Vikan - 16.01.1969, Blaðsíða 28

IAUIANS «
......FILIPPSEVJUm
læddust niður í gljúfrið og að
afrennslisdýki, sem lá frá búð-
unum; það var um meter á dýpt.
Þeir skriðu niður í skurðinn og
mjökuðu sér síðan á maganum
upeftir því, í áttina að búðunum.
Þeir voru komnir næstum alla
leið þegar einum þeirra varð á
að reka fótinn í stein, sem losn-
aði úr jarðveginum og losaði um
leið heila skriðu af steinum, sem
rann niðureftir skurðinum. Varð
af þessu talsvert hark, sem í eyr-
um mannanna lét sem jarð-
skjálfti. í fullan hálftíma lágu
þeir hreyfingarlausir og þrýstu
andlitunum niður í jörðina.
En enginn varðmannana virt-
ist hafa heyrt til þeirra, svo að
um síðir fóru þeir á kreik aftur.
Þegar þeir komu að útjaðri búð-
anna námu þeir staðar. Tveir
þeirra mjökuðu sér til vinstri,
fjórir voru kyrrir, en Cushing
einn fór til hægri.
Himinninn var nú alþakinn
þykkum, svörtum skýjum. Ó-
veðrið gat skollið á hvenær sem
var. Cushing vildi lofa því að
ganga í garð áður en hann hæf-
ist handa. Varðmaðurinn, sem
hann hafði valið sér að bráð, var
aðeins tíu skref frá honum; það
sást móta fyrir honum í myrkr-
inu eins og enn dekkri skugga.
Varðmaðurinn hafði setið um
hríð og reykt sígarettu. Nú stóð
ahnn upp, henti frá sér stubbn-
um og studdist við byssuna. Þá
heyrðist hálfkæft óp frá vinstri
og varðmaðurinn tók viðbragð.
Cushing vissi að ef eitthvað átti
að gerast, þá varð það að gerast
nú tafarlaust. Hann tók skrefin
tíu í tveimur stökkum. Japaninn
var lengri en hann hafði búizt
við en ekki snarari í snúningum.
Cushing læsti handleggnum um
höfuð hans. Varðmaðurinn
keyrði olnbogann í maga árásar-
mannsins. Cushing 'urraði og brá
á hann hnífnum. Heitt blóð
sprautaðist á hönd hans, og varð-
maðurinn varð að máttlausu
slytti 1 fangi hans.
Cushing lagði hinn vegna var-
lega niður og settist á hækjur
sínar hjá honum til að jafna sig.
Mennirnir báðir, annar dauður
en hinn lifandi, störðu upp í
stormbólginn næturhimininn.
Langt í burtu skrækti spæta
angistarlega.
Cushing þurrkaði af sér blóðið
á ermi varðmannsins og stóð
upp. Innan skamms voru þeir
allir komnir að enda skurðarins.
Það var lítið skrafað í skyndi-
árásum Cushings. Hver maður
vissi nákvæmlega hvað hann átti
að gera. Þrír mannanna, þar á
meðal Cushing sjálfur, tóku sitt
dýnamithylkið hver upp úr bak-
poka. Maður með vélriffil varð
kyrr til að verja undanhald
þeirra, þegar að því kæmi. Cus-
hing leit sjálfur eftir vélrifflun-
um þremur af gerðinni Brown-
ing, sem hann og félagar hans
tveir tóku með sér. Þetta voru
einu vopnin af þeirri tegund,
sem til voru á Luzon norðan-
verðri. Hann hafði harðbannað
mönnum sínum að skjóta nema
einu skoti í einu. Enginn skæru-
liði skýtur mörgum skotum í
runu nema hann sé sérlega illa
staddur. Skotfæri eru honum
dýrmætari en matur, meira að
segja stundum verðmætari en
gull.
Á eftir mönnunum þremur
með dýnamitið læddust þrír aðr-
ir, einnig vopnaðir vélrifflum, er
áttu að vera sprengingamönnun-
um til hlífðar. Cushing skreið
fyrstur upp úr skurðinum við
annan mann. Þeirra undanhalds-
leið yrði sú lengsta. Enginn
mátti hefjast handa á undan for-
ingjanum.
Heldur ómerkileg gaddavírs-
flækja lokaði leið þeirra. Cus-
hing lyfti vírnum svo að félagi
hans, sem var Filippseyingur,
gat skriðið undir. Filippseying-
urinn gerði síðan slíkt hið sama
fyrir Cushing. Þeir læddust svo
fram á milli tveggja raða af her-
skálum. Filippínski herinn hafði
byggt þá til sinna nota, en nú
höfðu Japanir tekið þá til íbúð-
ar fyrir sína menn. Árásarmenn-
irnir fóru með veggjum. Öðru
hvoru nam Cushing staðar fyrir
neðan einhvern gluggann til að
hlusta á hrotur sofandi hermann-
anna fyrir innan.
