Vikan - 23.04.1969, Síða 28

Gaby talaði eins og hún hefði
sótthita.
— Þér verðið að lofa mér því,
sagði bílstjórinn umhyggjusam-
lega, — að gera nú enga vit-
leysu. Ég kæri mig ekki um nein
vandræði.
Nei, hún gerði enga vitleysu.
Ekki heldur þegar þau tvö stönz-
uðu eftir um það bil tvo kíló-
metra, beygðu sig hlæjandi að
hvoru öðru, tókust í hendur og
hurfu bak við hæð — viðkvæmt,
ástfangið par.
Gaby þaut út úr bílnum, áður
en hann var alveg stanzaður.
Gripin ást og hatri hljóp hún
eftir skógarstígnum, þar sem
Júrgen og stúlkan höfðu horfið.
Þau höfðu ekki hugmynd um
að þeim hefði verið veitt eftirför.
Þau stóðu þarna í ekki tíu metra
fjarlægð frá Gaby og kysstust.
Hún sá andlit Júrgens, dökk augu
hans og fínlegan hliðarsvip
stúlkunnar. Og henni fannst
kossinn vara heila eilífð. Gaby
færði sig til hliðar svo grein
huldi andlit hennar.
Þetta er allt ofur einfalt, hugs-
aði hún. Ég get gengið til þeirra,
horft ískalt á þau og sagt: —
Látið mig ekki trufla ykkur, ég
ætla bara að ná í bíllyklana mína.
Sigur?
Nei. Aðeins viðurkenning á
niðurlægingu hennar. Að ástæðu-
lausu hafði hún látið sauma sér
brúðarkjól, að ástæðulausu
skrökvað að föður sínum að hún
ætti von á barni, þessi smávaxna
ljóshærða stúlka hafði sigrað
hana.
Hatur hennar snerist gegn
stúlkunni. Gegn þessari smá-
vöxnu ljóshærðu stúlku, sem var
svo heppin að líta út eins og lát-
in kona hans. Þvílík heppni, að
vera svona nákvæmlega eins og
hún....
En þú skalt ekki fá hann, sór
Gaby döpur í huga sér. Þú get-
ur kysst hann, þú getur þrýst
þér upp að honum, eins og þú
villt, þú getur farið með honum
gegnum allan skóginn, en þú
munt ekki eignast hann. Það
verður allt saman draumur
þinn, litla ungfrú.
Ég fylgi ykkur, skref fyrir
skref....
Hérna inni í skóginum var
snjórinn enn ekki bráðnaður.
Hann brakaði undir fótum Júrg-
ens. Geislar sólarinnar náðu nú
aðeins að nokkru leyti að þrengja
sér gegnum grenigreinarnar. Eig-
inlega var ennþá of kalt fyrir
þannig gönguferðir.
En Janine var ekki kalt. Henni
fannst allt fallegt, dagurinn, loft-
ið, kyrrðin sem umvafði hana.
Stundum námu þau staðar til
þess að kyssast. Og þá lokaði
hún augunum og hugsaði: ég
er hamingjusöm.
Vegurinn fram undan þeim
varð þrengri; hann þrengdi sér
eins og gljúfur gegnum skóg-
inn. Sporin 1 snjónum bentu til
þess, að þau væru komin inn á
land veiðidýranna.
— Við villumst örugglega,
sagði hún.
— Ertu hrædd? spurði Júrgen.
Janine gat ekki annað en
hlegið að þeirri hugsun. — Lít
ég út fyrir að vera það?
— Þú ert falleg, svaraði hann.
Og um leið lagði hann handlegg
sinn varlega utan um hana.
Skref þeirra urðu jafn stór . . .
Ég verð að hlæja, hugsaði
Júrgen, vera ástfanginn, hvísla
ástaryrðum, gera ástarjátningar.
Hún má ekki finna að ég sé
taugaóstyrkur. Hana má aldrei
gruna. að ég hafi valið þennan
veg af ásettu ráði. Hún verður
að hugsa um ástina til hinztu
stundar, aðeins um ástina . . .
— Oh, Júrgen, sagði hún og
hristi höfuðið, — ég veit ekki
hvað þú ert búinn að gera úr
mér?
Hann þagði, þrýsti handlegg
hennar aðeins lítillega.
— Hugsarðu aldrei um það, að
á þessum tíma í fyrradag þekkt-
umst við alls ekki?
— Nei. Ég hugsa ekki um það.
Veiztu ,að þegar maður er ást-
fanginn þá líða stundirnar og
dagarnir allt öðru vísi ....
Augu hennar horfðu dálítið
óttaslegin á hann. — Ást er svo
stórt orð, Júrgen, hver segir, að
við elskumst? Það getur líka
verið vitleysa ....
Þau námu staðar, horfðu hvort
á annað, leituðu sannleikans í
andliti hvors annars. Júrgen tók
um hnakka hennar með báðum
höndum sínum, dró hana að sér,
kyssti hana og hugsaði: Janine,
sú vitleysa mun leiða þig til
dauða.
Janine trúði aftur á móti þess-
um kossi hans, þrýsti sér að hon-
um, vafði handleggjunum utan
um hann, gripin skyndilegri við-
kvæmri ástríðu.
Það er engin blekking, hugsaði
hún. Ég elska hann. Þegar hann
heldur fast utan um mig, þá
sundlar mig.
— Elskarðu mig? heyrði hún
hann hvísla.
— Já, hvíslaði hún.
