Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 49

um var sýnilega mikið niðri fyrir.
Ég stanzaði, en Tim hélt áfram.
Roberts kom á harðahlaupum yf-
ir grasflötina.
— Þú mátt ekki fara þangað,
Tim.
Tim reyndi að malda í móinn:
— Ég ætlaði bara að sýna
henni, hvar pabbi vinnur.
— Þú veizt vel, hvað pabbi
þinn hefur sagt um það.
Þegar við gengum aftur í átt-
ina til hússins með Tim á milli
okkar, sagði Roberts afsökunar-
rómi:
— Hr. Morgan hefur sett
strangar reglur varðandi vinnu
sína. Enginn má trufla hann og
heimsækja hann á vinnustaðn-
um nema með sérstöku leyfi
hans. Þér hafið kannski ekki vit-
að það, ungfrú?
Rees Morgan. Skyldi hann ein-
beita sér að vinnunni, loka sig
inni á vinnustaðnum, til þess að
reyna að jafna sig eftir áfallið?
Skyldi mér nokkurn tíma takast
að kynnast honum? Kenna hon-
um að lifa lífinu aftur og njóta
þess?
Ég hafði ekki verið nema í
fjórtán daga í Bellwood. En samt
hafði ég næstum jafn mikinn
áhuga á Rees og sjálfri mér.
oberts hjálpaði Tim niður
stigann að baðströndinni.
Það átti nú við hann að fá
að losna um stund við spelkurn-
ar og busla ofurlítið í grunu
vatninu. Hann veltist um af
hlátri, þegar ég þóttist vera
krabbi og beit hann í stórutána.
Augu hans urðu átakanlega
sorgmædd og þíáningafull stuttu
síðar, þar sem hann sat á bakk-
anum vafinn inn í stórt hand-
klæði.
— Carol. saeði hann. — Ég
hata þessar spelkur.
— Þegar þú ert orðinn stór,
þarftu ekki að hafa þær lengur.
Þegar þú verður stór! Aum-
ingia Tim litli! Enginn vissi, hver
framtíð hans yrði. En líklega
yrði hún verri en flestra ann-
arra barna á hans aldri. Ég stóð
á fætur og tók að klæða hann.
Þá bar Rees skyndilega að. Ég
fann að hann horfði á mig og
fékk ákafan hjartslátt.
Auðvitað var það barnalegt af
mér og bar vott um eigingirni,
en ég gat ekki neitað því fyrir
sjálfri mér, að ég var vonsvikin
um leið og hann birtist. Athygli
hans beindist eingöngu að Tim.
Hann gekk ebint til hans eins og
hann sæi mig ekki og fór að
gæla við hann. f fyrsta skipti,
síðan ég kom til Bellwood, fannst
mér ég vera einmana og utan-
gátta.
En þegar við borðuðum kvöld-
verð á svölunum í rökkrinu, var
eins og gott samband væri milli
okkar allra þriggja. Á eftir
drukkum við kaffi inni í stof-
unni við yljuðum okkur við nota-
legan arineldinn í kvöldsvalan-
um.
— Mér sýndist þú vera eitt-
hvað leið niður á ströndinni,
sagði Rees hugsi á svip. — Líð-
ur þér betur núna?
— Já, sagði ég og horfði beint
inn í arininn. Þegar ég leit loks
til hans, sá ég, að skinið frá eld-
inum féll beint á andlit hans.
— Við skulum eiga fleiri kvöld
eins og þetta, Carol, sagði hann.
En það getur ekki orðið strax.
Ég er neyddur til að vinna mjög
mikið um þessar mundir. Já,
meðal annarra orða: Roberts
minntist á það, að Tim hafði
ætlað að sýna mér hvar ég vinn.
— Hann sagði, að það væri
stranglega bannað. En ég skil
vel, að maður eins og þú, sem
vinnur að rannsóknarstörfum,
verði að hafa góðan vinnufrið.
— Já, ég vona, að þú hafir
ekki tekið þetta neitt illa upp.
Ég verð að vinna, þar sem ég get
verið með öllu ótruflaður. Á
vinnustaðnum hef ég líka flest-
ar af mínum verðmætu bókum,
sem ég þarf að nota og auk þess
ýýmis gömul og dýrmæt handrit
og skjöl.
Hann halaði sér áfram og var
kominn mjög nærri mér:
— Carol! Ég get ekki sagt eins
og Tim, að þú verSir að vera
hér um tíma og eilífð. En ég
vona innilega, að þú munir vera
hér mjög lengi.
Hann þagnaði og breytti um
svip. Augnaráð hans varð und-
arlega fjarrænt:
— Þarna niðri á ströndinni,
sagði hann eins og úr mikilli
fjarlægð. — Þegar ég sá þig og
Tim saman, var eins og ekkert
hefði gerzt fyrir þremur árum.
Það var eins og við værum aft-
ur orðin hamingjusöm öll þrjú
— hún, ég og Tim.
Eitt andartak sem var eins og
heil eilífð, horfði hann á mig,
en það var eins og hann horfði í
gegnum mig; eins og hann sæi í
senn hið liðna og ókomna.
