Vikan - 10.04.1969, Qupperneq 36

r
O
Z
<
SVEFNBEKKIR
ÝMSAR STÆRÐIR AF
VÖNDU3UM OG GÓÐUM
SVEFNBEKKJUM OG SVEFNSÓFUM
HAGSTÆTT VERÐ
o
z
UJ
co
co
o
n.
Q
u
I
<
>
cc
O
ENDURNÝJUM EINNIG
GÖMLU SVEFNHÚSGÖGNIN
SVE FNBEKKJA

Laufásvegi 4 - Sími 13492
KOMIÐ TIL MÖTS VIÐ HÆKKANDI SÖL
MEÐ
OSRAM
U LTRA-VITALUX
L----------- )
Hún sá fyrir . . .
Framhald af bls. 13
Mér fannst þetta mjög ólíklegt
og næstum óhugsandi. Við höfð-
um aEar sjaldan rætt um móður
hennar, en mér var kunnugt um,
að hún væri á lífi. Þess vegna
spurði ég Maj, hvort móðir henn-
ar væri alvarlega veik. Hún
svaraði því neitandi. Hún hafði
að vísu verið veil fyrir hjarta
um tíma, en það er ekki óalgengt
um konur, sem komnar eru jrfir
áttræðisaldur. Ekkert alvarlegt
gat verið að henni, því að þá
hefði systir Maj, sem bjó í sama
bæ og heimsótti móður þeirra
daglega, sagt henni frá því.
Ég veigraði mér við að flytja
vinkonu minni þessi skilaboð, en
leiðsögumaður minn hvatti mig
óspart til að lýsa nákvæmlega
öllu sem ég heyrði og sæi.
Þá heyrði ég sunginn sálminr.
,,Vor guð er borg á bjargi traust“,
Ég heyrði bæði orðin og tónlist-
ina greinilega. Það var engu lík-
ara en verið væri að syngja sálm-
inn í mínu e'gin húsi. Hann
hljómaði svo hátt, að ég var hissa
á, að Maj skyldi ekki heyra hann
líka.
Þá sé ég konu. Hún er umvaf-
in kristalstærum hjúpi. Hún seg-
ir til nafns síns. Ég lýsi henni
fyrir Maj og hún segir, að þar
sé komin „Hilda frænka“. Hún
er blíð og glöð og seg:st vera
komin til að sækja systur sína,
sem eigi að yfirgefa jarðlífið. Ég
hika enn við að flytja Maj skila-
boðin.
Næst sé ég gamla konu, sem
liggur ? rúmi. Ég lýsi henni og
Maí þekkir þar móður sína. Allt
í einu f:nn ég og sé, hvernig
annar helmingur andlits gömlu
konunnar stirðnar. Ég finn þetta
á mínu eigin andliti. Eftir um
það bil tiu mínútur er tilfinning-
ín horfin. Ég heyri, að gamla
konan endurtekur orðin: ..Ég er
svo breytt“. Allan tímann hlióm-
a- sálmurinn ..Vor guð er borg
ö bjargi traust“. Aftur og aftur.
Ég sagði Mai minnst tiu sinnum,
að ég heyrði þennan sálm sung-
inn stöðugt.
Loks sá ég, að ekki var lengur
undankomu auðið. Ég sá mig til-
neydda til að segia Mai, hvers
kyns væri og reynd: eftir beztu
getu að búa hana undir andlát
méður hennar.
Ég vil taka það skýrt fram, að
ég var ekki í dásvefni, þegar
þetta gerðist, eða neinu öðru
annarlegu ástandi. Samt heyrði
ég, sá og skynjaði þetta. Hins
vegar fannst mér eins og ég væri
stödd einhvers staðar langt í
burtu.
Klukkan var orðin tíu, þegar
við hrmgdum á leigubíl. Sonur
Mai opnaði dyrnar og sagði:
— Frænka var að hringja.
Amma dó í kvöld....
Daginn eftir hringdi Maj til
systur sinnar, sem hafði verið við
banabeð móður þeirra. Hún fékk
að vita, að gamla konan hefði
fengið hægt andlát og friður og
ró ríkt yfir svip herrnar, þegar
hún skildi við. Andlátsorð henn-
ar voru: „Ég er svo þreytt. . .“
Annar helmingur andlits
hennar eins og féll niður,
skömmu áður en hún lézt.
Systirin hafði kveikt á kerta-
ljósi og dregið fram einu sálma-
plötuna, sem til var á heimilinu.
„Hvað hét sálmurinn? spurði
Maj. Og svarið var: „Vor guð er
borg á bjargi traust“. Hún spil-
aði plötuna aftur og aftur.
TALAN 37
Forspár eru ekki óalgengar í
dag. Margt fólk virðist vera gætt
þeim hæfileikum að geta séð fyr-
ir atburði, sem síðar koma fram.
Hér getur verið um að ræða stór-
tíðindi, en einnig lítilvæg og
hversdagsleg atvik. Satt að segja
skil ég ekki, hvaða gildi forspár
hafa, en ég gizka á, að þær eigi
að sýna okkur og sanna, að á-
kveðin lögmál gildi í tilveru
okkar. Oft er um að ræða sam-
spil tilviljana og hendinga, en
mörg dæmi benda líka til þess,
að atburðir, sem gerast hér á
jörðinn:, séu ákveðnir fyrir
handan.
Margir halda, að fólk, sem hef-
ur spádómsgáfu geti umsvifalaust
sagt fyrir alls konar fáfengilega
atburði, eins og tildæmis hvaða
númer komi upp í happdrætti,
hvað gerist í sumarleyfi þessa
eða hins og svo framvegis. Ég
álít, að slikar forspár haf: lítið
sem ekkert gildi.
Og þó ber því ekki að neita,
að stundum kemur það fvrir. að
maður siái fyrir slík fáfengileg
atvik. Mig langar til nð segía frá
einu slíku. Og í þetta sinn álít
ég, að það hafi haft svolítið gild'.
Dag nokkurn sat ég við eldhús-
borðið og drakk kaffi oa. spiall-
aði v:ð vinnukonuna mína, Frú
M. Allt í einu finn ég strauma á
bak við frú M. og ég sé háa og
grannvaxna konu. Mér er strax
ljóst, að þetta muni vera móðir
hennar. Ég heyri að hún segir:
„Frú M. er yngsta dóttir mín.
Skilaðu kveðju til hennar frá
mér og segðu henni, að hún muni
vinna í happdrætti." Síðan
nefndi hún tölu, en því m:ður
heyrði ég ekki nema tvo síðustu
stafina, en þeir voru 37.
Þetta var í byrjun nóvember
1967. Ég þorði ekki að segja frú
M. frá því, sem ég hafði séð og
heyrt. Ég vissi ekki, hvernig hún
mundi taka því. Ef til vill mundi
hún verða óttaslegin og segja upp
vistinni, og mér fannst ég ekki
geta án hennar verið.
Ég spurði hana samt lævíslega,
hvort hún spilaði oft í happ-
drætti. Nei, hún sagðist svo til
aldrei hafa gert það. Hins vegar
hefði hún að gamni sínu keypt
einn miða um daginn í happ-
36 VIKAN 15’ tbl-