Hann virtist hrífast mest af
einum glugganna. Hann dokaði
þar lengi við og var á báðum
áttum. Síðan litu þeir félagi hans
til himins. Og allt í einu — án
minnsta fyrirvara — dundi regn-
ið á. Þetta var helliskúr, eins og
þeir gerast beztir í hitabeltinu.
Cushing hafði tekið upp dýna-
mithylkið og skýldi því með lík-
ama sínum. Kveikiþráðurinn var
mjög stuttur — tólf sentimetr-
ar!
Cushing tók upp sígarettu-
kveikjarann sinn og reyndi að
kveikja á honum, en tókst það
ekki fyrr en í annarri tilraun.
Hann bar logann að þráðarend-
anum. Það sauð og hvæsti í
þræðinum er kviknaði í honum.
Cushing hélt hylkinu í hendi sér
í nokkrar sekúndur. Svo henti
hann því næstum kæruleysislega
inn um gluggann.
Hann heyrði hylkið detta á
gólfið inni í skálanum, og hann
og félagi hans hlupu eins hratt
og þeir máttu að næsta skála.
Þeir köstuðu sér flötum á jörð-
ina. Úrhellið var slíkt að búða-
gatan var orðin að grunnu stöðu-
vatni, og leðjan gusaðist framan
í mennina. Að baki þeim reis til
himins appelsínulituð eldsúla og
fylgdi henni ógurlegur dynkur.
Skálinn hvarf eins og dögg fyrir
sólu.
Trjábútum rigndi yfir þá Cus-
hing. Þakbitar hrundu með braki
og brestum.
— Drepizt þið, lúsugu rotturn-
ar ykkar! beljaði Cushing hat-
ursfullri röddu.
Hálfri mínútu síðar flugu tveir
skálar skammt frá til himins.
Hinir sprengingamennirnir tveir
höfðu fylgt dæmi foringja síns.
Þótt undarlegt kunni að virð-
ast, hjarði eitt Japanatetur af
sprenginguna sem Cushing olli.
Nú kom hann stjáklandi fram úr
rústunum. Filippseyingurinn,
sem með Cushing var, miðaði og
skaut einu skoti. Það dugði. Frá
hinum skálunum heyrðust nú
skothvellir og æðisleg óp.
Þá tóku hermenn að streyma
á harðahlaupum út úr skálun-
um rétt hjá Cushing. Hann skaut
þrjá þá fyrstu um koll.
— Nú verðum við að þjóta,
sagði hann við félaga sinn.
Þeir geystust áfram í drull-
unni og voru fegnir rigningunni,
sem skýldi þeim. Þegar þeir
komu að gaddavírnum heyrðu
þeir í vélbyssu að baki sér. Þeir
skriðu undir vírinn. Vélbyssan
þagnaði.
— Banasí! Banasí! heyrðist nú
æpt til vinstri. Þetta var hið sér-
lega heróp Japana. Cushing og
félagi hans hlupu áfram hálf-
bognir. Skoti var hleypt af, og
við glampann frá því sáu þem
eitthvað tólf japönskum her-
mönnum bregða fyrir rétt hjá
gaddavírnum. En hrina úr
Browing-riffli felldi þá alla eins
og geysistór ljár.
Cushing hljóp til þess sem
skotið hafði.
- Við verðum að koma okk-
ur héðan! æpti hann, og árásar-
mennirnir, allir með tölu, hröð-
uðu sér niður eftir gljúfrinu.
Maðurinn, sem sallað hafði
niður Japönunum tólf, hnippti í
Cushing.
Mér þykir leitt að ég varð
að eyða svo mörgum skotum,
sagði hann.
Aldrei skuluð þið geta lært
neitt, fnæsti Cushing.
En þeir lærðu. Cushing og
menn hans réðust á fleiri her-
búðir, og þar kom að foringinn
fór að senda menn sína í slíka
leiðangra eina saman.
Filippseyingarnir lærðu að
fara sparlega með skotfærin.
^------------------------------------------------------>.
Hann heyrði hylkiS detta á gólfið inni í skál-
anum, og hann og félagi hans hlupu eins
hratt og þeir máttu aS næsta skála. Þeir
köstuðu sér flötum á jörðina. Úrhellið var
slíkt að búðagatan var orðin að grunnu
stöðuvatni, og leðjan gusaðist framan í
mennina. Að baki þeim reis til himins app-
elsmulituð eldsúla og fylgdi henni ógurleg-
ur dynkur. Skálinn hyarf eins og dögg fyrir
só!u.
v______________________________________________________)
28 VIKAN 3- tw-