Vikan - 14.11.1968, Qupperneq 23

— Já, sagði hún dapurlega.
— Allt flöt þök. Engin ris. En
hvað getum við gert? Þessi
brjóstahaldari hans gerir það
sem hann á að gera. Ég hef séð
það. Hann vinnur alveg ná-
kvæmlega rétt! Hann getur end-
urskapað heilu álfurnar.
Þau horfðust í augu með þján-
ingarsvip. Ambrose hugsaði um
autt húsið og risið, sem hún
myndi aidrei framar koma upp
í, nema hann léti til skarar
skríða, fljótt og sköruglega.
Hann sagði: — Áttu einn, ein-
hversstaðar hérna nálægt?
— Já.
— Geturðu gefið mér hann?
Harriet kyngdi aftur. Hún lit-
aðist um. Þau sátu í þöglu veit-
ingahúsi, skuggamegin í salnum.
Þegar hún var þess fullviss að
eng'nn horfði á, tók hún feimn-
islega að losa frá sér blússuna.
Seinna þennan dag var Am-
brose aftur á leið til London með
þennan dýrmæta farm sinn.
Iíann var ofurlítið skelfdur, þeg-
ar tollvörðurinn opnaði töskuna
hans, en brjóstahaldarinn var
vafinn inn í óhreina skyrtu og
tollþjónnin lét sér nægja að
Ambrose skýrði frá því að hann
væri ekki með áfengi, tóbak,
hassis, demanta, armbandsúr eða
hvíta þræla.
Hann fór aftur upp í risið.
Alla nóttina sat hann við að
rannsaka alheimsbrjóstahaldar-
ann.
Morguninn eftir gekk hann
með dökka bauga undir augum
til bókabúðarinnar og keypti
Sjálfsnám í alhliða vísindum,
Sjálfsnám í vélaverkfræði og
Sjálfsnám í undirstöðuatriðum
geimferða.
Svo tók hann til starfa.
Þetta var kapphlaup við tím-
ann. Sigurganga Roberts um
heiminn var senn á enda. Fjöl-
miðlunartækin voru full af frétt-
um um fundinn í Eastbourne, og
Blossomverksmiðjan var í full-
um gangi, dag og nótt, til að
framleiða hinn nýja brjóstahald-
ara, bæði til að senda úr landi
og sérstaklega útsaumaða, per-
sónulega brjósthaldara, handa
konum komandi sendinefndar-
manna.
Ambrose gerði tilraunir. Hann
blés út, hleypti loftinu úr og
þuklaði á brjóstahaldaranum.
Hann gerði tvo í viðbót, svo
hann stæði ekki slyppur eftir,
þótt eitthvað kæmi fyrir þann
upprunalega.
Það varð að stöðva Robert.
Hann myndi taka það nærri sér,
en það varð að binda endi á
þetta. Ambrose vorkenndi
Robert, en meira vorkenndi hann
sjálfum sér. Það myndi ekkert
þeirra fá nokkurn frið, ef þessi
stórhuga áætlun Roberts heppn-
aðist. Fyrir hans eigin skuld og
fyrir skuld alls þess, sem var
gott í heimilislífinu, en allt of
lítil rækt var lögð við á þessum
tímum efnishyggjunnar, varð að
ná Robert aftur heim. Það varð
að sýna það í eitt skipti fyrir
öll, á dramatískan hátt, að al-
heimsbrjóstahaldari Blossom
væri óöruggur. Að það bæri að
gera hann útlægan.
Allskonar koppar og lcyrnur
kraumuðu og mölluðu uppi í ris-
inu hjá Ambrose. Loftið var fullt
af gufu og reyk.
— Eg næ aldrei pestinni úr
gluggatjöldunum, hugsaði Ro-
bert, en hann hélt áfram.
Þegar hann var viss um að
hann hafði fundið lausnina, stóð
hann andspænis öðrum vanda.
Hvernig átti hann að komast í
bú-gðirnar, sem nota átti á fund-
inum?
Mútur — lymska — kvöld á
kránni með bílstjóra, nokkrar
klukkustundir að hlusta á hjú-
skaparvandamál innpökkunar-
stjórans í Blossomverksmiðjunni
— og þar að auki varð hann að
kynna sér alla tilhögun verk-
smiðjunnar sjálfrar. Ambrose
þekkti varla þennan gamla stað.
