Vikan - 06.02.1969, Page 11

PALLADÖMAR
UM ALÞINGISMENN
ÞYKJA JAFNAN FORVITNILEGT LESEFNI
HÉR Á LANDI. VIKAN HEFUR FENGIÐ LÚPUS
TIL AÐ SKRIFA NÝJA PALLADÖMA UM ALLA
ÞÁ, SEM NÚ EIGA SÆTI Á ALÞINGI. LÚPUS
VARÐ FRÆGUR FYRIR PALLADÖMA SÍNA, SEM
BIRTUST í SUÐURLANDI OG SÍÐAN í SÉR-
STAKRI BÖK FYRIR ALLMÖRGUM ÁRUM.
FYRSTI ÞÁTTURINN VAR UM FORSETA SAM-
EINAÐS ÞINGS, BIRGI FINNSSON, OG BIRTIST
í 46. TBL. SlÐAN VERÐA ÞINGMENN TEKNIR
FYRIR í RÉTTRI STAFRÖFSRÖÐ. FYRST ER ÞÁ
EINA KONAN SEM SITUR Á ÞINGI, AUÐUR
AUÐUNS, EN Á NÆSTUNNI BIRTAST ÞÆTT-
IR UM AGÚST ÞORVALDSSON, ÁSGEIR
BJARNASON, BENTDIKT GRÖNDAL
OG ÞANNIG KOLL AF
KOLLI.
vegar dettur henni aldrei í hug
að þoka sér fram fyrir eða
skyggja á foringja sína. Auð-
ur hefur hvergi frum{kvæð|i
um skoðanir og málefni í því
skyni að beita sér til átaka
eða ráða öðrum úrslitum en
þeim að greiða atkvæði. Hún
er eins og spariklædd brúða
á palli Sjálfstæðisflokksins, en
þó ekki leikfang, spm allir
valda. Auður Auðuns á til
gust og þótta, en myndi
aldrei hrista pilsin framan í
þá flokksbræður sína, sem
helzt ættu það athæfi skilið.
Auður Auðuns er sæmilega
máli farin. Hún undirbýr ræð-
ur sínar dyggilega, tilgreinir
staðreyndir eins og vera ber
og dregur ályktanir, en kem-
ur aldrei á óvart. Bezt lætur
henni að taka á móti gestum
sem forseti borgarstjórnar. Þá
nýtur hún kurteisi sinnar og
háttprýði, sem ekki sér á blett
eða hrukku. Hún vinnur störf
sín hægt, en af vandvirkni og
samvizkusemi og reynist dug-
legri og kjarkmeiri en margur
hyggur. Gæti Auður sennilega
kallazt skörungur, ef hún
hefði ekki vanizt á of tillits-
sama hlýðni við pólitíska yf-
irboðara.
Mest reyndi á Auði Auð-
uns, þegar hún var borgar-
stjóri. Þótti gott til hennar að
leita í því vandasama og ann-
ríka embætti og eigi síður fyr-
irgreiðslu von af Auðar
hálfu en Geirs Hallgrímsson-
ar, sem er þó atkvæðamikill
og sýnu ráðríkari. Var af sum-
um á orði haft, að Auður
myndi hafa verið ofríki beitt,
þegar hún vék úr borgar-
stjóraembættinu. Svo mun
ekki geta talizt, enda er náin
samvinna áfram með Auði og
Geir borgarstjóra og þau löng-
um á sama enda í reiptog-
inu innan Sjálfstæðisflokks-
ins, en reykvískar konur hafa
margar saknað þess, að full-
trúi þeirra lét af völdum í
borgarskrifstofunum. IConu-
ríki mætti vissulega aukast
þar, svo og á alþingi og í
stjórnarráðinu, en Auður Auð-
uns hefur naumast forustu
um neitt slíkt úr þessu. Hún
getur hka dável unað sínum
hlut, en íslenzkar konur eru
ósköp lítilþægar, ef þær sætta
sig lengi við svo stjúpmóður-
legar sneiðar af þjóðfélags-
kökunni að hafa aðeins átt
sjö kjörna fulltrúa samtals á
löggjafarsamkomunni alla
þessa öld. Meirihluti kjósenda
myndi víst hvergi una slíkri
nægjusemi á timum hvers
konar kröfugerðar og hags-
munabaráttu.
Fas Auðar Auðuns er ekk-
ert í líkingu við geðríki kven-
réttindahreyfingarinnar í ár-
dögum hennar á Islandi. Auð-
ur lieimtar ekki, en þiggur.
Þess vegna gegnir í’urðu, hvað
hún bar úr býtum. Frami
hennar ætti hins vegar að
færa íslenzkum stjórnmála-
flokkunum heim sanninn um
þá tímabæru ályktun, að völd
kvenna muni þeim varla
hættuleg. Þær gætu mun
fremur misst stjórn á skapi
sínu úti í kuldanum en inni í
hlýjunni.
Hins vegar kennist þróun
af ferli Auðar til áhrifa og for-
ráða. A henni sannast, að
kemst þó að hægt fari.
Flokkshlýðnin og tillitssemin
hefur gefizt vel þessari mynd-
arlegu og farsælu konu, sem
skipar fallega sérhvert sæti á
mannþingi íslenzkrar borg-
arastéttar og á með virðuleik
sínum og siðprýði drjúgan
þátt í því, að hún unir göml-
um tíma og úreltum viðhorf-
um miklu lengur en tíðkast
með þjóðum nágrannaland-
anna. Auðjl Auðuns skcnrtir
skapsmuni þeirrar uppreisnar-
gjörnu kvenréttindahreyfing-
ar, sem barðist forðum ung
og reið, en hún bætir þeim úr-
kynjuðu samtökum upp sitt-
livað, sem þau gleymdu eða
létu hjá líða. Ærsli bernsk-
unnar endast sýnu verr en
hæglát þolinmæði greindrar
og skapfastrar konu, sem fet-
ar sig upp mannvirðingastig-
ann án þess að eftir henni sé
tekið að kalla fyrr en hún er
komin of langt til þess að
sómasamlegt þyki, að sam-
ferðamennirnir og keppinaut-
arnir snúi henni aftur. Og
Auður Auðuns átti alveg eins
erindi í þann stiga og sumir,
sem láta meira og hafa þar
hærra. Lúpus.
«. tbi. viKAN 11