Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 17

— ÞaS er alveg sama hvað ég er að gera, og hversu nauðsynlegt
mér finnst það, ef ég er þreytt þá fær Lars mig alltaf til að slaka á,
til að hvíla mig, þangað til öll þreyta er horfin. Við förum þá oft til
Dannholmen, sem er eyja við vesturströnd Sviþjóðar, segir Ingrid
Bergman. Svo bætir hún við:
— Einhverra hluta vegna hlusta ég alltaf á það sem Lars segir, og
ég fer alltaf eftir því.
Ein ástæðan fyrir því að Inarid hlustar á Lars og fer eftir því sem
hann segir, er sú að hann veit nákvæmlega hvað þrek hennar leyfir,
en virðir um leið ákafa hennar og áhugamál.
— Flestir karlmenn öskra, hóta og jafnvel berjast til þess að hlustað
sé á þá. En Lars talar rólega um það sem mér er fyrir beztu, án þess
að hækka róminn.
Fyrri hjónabönd hennar — með Aron Petter Lindström og Roberto
Rossellini, enduðu bæði með hávaðasömum skilnaðarmálum. En í sam-
búðinni við Lars, sem er alger mótsetning þeirra beggja, eða ef til
vill sambland af því bezta í þeim báðum, hefir hún fundið öryggi.
— Aron Petter var kaldlyndur, aðfinnslusamur, segir hún, — og
Roberto gerði alltaf úlfalda úr mýfluau. Ég reyndi alltaf að gera þeim
til hæfis, var aldrei ég sjálf. ffjá Lars þarf ég aldrei að látast vera
eitthvað annað en ég er, en stundum hlær hann að mér.
I þessu hjónabandi býr hún ekki við stöðuga taugaspennu, hún er
örugglega viss um að Lars er hvorki ófyrirleitinn eins og skólastrákur,
eða geðríkur snillingur. Flann horfir á hana, raunsæjum augum, og á
það til að finna að við hana, en aldrei þegar aðrir heyra.
Þegar Ingrid er spurð hvort hún sjá eftir því sem á undan er gengið,
þá svarar hún:
— Nei, nei, ég sé ekki eftir neinu, ég er ánægð með líf mitt.
En þegar sett var fyrir hana svolítil snara, kom í Ijós að það var
ýmislegt sem hún var sár yfir. Hún var að vísu treg til að tala um
það, en gerði það samt, með þeim opinskáa heiðarleik, sem gerir
hana að einni af aðdáunarverðustu konum heimsins. Ingrid Bergman
er heiðarleg.
Hún segir frá því að hún og Rossellini séu ennþá góðir vinir. And-
litssvipurinn breytist, augun verða að mjóum rifum og hún hreyfir
hendurnar órólega. En svo hlær hún og biður afsökunar á því að
hún skuli taka þessu svona. Það er hægt að sjá að það er eitthvað
sem hún vill láta ! Ijós, en hikar við. En þar sem hún er sjálfri sér
samkvæm, verður hún að segja það.
— Það þyðir ekkert að láta sem við Aron Petter séum góðir vinir.
Því miður, það erum við ekki.
Og svo heldur hún áfram:
— Ég vil helzt sem minnst tala um fortíðina. Hversvegna ætti ég
lika að gera það? Og ég veit að ef Aron Petter les þetta, þá segir hann:
,,Hún er söm við sig, hún gleymir engu! Hún talar ennþá um það liðna
og getur engu gleymt, eftir öll þessi ár."
En hún kemst í mótsögn við sjálfa sig. Hún minnist fcrtíðarinnar,
minnist þess þeqar hún var tvítug og mjög ástfangin .... og Aron
Petter var fullur framtíðadrauma, hann var alvarlega hugsandi ungur
maður. Hún elskaði leikhúsið, fólkið, félagsskap og hljómlist. Hún
fann fljótlega hve ólík þau voru. en það laðaði hana að honum. Hún
var viss um að hann ætti mikla framtið fyrir höndum. Henni datt aldrei
í hug að hún yrði fræg sjálf.
Bandaríkin virtust vera óskalandið fyrir framhaldsnám Aron Petters,
og þegar hún fékk aðalhlutverkið í ..Intermezzo", fóu þau til Holly-
wood, og þau létu sig drevma um mikla framtíð, honum til handa.
En svo kom Pia og óvænt frægð hennar sjálfrar. En frægð hennar
lagðist eins og þung byrði á Aron Petter. Það varð eilíf togstreita á
milli þeirra, þótt það væri það síðasta sem hún óskaði eftir. Hann
var dulur og vildi hafa allt sem mest kerfisbundið; hun var glaðlynd
og tilfinningasöm. Hann gat t.d. aldrei fellt sig við það að hún drykki
vín, þætti það jafnvel mjög gott.
— Mér finnst ekkert að því að fá sér glas af víni. Mér finnst gaman
að vera með fólki, sem hefir ánægju af því að rabba saman vfir glasi.
Hann sagði að Bandaríkin hefðu brevtt henni mikið, og hún sagðist
ætla að prófa alla drvkki, sem hægt væri að finna á vínkortunum.
Hann kallaði hana drykkjumanneskju á mannamótum, hann auðmýkti
hana. Hann var mjög nákvæmur, rökvís og hafði mikla ást á starfi
sínu. Hún var aðeins leikkona. Hann slakaði aldrei á, gaf sér ekki
einu sinni tíma til að nota sundlaugina, sagði að það væri tímasóun.
Að lokum höfðu þau ekkert sameiginlegt samtalsefni, gátu aldrei
hlegið saman, áttu enga sameiginlega drauma. Þau fjarlægðust hvort
annað æ meir.
Ingrid Bergmann segir:
— Olíkar persónur laðast oft hvor að annarri. Það er rétt, líklega
sálfræðilega rétt. En það er ekki nóg til þess að hjónaband geti orðið
hamingjusamt, það þarf meira til.
Þetta segir hún nú, þegar hún er orðin eldri og reyndari, — hún
er nýlega orðin fimmtíu og tveggja ára. En þegar hún fór til Ítalíu
til að leika ( kvikmynd hjá Roberto Rossellini, hélt hún l(ka að það
væri nóg.
— Roberto var svo geysilega ólíkur mér, hann gneistaði bókstaflega.
Hann var eyðslusamur á tilfinningar sínar og gáfur. Hann lét augna-
blikstilfinningar ráða og var óspar á sjálfan sig. Tilfinningalega séð
var hann á eilífu spani, eins og hann væri í lyftu allan daginn, en hann
særði aldrei nokkurn mann viljandi, hann var bara svo fljóthuga. En
Framhald á bls. 43.
37. tbi. VIKAN 17