Robert hafði sannarlega unnið
gott verk hér. Það var í raun og
veru smán að kippa þannig fót-
unum undan honum. En Am-
brose herti hjarta sitt. Hann og
hann einn bar ábyrgð á fram-
gengn' Roberts, ef hann kaus nú
að vera ábyrgur fyrir hruni Ro-
berts var það ekki nema rétt-
látt.
Hann gaf sig allan á vald því
sem eftir var að gera; og svo fór
ann til Eastborne, á fyrsta degi
hátíðarinnar. Að vinna eða tapa,
drepa eða lækna — nú réði hann
ekki við þetta lengur.
Hann sat í miðjum þessum
marglita áheyrendahópi og þráði
Harriet, sem sat á palbnum á
sviðinu, við hliðina á eiginmanni
sínum og erlendir fyrirmenn sitt
til hvorrar handar þeirra.
Eftir hæfilega kynningu og
handaklapp, tók Robert sér slöðu
vlð hljóðnemann og fór enn einu
sinni yfir ræðuna, sem hafði
þjónað honum svo vel á ferða-
laginu. Þó var rödd hans jafnvel
enn myndrænni. Hann leit af
blöðunum, sem hann hélt á í
hendinni og talaði af innlifun og
hrifningu:
— í upphafi er brjóstahaldar-
inn. Hvers vegna? Vegna þess að
hin eina, reglulega undirokaða
þjóð mannkynsins er kvenkynið.
Þetta verkaði vel á konurnar
í hópi áheyrenda.
Þær, sem voru með eiginmenn
sína með sér, gáfu þeim vænt
olnbogaskot. Þær sem áttu eig-
inmenn herptu varirnar og kink-
uðu ákaft kolli.
— Já, hélt Robert áfram. —
Það eru konur, sem eru hinn lif-
andi hugmyndavaki, bak við öll
mannleg afrek.
— Satt, hugsaði Ambrose. Það
varð ekki skafið af Robert að
hann hafði sannarlega rétt fyr-
ir sér. Ambrose varð hugsað til
þess hvernig útskurður hans
hafði batnað, hvernig allt hans
hugarfar hafði batnað, hvernig
öll hans tækni í Nei, hann
mátti ekki hugsa um það. Hann
fann að hann var aftur farinn
að stara á Harriet og neyddi sig
t 1 að líta aftur á Robert.
— Veitið konunni virðingu,
veitið henni sjálfsvirðingu, veit-
ið henni tækifæri til að mótu
sig og konan mun hjálpa til
að móta framtíð'na.
Nú urðu mikil fagnaðarlæti.
Að þeim loknum hélt Robert
áfram:
— Gefið henni með öðrum
orðum brjóstahaldara, sem hún
getur ráðið að vild, ekki aðeins
til að hæfa líkamsvexti hennar,
heldur einnig skapi hverju sinni,
til að hylja eða und'rstrika, til
að haga eftir kringumstæðun-
um. Hinn fjölhæfi brjóstahald-
ari — tákn aldar vorrar. Konan
sem hefur hann í þjónustu sinni
mun ekki aðeins skilja alla aðra
vísindaþróun — heldur óska eft-
ir henni. Það er frá hennar
brjóstahaldara sem vegir ykkar,
skólar, sjúkrahús, þjóðfélags-
þjónusta og hreinlæti mun
streyma. Af hverju, herrar mín-
ir og frúr, hefur heimurinn ver-
ið að leita öll þessi ár? Að
brjóstahaldara, sem er mátuleg-
ur á hvaða konu sem er, hvar
sem er, og hvenær sem er. Hann
dró andann djúpt og starði út-
yfir áheyrendahópinn. — Borg-
arar heimsins. Ég gef ykkur
brjóstahaldara handa öllum kon-
um — alheimsbrjóstahaldarann.
Tjald var dregið frá á baksvið-
inu og í ljós kom brjóstahaldari,
sérstaklega gerður fyrir þetta
tækifæri, stærri en gengur og
ger'st. Það glampaði á skálarn-
ar í sviðsljósnunum, eins og
heiðan mána — kyrran, fölan og
kaldan móti bláum himni bak-
sviðsins.
Robert sneri sér frá borðinu.
Höfuð viðstaddra snerust við og
fylgdust með honum.
Hann benti á ofurlítinn hnapp
milli skálanna.
