Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 14

r
37. tbl.
Mér leið mun betur en orð fá
lýst; eins og allar martraðir var
dagurinn í gær óskýr og hafði
misst obbann af sinni dökku lög-
un og ógnun. Einhvern tíma, ann-
aðhvort þegar ég var að vakna eða
sofna, hafði ég komizt að þeirri
niðurstöðu, að þetta atvik væri úr
sögunni, að ég væri sloppinn og
engar slóðir lægju til mín og ég
hefði gert úlfalda úr mýflugu. Hvað,
sem gerzt hafði í kolli mínum, hvort
það var taugalömun eða vitundar-
svæfing, var það horfið og ég hafði
gleymt því. Ég hafði gleymt því,
ekki mjög lengi, en nógu lengi til
þess að morgunninn yrði fallegur.
I strætisvagninum las ég blaðið
mitt og síðan, þegar við vorum
nærri komin inn í New York og
George Washington-brúin var fram-
undan, rifjaðist þetta upp fyrir mér
og ég stakk hendinni í vasann til
að taka upp lykilinn og virða hann
fyrir mér einu sinni enn.
Hann var ekki þar.
Þá skall allt yfir mig aftur. Það
kreppti að hjarta mínu og með æð-
isgengnum taugaóstyrk tók ég að
leita í öllum vösum mínum, en lyk-
illinn var ekki í neinum.
Svo slakaði ég á og dró andann
léttar. Ég átti þrenn föt: dökkgrá
flannelsföt, dökkgrá ullarföt og
viðarkolagrá ullarföt — þetta er
ekki athyglisvert safn, en þegar
tekjurnar eru eins og mínar, hefur
maður ekki efni á að eiga athyglis-
vert fatasafn. Maður kaupir sér ein
föt á ári og það verða að vera þess
Konar föt að þau geti líka gengið,
þegar maður fer inn í borgina. (
dag var ég í gráu ullarfötunum, í
gær var ég í gráu flannelsfötun-
um. Alísa sér um það, og ég tæmi
buxnavasa mína á hverju kvöldi,
áður en ég fer í bólið, ekki jakka
vasana, heldur aðeins buxnavas-
ana. Þar með var spurningunni
svarað og ég gat slakað á um hríð
og á endastöð strætisvagnanna fór
ég inn í símaklefa og hringdi í
Alísu, þótt ég ætti þá á hættu að
vera nokkrum mínútum of seinn of-
an í borgina.
— Heyrðu, elskan, sagði ég. —
Ég er á strætisvagnastöðinni ( New
Ycrk og það skiptir kannski ekki
stórkostlegu máli, en ég hefði nú
gaman að því að vita það samt.
Viltu fara í jakkavasann á fötunum,
sem ég var í í gær — gráu flann-
elsfötunum — og gá hvort þú finn-
ur lykil.
— Gleymdirðu lyklunum þínum?
Það skiptir ekki máli, Johnny, ég
verð heima ...
—• Nei, greip ég fram í fyrir
henni. — Þetta er bara einn lykill,
flatur lykill. Lykill að öryggishólfi.
— Við höfum ekki öryggishólf,
Johnny. Við höfum talað um það, en
það er svo dýrt . Fékkstu þér
samt hólf?
— Alísa, þetta er ekki lykillinn
minn, viltu gera það sem ég bið
þig-
— Það lítur út fyrir að örlög
heimsins séu komin undir þessum
lykli.
— Fyrirgefðu, elskan, ég ætlaði
ekki að láta það hljóma þannig,
sagði ég og reyndi að hafa stjórn
á mér, neyddi mig til að vera ró-
legur og léttilegur í máli. — Sann-
leikurinn er sá, að lykillinn er í
eigu skrifstofunnar, og ég vildi að-
FRAMHALDSSAGAK 3. HLUTI
EFTIR E. V. CUNNINGHAM - TEIKNING BALTASAR
14 YIKAN