Vikan - 10.04.1969, Síða 13

MIDILL
Sænska húsmóðirin Astrid Gilmark
einn kunnasti miðill á Norðurlöndum um
þessar mundir. Hún hefur gefið út tvær
bækur, „Eg veit“ og „Eg sé“ og auk þess
skrifað fjölda blaðagreina. Frásagnir henn-
ar af reynslu sinni og starfi sem miðill hafa
vakið athygli og deilur. Ekki alls fyrir löngu
varð hún tilefni ákafra umræðna um anda-
trú i augum nútímamannsins og trúna á
líf eftir dauðann. Astrid Gilmark er sann-
færð um, að margt af því, sem nú á dög-
um er sveipað hulu óvissunnar og margir
vísa á bug með því að yppta öxlum, verði
sannað og skilgreint á vísindalegan hátt
síðar meir. — Þessi grein er endursagður
úrdráttur úr greinaflokki, sem Astrid Gil-
mark skrifaði fyrir skandinaviskt vikublað.
— Ég hef aldrei hugsað mér
dauðann öðruvísi en sem annað
tilverustig. Það er rétt, að dauð-
inn táknar aðskilnað. Og það er
alltaf erfitt að þurfa að sjá á
bak ástvinum sínum. Þess vegna
þurfum við að búa okkur undir
dauðann, reyna að tala um hann
jafn eðlilega og við tölum t.d.
um barnsfæðingu. Sá tími er
löngu liðinn, þegar syrgjendum
var angrað með hleypidómum,
eins og „laun syndarinnar er
dauðinn" og fleiru í þá áttina.
Þegar sálin yfirgefur líkam-
ann, gerist líkamlegur dauði.
Grunntónninn í trúarbrögðum
kristinna manna og raunar flest-
um öðrum trúarbrögðum, er sá,
að maðurinn sé samansettur úr
líkama og sál. Þegar sálin yfir-
gefur líkamann, eru ekki leng-
ur fyrir hendi þær aðstæður,
sem þarf til þess að líf geti þró-
azt í líkamanum. En meðvitund-
in heldur áfram að vera til, þrátt
fyrir „dauða heilans“, Það er
verkefni fyrir vísindamennina að
rannsaka og komast að raun um,
hvernig þetta getur gerzt.
Ég er sannfærð um, að margt
af því, sem nú á dögum er
sveipað hulu óvissunnar og
margir vísa á bug með því að
ypta öxlum, verður sannað og
skilgrelnt á vísindalegan hátt
síðar meir. Sá dagur kemur, þeg-
ar allt það sem við köllum dul-
ræn fyrirbrigði og óskiljanleg,
verður ósköpt eðlilegt og degin-
um ljósara.
í biblíunni er minnzt á, að sá
dagur komi, að það verði algengt,
að menn „sjái sýnir“. Og nú á
dögum er til fólk út um allan
heim, sem er gætt dulrænum
hæfileikum. í Noregi er miðill
að nafni Anna Elisabeth Wester-
lund. Hún gaf út bók fyrir
skemmstu, þar sem hún lýsir
reynslu sinni í þessum efnum. í
Ameríku er hinn þekkti miðill,
Jeanne Dixon, sem m.a. sá fyrir
morðið á John F. Kennedy for-
seta. Og í Rússlandi starfar Nel-
ija Michaelova. Meira að segja
hið veraldlega sinnaða málgagn
ríkisins, Pravda, hefur farið lof-
samlegum orðum um hæfileika
hennar. Og þannig mætti lengi
telja.
Eftir að ég hafði skrifað tvær
bækur, sem hétu „Ég veit“ og
„Ég sé“ og auk þess nokkrar
greinar í blöð og tímarit, tóku
að streyma til mín bréf úr öll-
um áttum. Og í þeim öllum er
sagt frá undarlegum atvikum,
sem fólk hefur orðið fyrir. Þessi
atvik eru hin margvíslegustu, en
eiga þó eitt sameiginlegt: Þau
gefa öll til kynna, að sálin lifi
eftir dauða líkamans.
AÐVÖRUN
KLTJKKAN NÍU
Vorið 1968 var ég í Finnlandi
og hélt þar miðilsfundi, m.a. í
Helsingfors. Blöð og útvarp
sýndu málefni mínu mikinn á-
huga, og á blaðamannafundi var
lögð fyrir mig svohljóðandi
spurning:
— Hver er mikilvægasti at-
burðurinn, sem þér hafið lifað?
Þessu gat ég alls ekki svarað.
Það er ógerlegt fyrir mig að
meta gildi allra þeura skilaboða,
sem ég hef tekið á móti um dag-
ana. Skilaboð, sem gera það að
verkum, að viðtakandinn fær
áhuga á dulrænum fyrirbærum
og tekur að kanna þau upp á
eigin spýtur, álít ég mikils virði.