Þegar þessi hnappur er snert-
ur streymir sérstakt gaskennt
efn; inn í skálarnar. Á sjálf-
virkan hátt og undir eins, lagar
efnið sig þá eftir vaxtarlagi þess
sem ber það og vex — áfram
upp, út og niður — í hverja þá
lögun ,stærð og stillingu sem
óskað er. Hann þrýsti á hnappinn
og hélt fingrinum. — Og þaðan
í frá þarf ekki að stilla það frek-
ar. Stillingln helzt óbreytt, þaðan
í frá að óskum. Og sú sem ber
hann þarf ekki annað en gera
ofurlitlar breytingar, ef henni
býður svo við að horfa og kring-
umstæðurnar krefjast þess. Hún
getui' stillt hann eftir tízkunni
á hverjum tíma, veðrinu eða
persónulegum óskum félaga síns.
Skálarnar tóku að belgjast út.
Ljósið glampaði á þær, þegar
þær þöndust og fengu nýtt, lokk-
andi lag, urðu ótrúlegar þrýstn-
ar.
Ofurlítið andvarp barst frá
áhorfendum.
Robert sleppti hnappnum. Það
sem nú blasti v:ð allra augum
hefði vakið óskipta aðdáun allra
.mestu myndhöggvara liðinna
alda. Rembrant og Rubens hefðu
án efa þotið upp á sviðið, hefðu
þeir verið meðal viðstaddra.
— Nú í morgun, sagði Robert,
— dreifði ég meðal kvenfólksins
í sendinefndunum, sem heim-
sækja okkur h;ngað í dag, sýn-
ishornum af þessari framleiðslu.
En hér, harrar mínir og frúr,
ætla ég að sanna og sýna ykkur
hæfni og getu alheimsbrjósta-
haldarans — hvernig hver kona
stillir hann sjálf, eftir sínum
eigin smekk eða þjóðarinnar —
hér sýni ég ykkur — konur
sautján landa!
Stóri brjóstahaldarinn hvarf
hljóðlega upp í loftið, öðru tjaldi
var sv'pt til hliðar og í ljós komu
þrjátíu og átta konur, hver um
slg í sínum þjóðbúningi. Og hver
og ein með lokkandi, þrýstinn
barm. Ambrose sá þetta með
fagurfræðiiegri ánægju og óvið-
ráðanlegri aðdáun — svo glumdi
við trompetblástur; en hann
drukknaði næstum í fagnað'ar-
látum viðstaddra. Robert fékk
svo sannarlega góðar viðtökur.
Það var mál til komið að eitt-
hvað gerð'st.
Dömurnar á sviðinu brostu við
áhorfendum ,eins og þær ættu
sjálfar sína fegúrð en ekki Ro-
bert. Robert, feimnislegur og
sigri hrósandi í senn, sté til hlið-
ar til þess að þær nytu sín sem
bezt.
— Fjórir, sagði Ambrose lágt
við sjálfan sig, — þrír — tveir
— einn — núll!
Ilann starði á sviðið. Konurn-
ar voru enn brosandi og glaðar.
Fagnaðarlætin héldu áfram neð-
an úr salnum.
-- Svona nú, hugsaði Ambrose
biðjandi. — I-Ivað hafði hann
gert vitlaust? Ef tilraunir hans
heíðu brugðizt einhversstaðar,
ef honum hefði orðið á einhver
skyssa með þessi sýnishorn... .
Svitinn spratt út á enni hans.
Fjölmargir aðrir menn í áhorf-
endasalnum vor sveittir á enn-
inu, en af annarri ástæðu.
En svo dofnaði yfir fagnaðar-
látunum. Það var eins og ofur-
lítill efi blandaðist saman við
þau.
Konurnar á sviðinu hættu að
brosa. Þær litu kvíðafullar nið-
ur á sig.
Brjóstin voru farin að þenjast
út. Hægt en ákveðið stækkuðu
þau. í fyrstu voru áhrifin ekki
ofboðsleg. Þeir sem höfðu smekk
fyrir stórum brjóstum voru jafn-
vel bara hrifnir. En þenslan hélt
áfram og brjóstin urðu ofvaxin.
Litla, malayiska stúlkan sá ekki
lengur yfir sín.
Framhald á bls. 45.
45. tbi. VIKAN áí5