Vikan - 16.01.1969, Blaðsíða 39

Framhald af bls. 15.
Það gladdi Angelique að íinna aftur þefinn af eldi, sem kveiktur
var af manna-höndum.
Svo, allt í einu, sá hún virkið.
Það birti fyrir henni og hún reis upp í hnakknum.
Virkið í Katarunk stóð ofurlítið frá bakkanum. 1 miðju rjóðrinu,
sem myndast hafði við að höggva niður bjálkana, sem þurfti til að gera
þetta mannvirki. Skiðgarðurinn umhverfis var ferhyrndur í lögun,
en ekkert sást uppyfir hann, nema þök á tveimur byggingum og upp
úr reykháfum beggja ieið hægur reykur. Allt umhverfis skíðgarðinn
var landið kalt og óræktarlegt, þótt grænt væri. Það vottaði ekki fyrir
samræmi, grasi né ávölum línum villts engis og það varð skiljanlegt,
sfcrax og nær var komið, þvi Þá sást glögglega að leifar trjánna, sem
höggvin höfðu verið, höfðu ekki verið rifnar upp úr jörðinni og sá
litli gróður sem plantað hafði verið utan um skíðgarðinn, kom upp
innan um flóknar ræt-ur og afhöggna stofna. En þetta var fyrsta rækt-
unin, sem þau höfðu séð, allt síðan þau höfðu lagt upp í þessa ferð,
og Angelique brosti þurrum vörum. Henni líkaði þessi staður vel.
Eftir þessa löngu ferð var þægilegt að vera komin heim að lokum.
Pont-Briand starði á hana.
Hún tók ekki eftir glápi hans. Hún var gagntekin af því, scm hún sá
þarna ofan af hæðinni. Þetta var aðeins afskekkt varðstöð, án skýrra
landamerkja, og hlægilega litil d hjarta þessa endalausa skógar, en
fyrir þann, sem hafði ferðast marga, langa daga, án þess að sjá minnsta
merki um mannaverk að undanteknum nokkrum yfirgefnum Indíána-
búðum og einum eða tveimur birkibarkareintrjáningum, sem skildir
höfðu verið eftir til að fúna einhversstaðar i víkum og lænum, boðaði
þetta land ferðafólkinu fyrirheit um mörg þau lifsþægindi, sem það
hafði orðið að vera án í frumstæðari heimi.
Áin breikkaði fyrir framan virkið og myndaði einskonar stóra og
'kyrrláta tjörn og á henni runnu eintrjáningar létt og fimlega eins
og drekaflugur, sumir stefndu að eyju skammt undan, og aðrir fóru
með bökkunum og enn aðrir stefndu að flota af léttum bátum, sem
lágu hreyfingarlausir hlið við hlið, við hringlaga fjöru syðst við vatn-
ið.
Það var enn erfitt að sjá glöggt mennina, sem reru þessum ein-
trjáningum, og eins þá sem voru á ferli á ströndinni, en þetta var samt
merki um hreyfingu og líf eins og hreyfingin í mauraþúfunni, sem
kemur upp um, strax í nokkrum fjarska, að hún er ekki sneydd lifi.
Lengra í burtu sá Angelique gráa sandströnd, þar sem reistur hafði
verið fjöldi af birkibarkarhreysum og upp úr þeim lopaðist hvítur
reykur. Þessi staður hafði verið valinn vegna þess, að hann var sæmi-
lega í skjóli fyrir óútreiknanlegum fjallavindunum.
Langdregið hróp kynnti komu ferðamanna og Indíánarnir, sem
höfðu verið dreifðir um alla varðstöðina, sneru sér þangað i áttina,
þvaðrandi hátt og rekandi upp hræðileg hróp, um leið og þeir lögðu á
brattann, til fundar við hópinn. L’Aubigniere hlaut að hafa tilkynnt
komu hóps fölu andlitanna, ríðandi á hestum.
Joffrey de Peyrac stöðvaði hóp sinn og virti fyrir sér ströndina og
varðstöðina af hestbaki.
— Monsieur de Maudreuil?
— Monsieur?
— E'r þetta ekki hvítt flagg, sem ég sé blakta þarna á miðfána-
stönginni?
— Jú, Monsieur, raunar. Þetta er gunnfáni Frakkakonungs.
Peyrac bar höndina upp að hattinum, tók hann af sér og hélt hon-
um armslengd frá sér með lotningarfullri kveðju, en þeim, sem þekktu
hann vel, duldist ekki ýkjurnar og skopstælingin í kveðjunni.
— Ég hneigi mig fyrir þeirri hátign. sem Þér þjónið, barón, og ég
tel mér heiður. að hann skuli hafa heimsótt hús mitt i yðar persónu.
— Persónum yfirmanna minna, árétti baróninn kviðafullur á svip.
— Mér er þetta mikill heiður ....
Peyrac setti hattinn á sig aftur. Hann var svo fyrirmannlegur i
fasi að jafnvel lotningin virtist hættuleg.
— Engu að siður er venjan sú, að þegar landeigandi kemur til
eignar sinnar, skuli hans fáni blakta við hún. Ef til vill viljið þér
fara á undan barón og gefa fyrirmæli um þetta; mér sýnist ekki að
nokkur hafi leitt hugann að því. O-Connell veit hvar flagg mitt er.