Einnig geta skilaboð um fáfengi-
leg efni orðið til góðs, ef þau
verða til þess að sannfæra efa-
gjarnan mann. En ef til vill eru
þau skilaboð, sem hugga syrgj-
endur og hjálpa þeim í nauðum
þeirra, meira virði en öll önnur.
Dauðinn hefur að sjálfsögðu
komið meira við sögu í starfi
mínu sem miðill en nokkurt ann-
að fyrirbæri. En dauðinn hefur
aldrei í mínum augum verið jafn
dularfullur og ýmsir vilja vera
láta. Ég er sannfærð um, að sálin
lifir áfram í öðrum og miklu
betri heimi. Hins vegar hef ég
lagt mikla vinnu í að reyna að
sannfæra aðra um, að skoðun mín
á dauðanum sé rétt. Dauðinn er
ekki endalok, heldur upphaf
nýrrar tilveru. Það er vissulega
sárt að missa nákominn ættingja
eða ástvin, en það er líka gleði-
efni, að hann skuli vera kominn
yfir landamærin miklu. Ég hef
oft beðið um styrk til þess að
geta hjálpað fólki að búa sig
undir dauðann og sigrast á ótt-
anum við hann.
Finnsku blaðamennirnir spurðu
um mikilvægasta atvikið, sem ég
hefði lifað. Því treysti ég mér
ekki til að svara, en hins vegar
get ég nefnd það atvik, sem var
mér efst í huga þá stundina.
Maj hefur í mörg ár verið ein
af mínum beztu vinkonum. Hún
er rithöfundur og býr í Norður-
Svíþjóð, en börnin hennar eru
búsett í Uppsala og þegar hún
heimsækir þau, lítur hún alltaf
inn til mín í leiðinni.
Eitt sinn hringdi hún síðdegis
og kvaðst vera stödd í bænum.
Hún spurði, hvort hún mætti
ekki heimsækja mig um sjöleytið.
Hún kom og það fór hið bezta á
með okkur eins og ævinlega þeg-
ar við hittumst. Við spjölluðum
saman um heima og geima og
sögðum hvor annarri hvað hefði
helzt drifið á daga okkar, síðan
við sáumst síðast. Allt í einu
spyr hún hvort ég haldi, að við
gætum náð „sambandi", ef við
mundum krjúpa við altarið, sem
er á heimili mínu.
Ég svara henni, eins og ég geri
ævinlega, þegar ég er spurð að
þessu, að ég geti ekki með
nokkru móti sagt til um það.
Skilaboðin berist mér, en ég geti
ekki kallað þau fram. Ef það sé
guðs vilji sé hægt að nota mig
sem hjálpargagn eða tengilið, —
annars ekki.
Ég kveiki samt ljós á altarinu
og bið faðirvorið. Við bíðum í
stundarfjórðung eða svo, en ég
verð einskis vör. Það er allt tómt
í kringum mig. Þá slökkvum við
á kertaljósunum og förum fram
í eldhús að laga okkur kaffi.
Þá verð ég þess skyndilega vör,
að leiðsögumaður minn, Cesar,
er hjá mér. Hann segir, að við
skulum reyna aftur klukkan níu
um kvöldið.
Klukkuna vantaði rnn það bil
tíu mínútur í níu, þegar ég tók
að finna strauma að handan, svo
sterka, að við gátum ekki leng-
ur talað saman eins og við höfð-
um gert. Þess vegna fluttum við
okkur úr eldhúsinu og inn í her-
bergið, þar sem altarið mitt er.
Ég kveikti á kertaljósunum aft-
ur. Það logaði á rafmagnsljósun-
um allan tímann. í þessu sam-
bandi vil ég geta þess, að. ég hef
aldrei „séð“ neitt í myrkri. Ég
dreg aldrei gluggatjöldin fyrir
eða kveiki á rauðu ljósi eða
neinu þessháttar til að „sjá bet-
ur“. Hins vegar hef ég séð margt
í venjulegri dagsbirtu og jafnvel
í glaðasólskini. Mér er kunnugt
um, að ósviknir miðlar kjósa
helzt niðamyrkur eða daufa birtu.
Þetta þarf alls ekki að vera
rangt, en það hentar mér ekki.
Klukkan á arinhillunni sló níu
högg.
Ég sagði Maj, að mér fyndist
eins og húsið væri fullt af fólki.
Það ríkti hátíðleg stemning. Ég
skynjaði leiðsögumann minn,
Cesar, og einnig leiðsögumann
Maj, sem við getum kallað Mic-
hael. Þeir báðu mig að undirbúa
Maj undir, að móðir hennar yrði
sótt og flutt yfir landamærin
miklu.
Framhald á bls. 36.
15. tbl.
VIKAN 13