Janine hafði það á tilfinning-
unni, að ekkert þýddi að berj-
ast móti þessari ást. Tvær mann-
verur sem áttu saman — enginn
gat barizt móti því. Hve hann var
henni kær, hve henni fannst hún
óaðskiljanleg frá honum, eins og
hún hefði þekkt hann allt sitt
líf.
Hún þrýsti andliti sínu að öxl
hans, fann hjartslátt hans. Hvað
hafði hún verið fyrir tveim
dögum? Stúlka, sem leitaði að-
eins liðins lífs, glataðrar fortíð-
ar. Hún hafði ekki átt neina
framtíð, hún hafði lifað líkt og
bak við glervegg, þangað til
Júrgen kom og líf hennar varð
aftur eins og líf ungrar stúlku ...
Hann sneri allt í einu höfðinu
til hliðar, hlustaði spenntur.
— Hvað er? spurði hún.
— Var þetta ekki fótatak?
— Hvað þá, sagði hún hlæj-
andi, — snjórinn er að falla af
trjánum, það er allt og sumt.
Júrgen var ekki rólegur.
Skrjáf brakandi greinar — hafði
hann ekki heyrt það greinilega?
Eða var nú svo langt komið að
hann var farinn að ímynda sér
allskonar hljóð?
Áfram, hugsaði hann. Við
verðum að halda áfram. Arm-
bandsúr hans sýndi nokkrar
mínútur yfir tólf. Ennþá var dá-
lítill spölur að lestarsporinu.
Hann gat ekki treyst á farþega-
lest. Vöruflutningalest varð það
að vera. Næsta vöruflutninga-
lest færi fram hjá um klukk-
an tólf fjörutíu.
Ský mynduðust á himninum.
Veðrið var að breytast. Skyn-
samlegast hefði verið fyrir þau
að snúa við. Vonandi færi hún
ekki fram á það.
— Segðu mér, Júrgen, sagði
Janine allt í einu, — hvernig
leit konan þín eiginlega út?
Þannig spurningar gerðu hann
alltaf órólegan. Hafði ekki verið
háðshreimur í rödd hennar? Var
ekki einhver tónn, sem varaði
hann við?
Júrgen píndi sig til þess að
þagga efann niður. Ekki að gefa
eftir. Bara að missa. nú ekki
stjórn á sjálfum sér/
— Þú' ert lík henni að vissu
leyti, svaraði hann.
— Hefurðu enga mynd af
henni?
— Nei. Ég er ekki með neina
á mér.
— Hve gömul var hún, þegar
hún dó?
— Tuttugu og sjö ára.
— Elskaðirðu hana mjög heitt?
— Já.
Hún gelck þögul við hlið hans.
Hann greip um hönd hennar, dró
hana að vörum sér, kyssti fing-
ur hennar. — Núna elska ég þig,
Janine, og mig langar til þess
að byrja með þér nýtt líf.
— Þú þekkir mig ekkert,
sagði hún lágt, og hann sá tár
glitra í augnakrók hennar.
— Jú, ég þekki þig. — Hann
nærri því hrópaði þetta og hann
varð óttasleginn yfir rödd sinni.
Þegar hann sá brautarsporið
fram undan eftir næstu beygju,
náði óttinn tökum á honum.
Honum varð flökurt. Honum
fannst blóðið streyma úr æðum
sínum. Trén höfðu allt í einu
fengið andlit, og glottu nú til
hans.
Allt varð honum andhverft.
Ógnandi skýin mynduðu þyrp-
ingu. Vindurinn kom æðandi.
Hrafn krunkaði, annar svaraði.
Nú sá hann líka hræfuglana,
tuttugu eða þrjátíu, sitja með-
fram símalínunni.
— Þú, Júrgen, ég er allt í einu
hrædd, sagði Janine.
— Við hvað? sagði hann og
hló dátt. Með þessum hlátri ætl-
aði hann að reka burtu vofurn-
ar, með þessum hlátri ætlaði
hann að vekja hugrekki sitt. En
Janine kreisti hönd hans. — Það
er allt svo leyndardómsfullt
hérna, finnst þér það ekki?
— En elskan, hvað hefur alll
í einu komið yfir þig?
— Ég veit það ekki. Hann
fann, hve hún titraði undir
frakka sínum.
— Komdu, haltu mér fast,
sagði hún.
Glamrandi skrölt gaf honum
merki. Hann hélt þétt utan um
Janine, strauk hár hennar. Hann
fann ennþá viðkvæm orð, en
skyrta hans var blaut af svita
og hann var örugglega grænn í
andliti.
Umhverfið var eyðilegt. Það
voru örugglega engin vitni.
Brautarsporin voru rúman meter
fyrir neðan þau. Heppilegt, ekki
satt? Þegar vörulestin kæmi,
þurfti hann aðeins að hrinda
henni. Hjólin mundu mala í
henni hvert bein, lestarhljóðið
yfirgnæfa óp hennar.
Áætlunin var góð. Enginn
mundi láta sér detta' morð í
hug. Óhamingjusöm stúlka hafði
framið Sjá-lfsmojð. Þegar ein-
hver hafði misst minriið, gat
hann einnig misst vitið. Hún yrði
grafin einhvers staðar, stúlka að
nafni Janine Marie Laurent.
Teinarnir gáfu allt í einu frá
sér syngandi háan hljóm. Það
var hin óskeikula tilkynning
EFTIR JENS BEKKER
10. HLUTI
VIÐ
hverja snertingu hans
28 VEKAN 17-tbl-