðir
ekki að segja mömmu þinni þetta,
vegna þess að þú hafðir nælt þér
! nokkra mola, var það ekki? Það
var ekki svo hræðilegur glæpur!
— Ég vissi að mömmu myndi
finnast það.
— Hvað gerðirðu svo, fórstu
beint heim?
á aðe/'ns það bezta skilið
37. tbi. VIKAN 39