Vikan - 28.11.1968, Síða 41

1
með það að ekki væri allt með
felldu. í fyrstu voru það aðeins þeir
nónustu sem tóku eftir því að þau
fjarlægðust hvort annað, en það
leið ekki á löngu óður en farið var
að tala um það í heimsfréttunum,
enda er lítið um einkalíf hjó þessu
fólki, og engu líkara en að það lifi
í fiskabúrum. . . .
Framhald í 49. tbl.
Framhald af bls. 29
á þilfarið. Hefði hún getað hjólpað
mér? Ég hafði slegizt við mann,
sem hefði getað drepið mig með
einu höggi, en það var fyrir tilvilj-
un, tíma og streymandi blóð, að ég
var á lífi. Þessi maður hafði haldið
mér uppi á hólsinum einum saman
og ég hafði horfzt í augu við ei-
lífðina. Var það þá, sem Alísa hafði
skotizt framhjá mér? Það var valið
hennar — eiginmaðurinn eða barn-
ið, og það er ekki þægilegt að
standa frammi fyrir slíku vali. Hefði
hún getað hjólpað mér? Hefði hún
getað slegið Shlakmann? Högg ó
hausinn ó honum hefði getað skilið
milli lífs og dauða fyrir mig. Eða
er það ógerlegt að sló mann i höf-
uðið, þegar maður er ekki vanur að
hugsa í höggum og ofbeldi og
dauða? Lenny hefði líka getað sleg-
ið hann, hún hafði horft á þetta úr
kóetudyrunum, frétti ég seinna, en
aðeins horft. Hún hafði ekki hreyft
sig, það var ekki hennar heldur, að
vernda líf mitt.
Og hvort snerti mig dýpra? Það
var nokkuð, sem ég varð að gera
upp við mig í framtíðinni — ekki
núna, heldur í framtíðinni, þegar
ég hætti að finna til í hólsinum og
hætti að nötra af þvi ofbeldi, sem
ég hafði framið og ég hafði verið
beittur.
Konan mín var þarna með barn-
ið mitt lifandi í fangi sér og ég
þurfti ekki annað en spyrja hana.
Ég þurfti ekki annað en segja við
hana:
— Alísa, þegar þú gazt lótið það
högg ríða, sem hefði getað bjarg-
að lífi mínu, hversvegna fórstu þó
framhjó mér, til Pollýar?
Hefði hún sagt að Pollý þarfnað-
ist hennar meira en nokkuð annað
í heiminum? Ég veit það ekki og
fæ aldrei að vita það, því þessa
spurningu orða ég aldrei upphátt.
Ég er kvæntur athyglisverðri konu,
en ég held að ég hafi ekki upp-
götvað það fyrr en um seinan.
Lenny stóð úti við borðstokkinn
og tunglsljósið lék um hana. Hún
var róleg og annars hugar, ekki
því lík að hún stæði ó blóðvellin-
um, sem litla þilfarið var orðið að,
heldur eins og hún biði vinar síns
á köldu og einmanalegu götuhorni.
Hún stóð þarna með stórt, svart
veski á öðrum handleggnum, í gráu
pilsi, hvftri blússu, gráum, óhneppt-
um jakka, svörtum krókódllaskóm
með háum hælum, mjótt demants-
armband á úlnliðnum og demants-
nál í hólsmálinu.
— Beztu vinir konunnar eru dem-
antar og krókódílaskinns skór, hugs-
aði ég út í loftið. Það var engin
skynsemi í þessari hugsun, ekki
meiri skynsemi en í andliti hennar,
sem var andlit engils eða stórum,
dimmum augunum, sem voru svo
hrein og sneydd allri sekt og mis-
gjörðum.
— Johnny, við skulum koma okk-
ur héðan, sagði Alísa.
Ég leit á hana og svo leit ég á
Lenny.
— Hvað varð um lykilinn? spurði
Lenny hljóðlega og dapurlega.
— Nei, heyrðu nú! hrópaði Alísa.
Ég var enn andstuttur og ég varð
að draga andann djúpt, áður en ég
svaraði:
— Lykillinn er horfinn, sagði ég.
— Horfinn?
— Týndur — og horfinn. Ég hef
hann ekki. Én hnykkti höfðinu í
áttina til líkanna tveggja. — Þeir
hafa hann ekki heldur.
— Enginn lykill, sagði Lenny dap-
urlega. — Báðir dauðir og þú hef-
ur aldrei haft lykilinn
— Johnny, er ekki komið nóg
af þessu.
Ég steig eitt skref I áttina til Alísu.
Föt mín voru stíf af blóði. Þau losn-
uðu frá fótleggjunum á mér eins
og þau hefðu verið fest með lími
— þegar ég tók þetta skref. Ég
snerti hárið á mér. Það var fullt
af blóði Shlakmanns og hendur
mínar þaktar blóði hans. Ég reyndi
að þurrka af höndunum ó mér ó
buxunum. Hann var stór maður. Það
var mikið blóð í honum.
— Leyfið mér að koma með,
sagði Lenny. Hún spurði ekki eða
bað. Hún fór með þetta eins og
staðreynd.
— Nei, sagði Alísa.
— Þú vilt að ég verði hér, sagði
Lenny. Hún leit á líkin. — Það er
ekki bara að vera kyrr hjá þessu.
Ég er ekki hrædd við að vera kyrr
hjá þessu.
— Ég ímynda mér það ekki, sagði
AKsa, röddin köld eins og rödd
Lennyar, jafn fjarlæg og rödd Lenny-
ar. Hún hélt Polly fast að sér og
Polly grúfði sig við bringu hennar.
— En Montez kemur aftur, hann
getur komið hvenær sem er.
— Hann er maðurinn þinn, sagði
Alísa.
— Þú veizt ekki hvað hann er,
frú Camber.
— Kannske veit ég það, kannske
veit ég það ekki. En ég veit hvað
þú ert.
— Það efa ég, sagði Lenny hugsi.
Til þess þyrftuð þér að vera afar
snjöll, frú Camber, því ég veit ekki
hvað ég er. Ég kalla guð mér til
vitnis að ég veit það ekki.
— Er þá ekki komið mál til að
þú komist að því, frú Montez, sagði
Alísa.
— Ég vil ekki vera hér þegar
Montez kemur aftur, frú Camber.
Ég er hrædd við hann. Ef hann
fréttir um lykilinn og að þið hafið
I GLEÐI,
ástog
SORG,
eru
m >A i fti
INNRI
borg
Sími 35997