Vikan - 16.01.1969, Qupperneq 40

ER LJUFUR
DRVKKUR
Instant DAILY er súkkulaði-
drykkur. DAILY lcysist upp á
augabragði í mjólk eða vatni.
Ein eða tvær teskeiðar nægja
í eitt glas. Aðeins þarf að
hræra og þó er tilbúinn undra-
Ijúffengur súkkulaðidrykkur,
heitur eða kaldur, eftir þvi
scm hver óskar.
TS MAGIC INTO
hraðar en fiinir hestarnir. Eftir að hafa gengið um dimma skóga og
miklar víðáttur voru þau nú miðdepill fjölda augna og allt umhverfis
þau var fjaðurskrýdd hörundsbrún hjörð af sterkþefjandi fólki, sem
allt óskaði að sjá og snerta.
Perrot, loðdýraveiðimennirnir og höfðingjar hinna ýmsu Indíána-
flokka, hrópuðu árangurslaust, i von um að halda þeim frekustu frá
hestunum. Wailis prjónaði og sparkaði með framhófunum til nokkurra
þessara fitubornu höfða. Svo sleit hún sig út úr röðinni og stökk niður
á árbakkann. Þar tókst Angeliq.ue að stöðva hana og neyða hana til
baka, titrandi og auðmjúka, en þó stolta skepnu frammi fyrir undr-
unaraugnaráði allra þessara Indíána, sem góluðu af fögnuði. Að undan-
skildu þessu atviki, sem aðeins var álitið velkomið aukanúmer, var
heimkoma Peyracs greifa og manna hans til Katarunk eins og vera bar.
Hann sat hreyfingarlaus á hestinum frammi fyrir opnu hliðinu, hafði
konu sina sér við hlið og aðra félaga fyrir aftan sig. Tveir kanadiskir
trumbuslagarar, í bláum einkennisklæðum, komu á móti honum og
börðu bumburnar. Á eftir þeim komu sex hermenn og liðþjálfar og
mynduðu heiðursvörð, óaðfinnanlegan, þrátt fyrir smæð sína og það,
hve fyrirvaralaust honum var uppstillt.
Ofurstinn steig fram, klæddur í bláan síðfrakka með gulleinkennum
yfirmanna Carignan-Saliére, skreyttur með þvottaskinns ræmum á erm-
um og flibba og stórum víravirkishnöppum.
Þetta var virðulegur maður, á að gizka um fertugt: hann var i kné-
stígvélum og sverðið var bundið við hlið hans með hvítum linda. Hann
hafði stutt, oddmyndað skegg, ofurlítið gamaldags, en það fór vel i
virðulegu, dráttfínu andliti hans; útitekið andlitið gerði það að verkum
að rósamíeg, grá og hvöss augun urðu enn fölari en ella.
Það sem snart Angelique framar öllu öðru var það, hve mikil mildi
geislaði frá þessum manni, eins og af daufu ljósi, sem beindist inn á við.
Hann bar ekki hárkollu, en hár hans var vel hirt.
Hann heilsaði með aðra hendina á sverðshjöltunum og kynnti sig:
-- Loménie-Chambord greifi, foringi Megantic leiðangursins.
—- Mikið nafn, svaraði de Peyrae og hneigði höfuð sitt. — Monsieur
de Loménie, á ég að skilja það svo, að þetta lítilfjörlega virki mitt hafi
aðeins þjónað sem öruggur náttstaður fyrir herdeildina? E'ða á ég að
álíta návist ykkar hér, ásamt innfæddum bandamönnum ykkar, hernám
á yfirráðasvæði mínu?
—. Hernám! Guð forði okkur! hálfhrópaði ofurstinn. — Monsieur de
Peyrac, við vitum að þér eruð Frakki, þótt þér séuð ekki fulltrúi kon-
ungsins, húsbónda vors; en enginn í Quebec myndi láta sér dreyma um
að návist yðar hér spilli fyrir Nýja-Frakklandi, öðru nær! Að minnsta
kosti ekki án þess að þér gefið okkur ástæðu til að halda það.
— Ég lít nákvæmlega eins á málin, og ég íagna því að við skulum
hafa ýtt til hliðar öllum mögulegum misskilningi okkar í milli. Ég skal
á engan hátt spilla fyrir Nýja-Frakklandi, hvorki með störfum mínum
ná vist minni á bökkum Kennebec, svo fremi að enginn reyni að spilla
fyrir mér. Þessi orð mín megið þér flytja landsstjóra yðar.
40 VIICAN 3-tbl'
Loménie hneigði sig aftur án þess að svara. Jafnvel þótt hann hefði
á löngum ferli sínum töluverða reynslu af viðkvæmum málefnum,
fannst honum þetta hið furðulegasta af þeim öllum. Fólk var hvarvetna
um Kanada farið að segja allskonar sögur, um þennan franska ævin-
týramann, með dularfullan bakgrunn, sem var að leita að dýrum málm-
um og framleiddi byssukúlur og var vinur Englendinga í þokkabót, og
sem í meira en ár hafði helgað sér land einhversstaðar i hinum gríðar-
miklu ókunnu auðnum frönsku Akadíu. En fundur þeirra hafði reynzt
mun meiri viðburður, en nokkur hefði gert sér í hugarlund.