Þegar ég kom upp á herbergið
mitt, stóð ég um stund við
gluggann.
Bellwood, Rees Morgan: Var
þetta ekki allt of mikil andstaða
við þá staði og það fólk, sem ég
hafði vanizt á undanförnum ár-
um? Síðastliðið vor hafði ég
reyndar verið óvenju leið í skapi
og þreytt, yfirspennt á taugum
og var því ef til vill enn eðlilega
næm á viðbrögð og tilfinningar
annarra. Hvað sem því leið var
ég þess fulviss, að ég mundi geta
elskað mann eins og Rees Morg-
an.
Okkur hafði komið saman um,
að ég skyldi eiga frí einn eft-
irmiðdag í hverri viku. Og
eina helgi í mánuði átti ég einn-
ig að hafa til eigin ráðstöfunar.
— Hvað ætlarðu að gera í dag,
spurði Rees við morgunverðar-
borðið fyrsta daginn, sem ég átti
að eiga frí.
— Ég veit það ekki, svaraði
ég. — Verð ég kannski að fara
eitthvað?
— Nei, hrópaði Tim ákafur.
Rees hristi höfuðið og sneri
sér síðan að mér:
— Já, ég held satt að segja, að
þér sé brýn nauðsyn að fara frá
Bellwood minnst einu sinni í
viku. Við ætlum að reyna að
halda þér hérna, og þess vegna
þarftu að skipta um umhverfi
öðru hverju.
Ég ákvð að aka til Somerset,
sem er nokrar mílur frá Bell-
wood. Rees hafði sagt, að það
væri lítill og fallegur staður.
Roberts kom akandi alla leið upp
að tröppunum og bauð mér að
setjast við hlið sér í framsætinu.
Tim hafði kvatt mig svo inni-
lega, að það hrærði hjarta mitt.
— Nú ferð þú og kemur aldrei
aftur, sagði hann með tárin í
augunum og skeytti engu um
mótbárur mínar.
— Hvers vegna trúir þú mér
ekki, þegar ég lofa að koma aft-
ur? hafði ég spurt og reynt að
róa hann.
Hann getur ekki skilið þetta,
auminginn, hugsaði ég. Það var
líklega merki um andlegan van-
þroska hans. f hans augum virt-
ist nútíðin vera allt, hann gat
ekki einu sinni hugsað til morg-
undagsins, hvað þá lengra fram
í tímann. Og samt virtist hann
vera svo greindur og spurði jafn-
an athyglisverðra spurninga.
Hann hafði til dæmis mikla
ánægju af að heyra mig tala um
mína eigin bernsku. Það var eins
og hann gæti séð mig sem lítið
barn. Undarlegt. En Rees hafði
sagt mér, að börn, sem væru með
skaddaðan heila gætu á stund-
um fylgzt vel með eins og af
eðlishvöt, en annað veifið virt-
ust öll sund lokuð í augum þeirra.
Somerset var skemmtilegur
staður. Þar var fiskimannahöfn,
litríkt listamannahverfi og leik-
hús undir berum himni: f einu
orði sagt heillandi umhverfi. Ég
kom auga á skilti í glugga, sem
á var letrað: KAFFI — MINJA-
GRIPIR. Kannski gæti ég keypt
eitthvað lítilræði handa Tim
þarna og fengið mér hressingu
u mleið.
Miðaldra kona, ljóshærð og
vingjarnleg, kom að borðinu til
mín.
— Gæti ég fengið bolla af
kaffi? spurði ég.
— Búið þér hér? Eða eruð þér
aðeins gestkomandi hér? spurði
hún á meðan hún hellti upp á
könnuna.
— Ég bý hér skammt frá. Á
Bellwood.
Henni varð hverft við, þegar
hún heyrði orðið og át það eftir
mér:
— Belwood?
Hún varð skelfd á svip og
hreimurin í rödd hennar var
gjörbreyttur, þegar hún spurði:
— tlið þér að vera þar skamm-
an tíma — eða er Rees Morgan
kannski að fara að gifta sig aft-
ur?
— Einkalíf hans kemru mér
ekki við, svaraði ég kuldalega.
— Ég er ráðin til að gæta drengs-
ins.
— Yður finst ég kannski vera
of forvitin. En sannleikurinn er
sá, að ég vann sjálf á Bellwood
í nokkra mánuði. Þér hljótið að
hafa tekið við starfinu af mér.
Ég heiti Phyllis Partridge.
Nafnið hljómaði kunnuglega.
— Það er mánuður síðan ég
hætti, hélt hún áfram. — Og
samt fæ ég enn martröð á nótt-
unni. Það líður áreiðanlega ekki
á löngu, þar til þér hættið þarna
líka.
— Hvers vegna, spurði ég. Mér
fannst tal hennar síður en svo
góðs viti.
— Ég get aðeins svarað fyrir
mig o gsagt, hvers vegna ég fór.
Framhald á bls. 45.
45. tbi. VIKAN 49