Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 13

en sem þó var rík í eSli allra, hvaS sem hver
sagSi.
— Þefta er yndislegt kvöld, sagSi hún, og
horfSi upp til stjarnanna.
— Já, sagSi Tómas. — Og svo er líka nýtt
tungl, þú getur óskaS þér einhvers.
— Þú itka, sagSi hún og hló.
— Ég hef nú þegar boriS fram mína ósk,
sagSi hann, alvariegur á svipinn.
Hláturinn var ennþá í augum hennar, en samt
blandaSur biturleika. Hve oft hafSi hún ekki
upplifaS þetta? Ein meS karimanni, sem hún
var nýbúin aS hitta í fjölmennu samkvæmi, ein
meS honum úti á svölum, kossinn virtist vera
út i bláinn, og hamingjan mátti vita hvort þau
höfSu hugsaS sér nokkuS annaS.
— Nennir þú aS koma meS í bíó eitthvert
kvöldiS?
ÞaS fór ekki á miili máia, þetta var allt á
sömu bókina lært. Og því ekki þaS? Þegar á
allt annaS er litiS, reyndi maSur ekki alltaf aS
komast hjá óþægindum i lífinu, og fá þaS bezta
út úr því?
— ÞaS vil ég gjarnan, sagði hún.
Og hann skrifaði hjá sér símanúmer hennar.
ÞaS gat svo sem veriS aS hann léti verSa af
því að hringja, en þetta gat lika verið háttvisi,
til aS halda virðingunni. Hún yrSi ekkert hissa
þótt hún kæmist aS því að hann væri með iitia,
svarta bók í vasanum, þar sem hann skrifaSi
hjá sér símanúmer og heimilisföng ungra
stúlkna, það gat lika verið aS hann setti litla
stjörnu við sum nöfnin.
En hún ætlaSi ekki aS verSa honum þægur
Ijár í þúfu.
— Eigum viS ekki að koma inn? spurði hann.
— Það er orSið kalt. Ég heyri ekki betur en það
sé verið að spila allra sæmilegasta fox-trot.
Viltu dansa viS mig? Framhald á bls. 36.