— Sjálfsagt, herra minn, svaraði ungi Kanadamaðurinn og hljóp
niður eftir grýttum stignum.
I-Iann hentist framhjá Indíánunum, sem streymdu upp hæöina, stakk
Sér inn í kjarr og þaut áfram að virkinu. Skömmu síðar opnuðust
hliðin og blátt flagg með silfurskjaldarmerki var dregið að húni.
— Skjaldarmerki Rescators, sagði Peyrac lágt. — Dýrð þess kann
að vera óljós, kannske jafnvel vafasöm, en sú stund er ekki upprunn-
in, að það skuli yfirur.nið án orrustu, er það Madame?
Angelique vissi ekki, hverju hún átti að svara
Enn einu sinni ruglaði framkoma eiginmanns hennar hana. Henni
fyrir sitt leyti fannst, að Frakkarnir hefðu ekki verið fullkomlega
einlægir með því að segja, að þeir heíðu kornið til Katarunk án íjand-
samlegra fyrirætlana. Að leggja undir sig hernaðarlega varðstöð hafði
aldrei verið áiitið tákn mikillar vináttu. En nú hafði hlutverkum
verið snúið. Peyrac var kominn, og hafði komið þeim á óvart. Meðal
vina sinna hafði hann Perrot og Maupertuis, menn, sem höfðu dval-
izt langdvöium í Kanada og voru þar mikils virtir. En engu að síður
voru þau stödd á púðurtunnu.
Angelique leizt ekki á allan þennan skara af Indiánastríðsmönnum,
framherjum franska hersins, sem klöngraðist hæðina á móti þeim,
með hræöilegum hrópum; þótt þessa stundina að minnsta kosti væru
hrópin aðeins staðfesting á undrun, og fagnandi kveðjur.
Joffrey de Peyrac hélt áfram að virða fyrir sér virkið og nágrennið
í sjónaukanum.
Andspænis þeim stóðu tvö stór hlið á skíðgarðinum galopin.
Hermenn höfðu raðað sér upp sitt hvoru megin við hliðin, eins og
fyrir liðskönnun, og rétt fyrir framan þá stóð yfirmaður í fullum
skrúða, vafialitið Loménie-Chambord, ofurstinn, sem nefndur hafði
verið fyrir Peyrac.
Hann braut saman kíkinn, laut höfði og virtist þungt hugsi.
Hann vissi, að nú var síðasta tækifæri til að láta vopnin tala. Að
lítilli stundu liðinni yrði hann kominn upp í ginið á ljóninu.
Hann og menn hans voru á þessari stundu að blanda sér í hóp, sem
á hverri stundu gætu breytzt í herskáa óvini.
Allt var undir því komið, að ofurstinn væri heiðarlegur maður, sem
stæði við sitt, og undir áhrifum hans á menn sína, undir orðum, undir
vísdómi mannsins, sem Peyrac myndi bráðlega standa augliti tii aug-
litis við, manninn sem var fulltrúi Frakklandskonungs.
Hann bar sjónaukann aftur upp að auganu. í gegnum hann sá hann
mann, sem stóð með hendur á traki og beið þess óttalaus, að húsbónd-
inn í Katarunk kæmi.
— Komum, sagði Peyrac.
Hann bað þá; sem riðandi voru á hestum að fylgja sér eftir hafði
Spánverjana með brjóstplöturnar i broddi fylkingar, undir fullum vopn-
urn, þá næst Florimond og Cantor, sem héldu á fánum hans og loks;
aðra menn, alla vopnaða.
Indíánarnir þyrptust að frá öllum hliðum, ótrúiega forvitnir. Nicholas;
Perrot reyndi að riíja upp öll þau mál og mállýzkur, sem hann kunni,
til að heilsa þeim og samtímis að biðja þá að hafa ekki svona hátt, því
hrossin hræddust allan skyndilegan hávaða, allar þessar vaggandi fjaðr-
ir, lituöu andlit, boga og brugðnar stríðsaxir, og byrjuðu að hneggja og
prjóna. Að lokum var hægt að halda af stað. Peyrac hafði beðið Ange-
lique að vera við hlið sér. Hún skammaðist sín fyrir bera fætur Honor-
ine og hefði einnig langað til að snyrta á sér hárið, en hún átti einnig
■fullt í fangi með að halda hryssunni í skefjum, svo hún ryddist ekki
sto-vella
3oppa5 i
UDDMavéíar
Zoppas uppþvottavélin getur bæSi staðiS frítt á gólfi (hún er á
hjólum) eSa verið byggS inn i eldhúsinnréttinguna.
Vélin tekur fyrir 6—8 manns meS pottum og getur tekiS inn á sig
annað hvort heitt eða kalt vatn.
Zoppas vélarnar eru ítalskar, framleiddar í samvinnu við banda-
rískt heimilisfyrirtæki.
Arsábyrgð. — Verð kr. 32.700. — Greiðsluskilmálar.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF. - AÐALSTRÆTI 18 SÍMI 16995.
'— _____________________________________________________________________y
3. tbi VTKAN 39