Um þessa furðulegu sögu yrði hann að gefa skýrslu til Quebec og
hún var vægast sagt óvenjuleg. Hópur Evrópumanna hafði komið úr
suðri, ríðandi, ekki eftir ánum heldur gegnum svæði, sem aldrei áður
höfðu heyrt, hross hneggja. I hópnum voru konur og börn og foringinn
var grímuklæddur riddari, sem talaði hægt með hálfkæfðri röddu, og
al.lt frá upohafi hafði hann hagað sér eins og sá sem valdið hafði —
eins og tvö hundruð vopnaðir villimenn, samherjar Frakkanna, reiðu-
búnir að láta til skarar skríða við minnsta merki, væru alls ekki til,
hvað þá að þeir umkringdu hann frá öllum hliðum.
Loménie greifi var hriíinn af hugrekki og hann var hrifinn af virðu-
legri framkomu.
Þegar hann leit upp aftur var virðing og snöggur ósjálfráður ylur i
augum hans.
— Ef til vill er það svona að verða ástfanginn við fyrstu sýn, ef einnig
má viðhafa það um vináttu.... hugsaði hann.
Framhald í næsta blaði.
Öll réttindi áskilin. — Opera Mundi, Paris.
Manjane...
Framhald af bls. 13.
var að koma yfir sléttlendið, og
svo það yrði ágætt leiði. Og
vindurinn frá fjöllunum við Bra-
lavan myndi fleyta mér heim um
kvöldið, það gat ekki verið betra.
A sumr'n var vindurinn alltaf sá
sami, en eitt haustið varð ég að
bíða í tvo sólarhringa í Bralavan
eftir leiði, og geiturnar voru að
ærast, þegar ég lagði bátnum að
ströndinni. En Sipo g'amli hafði
mjólkað þær fyrir mig. Nú fór
ég með mjólkina sem afgangs
var til hans. Hann þóttist verða
reiður og tuldraði: — Heldurðu
að ég eigi ekki mjólk sjálfur,
hvolpurinn þinn ....
Ég lyfti stúlkunni upp og bar
hana út í bátinn. Hún var þyngri
en ég hélt að hún gæt; verið, en
hár hennar ilmaði yndislega.
Vindurinn jókst og okkur
fleygði áfram.
— Vatnið er stórt. Hvar veið-
ið þið fiskinn? spurði hún og
horfði til strandarinnar í fjarska.
— Þarna, — þarna og þarna,
sagði ég og benti kjánalega út í
bláinn. Svo spurði ég: — Þér er-
uð kannski sautján ára?
— Ég er rúmlega sautján, ég
er að verða gömul. Tennurnar
komu í ljós, skínandi perluraðir,
og við hlógum bæði.
— Þá eigið þér trúlega festar-
mann í Lakem?
— Svo á að heita, svaraði hún
rólega og brosti með sjálfri sér.
Hún sat við hlið mér aftur í og
ég starði á pinkilinn í botni báts-
ins.
— Við ófum og hnýttum tepp-
in fyrir hann. Hann á margar
geitur og stórt hús í Lakem,
sagði hún. — Hann er ríkur.
Hann selur teppin okkar til
kaupmannanna í Resjt og í Ta-
bris, sagði amma mér. En hann
er kominn yfir fimmtugt, svo ég
flúði til að komast til móðurbróð-
ur míns í Bralavan. Amma tók
loforð af mér, ég lofaði að fara
til festarmanns míns, þegar hún
væri dáin, en ég sagði alltaf
„ekki“ í huganum, þegar ég var
að lofa þessu. Er það synd?
— Nei, það er ekki synd. Það
hefir enginn rétt til að krefjast
slíkra loforða, það hafa allir leyfi
til að ráða sér sjálfir.
— Ekki konur?
— Jú, líka konur. Ég hefi les-
ið um það, og líka hugsað um
það. f okkar ætt eru konurnar
jafn réttháar og karlmenn. Kúg-
un á konum, sem er viðhöfð í
þessu landi er á móti lögunum,
hún er ekki réttmæt. Það getur
engin manneskja átt aðra mann-
eskju, ég hefi líka lesið um það
og hugsað mikið um það. Þeir
lærðu staðfesta það líka í bókun-
um.
— Þér kunnið þá að lesa? Ég
kann ekki að lesa, sagði hún,
hrygg í bragði.
— Ég lærði það í Bralavan, og
ég hugsa mikið þegar ég er að
veiða, og þá kemst ég oft að því
að ég hugsa það sama sem stend-
ur í bókunum og hinir vitru hafa
hugsað á undan mér.
— Eru margir lærðir?
— Já, í stóru borgunum eru
margir sem aldrei vinna, sitja
bara og hugsa og skrifa niður í
bækur.
Við töluðum mikið saman, al-
veg þangað til við sáum fyrstu
húsin í Bralavan. Þá þagnaði hún
og sagði: — Þetta er stór bær.
— Hlakkið þér til að búa í
bænum?
— Já, svaraði hún og brosti.
Ég hugsaði: — Einhver ríkur
maður kaupir fljótlega svona
fallega unga stúlku. Hún er ekki
valva frá fjöllunum. Hún fer að
setja hveiti í andliíið, klæðist
glansandi rauðum og bláum kjól-
um, málar neglurnar og setur
hringi í eyrun, já, hún verður
kannski eins og sálarlausu kon-
urnar í húsunum fjórum bak við
kirkjugarðinn. Svo selur hann
hana aftur og fær sér aðra yngri,
og þegar búið er að selja hana
nokkrum sinnum, þá fer hún
kannski í eitt af húsunum, glat-
ar sálinni og drekkur sakem . ,.
Ég lagði bátnum rétt hjá bát