Vikan - 16.01.1969, Blaðsíða 9

ii8i
SBS#
.

|p»

|§g§ff§//
WiiiiiiMii&i&iii
lÍHI
,.i
ur, en hér læt ég hann liggja
framvegis. Nafni minn ræður
svo hvað hann gerir þegar ég er
allur.“
Mikill var hann að vallarsýn,
engu síður en Jónas í Ólafsfirði.
Umhverfi byggðarinnar stórbrot-
ið og mikilúðlegt. Jökulkrýnd
víðátta til vesturs. Endalausar
fannir og gráir skriðjöklar að
baki gróðursællar sveitar, sem
brosir móti suðri og sólgylltu
hafi. f austri grá, gróðurvana
tindafjöll, há og herðamikil.
Einar Eiríksson stóð fyrir inn-
an búðarborðið. Þar var ríki
hans og í því ríki var hann að-
sópsmikill og lítt á því að láta
sinn hlut, eða gefa neinum ein-
valda færi á að koma þar að
krumlu sinni. Ef honum líkaði
vel hló hann svo hótt að líkt var
sem yfir riði meiri háttar þruma,
og má vel vera að einhverjar
hræringar hafi fundizt norðan
jökla þegar bezt lét, og jarð-
fræðingar þeir sem ókunnir voru
raddstyrk hinnar hornfirzku höf-
uðkempu, hafi jafnvel átt þess
von að hlaup hefði myndazt í
Grímsvötnum.
Hann réttir mér hendina og
býður mig velkominn á staðinn.
Ég þakka fyrir, reyni að láta
sem minnst á því bera, er ég at-
huga hvort allir fingur mínir
væru heilir. Þegar við höfðum
ræðzt við nokkra stund og hann
vissi að ég var alinn á þeim út-
kjálka, sem lengst var fjarri
byggð hans, ljómaði gestrisni og
góðvild af þessu mikilúðlega
andliti. Nú skyldi ég sjá og
kynnast hans heimi, bæði fólki
og umhverfi og sjálfur ætlaði
hann að veita mér leiðsögn. Og
nú lét hann dæluna ganga —
hérnana og þarnana. —• Innan
stundar var jeppinn tilbúinn, og
vart verður annað sagt, en hann
væri því nær full lestaður þeg-
ar við Einar ásamt bílstjóranum
höfðum komið okkur þar fyrir.
Fyrst lá leiðin út á Stokksnes.
Þar hafði þá tekið sér aðsetur
vor vestræna vernd, svo vér
værum með öllu óhultir fyrir
austrænum einvaldsklóm.
Svo lá leiðin austur um Al-
mannaskarð. Þar var staðar
numið. Leiðsögumaðurinn benti
mér yfir hið brosandi land, sem
blasti við sjón. Þarna höfðu lengi
þróazt hugsjónir, framtak og fé-
lagshyggja. Þar var upprunninn
Eymundur Jónsson, sá er sigldi
vestur um haf, nam þar land og
hugði gott til staðfestu, galt þar
dýr fósturlaun fórra ára, sneri
svo aftur heim í Nesin.
Ég sagði áðan að ég hefði hitt
Einar Eiriksson, kaupmanninn í
ríki sínu. En nú komst ég að
raun um að bóndinn og ættjarð-
arvinurinn átti sér annað óðal.
Úti á Hvalnesi vissi hann fyrst
að hann gat uppréttur gengið.
Hann sýndi mér fjallið sitt, þar
sem trú hans var að finna mætti
verðmæt jarðefni, sem orðið
gætu undirstaða auðsældar og
athafna.
Hann fór með mig í kirkju-
garðinn á Stafafelli og sýndi mér
nokkra höggna legsteina
Gabbró — þeir voru úr fjallinu
hans. Fjallinu helga, því þannig
fannst mér það vera í vitund
hans.
Ég sá líka fólkið hans, aðlað-
andi og hreinskiptið. Hann fór
með mig á bæ dóttur sinnar, og
greinilega þykir honum vænt um
hana og einnig tengdasoninn.
„Hann er góður maður, góður
bóndi, já, góður maður og þó er
hann . . . eigum við annars ekki
að sleppa bölvaðri pólitíkinni?“
Og Einar frá Hvalnesi hlær,
hlær svo að fjallið hans endur-
ómar, þessa styrku, öldurmann-
legu kviðu á eðlilegan hátt, rétt
eins og forðum þegar hann á
æskuárum hóaði hjörð í haga, og
stillti tónhæð raddar sinnar, gný
jökulmóðunnar sem byltist fram
Lónið og þrumunni sem laust
niður í fjallið hans.
I þessu umhverfi var hinn
þjóðkunni hlátur Hvalneshöfð-
ingjans eðlilegur náttúrutónn,
3. tbi. VIKAN 9