Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 48

Sumarið skartaði sínu fegursta
þennan sunnudag í júlí. Það var
skafheiður himinn, glaðasól og
hægur andvari barst frá hafinu.
Fuglasöngur heyrðist hvarvetna
og gróðurilmur fyllti vitin.
Bellwood. Fjrrir áttatíu árum
hafði þetta hús verið nýreist og
glæsilegt í gömlum stíl. En nú
var það farið að láta á sjá, rauðir
múrsteinarnir voru teknir að
fölna.
Ég sat í hvíldarstól undir
skuggsælum trjániun og horfði á
drenginn leika sér að bátum við
tjörnina. Stóri guli kötturinn,
Tristan, lá makindalega og rýndi
út í sólina. Allt var nákvæmlega
eins og það hafði verið viku fyrr,
að því einu undanskildu, að ein-
kennilegur, ískaldur og lamandi
ótti hríslaðist nú um mig. Ef til
vill hafði ég ennþá nægilegt þrek
til að þola hann. Ég barðist gegn
honum af öllu afli, lét ekki undan
eitt andartak.
Drengurinn talaði við sjálfan
sig á meðan hann lék sér. Eins
og einmana börnum er tamt, lék
hann hvert hlutverkið á fætur
öðru og breytti röddinni jafn-
harðan. Sólin skein brennandi
heit á háls hans og grannar axl-
irnar. Ég reyndi að einbeita mér
að honum, því að hans vegna
mátti ég ekki láta óttann ná tök-
um á mér. En allan tímann varð
ég að beita mig hörðu til þess að
líta ekki aftur og láta augun
hvarfla að dimmri og þéttri trjá-
göng, sem var alllangt frá. Þar
hófst skógarstígurinn, sem lá að
litla steinhúsinu.
Fjórum vikum fyrr hafði eng-
inn ótti verið til í brjósti mér.
Hvað hann virtist fjarlægur nú
sunnudagsmorguninn þegar þetta
hófst allt saman. Ég hafði sagt
upp vellaunuðu og þægilegu
starfi mínu í bankanum af ein-
skærum leiða. Þá ákvörðun hafði
ég ekki tekið í fljótræði, heldur
að vandlega yfirlögðu ráði. Á
löngum og björtum vorkvöldum
hafði ég ráfað um og reynt að
gera mér grein fyrir sjálfri mér
og stöðu minni í lífinu: Caroline
Brewster, tuttugu og fimm ára.
Ég hafði góða stöðu og lifði
venjulegu lífi við hin ágætustu
kjör. Ég var heilsuhraust, mér
varð í rauninni aldrei misdægurt.
En samt var ég dauðþreytt og
leið á sjálfri mér og lífinu.
Orsökina var ekki eingöngu að
finna í misheppnuðu ástarævin-
týýri mínu og Paul. Sárin, sem
það olli, greu fljótt. Ég drekkti
öllum sorgum mínum í taum-
lausu skemmtanalífi, dansleikj-
um og hávaðasömum samkvæm-
um hjá kunningjum mínum. f
örvæntingu minni ákvað ég að
skipta um starf. Það átti að
verða fyrsta skrefið til þess að
ég gæti fundið sjálfa mig aftur.
En írauninni hafði ég ekki hug-
mynd um, hvað ég ætti að gera.
Umræddan sunnudagsmorgun
sáég auglýsingu í blaði, sem
vakti athygli mína. Það var
óskað eftir stúlku til að gæta
fimm ára drengs. Hún átti ekki
að vinna nein húsverk, heldur
eingöngu gæta drengsins. Það
stóð í auglýsingunni, að húsið
væri fallegt, stæði niður við
ströndina og svo framvegis. Nýtt
líf í spánnýju umhverfi, hugsaði
ég með sjálfri mér. Þarna virtist
vera kjörið tækifæri fyrir mig til
að losna úr þeim slæma félags-
skap, sem ég var í. Og ekki spillti
það fyrir, að ég hafði mikið dá-
læti á börnum.
Án þess að hika eitt andartak
hringdi ég 1 símanúmerið, sem
gefið var upp í auglýsingunni.
— Rees Morgan, svaraði dimm,
hlýleg rödd.
Við skiptumst á nokkrum
nauðsynlegum upplýsingum og
síðan varð að samkomulagi að
við hittumst og snæddum saman
hádegisverð.
Hvernig skyldi hann líta út?
Ég velti þessari spurningu fyrir
mér stöðugt, á meðan ég var að
búa mig undir hádegisverðinn.
Hann hafði að minnsta kosti haft
fallega rödd. í rauninni hafði ég
fyllst slíkum áhuga á þessu nýja
starfi, að ég vildi fá það hvað
sem það kostaði. Ég var staðráð-
in í að taka því, jafnvel þótt
Rees Morgan væri lítill og feitur
og konan hans leiðinleg nöldur-
skjóða.
Ég þurfti að leita hans lengi á
litla veitingahúsinu.
— Ungfrú Brewster?
Ég þekkti aftur röddina úr
símanum. Mér virtist hún nú
vera dýpri og hlýlegri en þá. Ég
rétti fram höndina og horfði í
skærblá og fjörleg augu hans.
Hann var fríður sýnum, dökkur
á brún og blá og karlmannlegur
Hann virtist vera gæddur þeim
fágæta eiginleika að hafa róandi
áhrif á þá, sem voru í návist
hans. Mér leið einkennilega vel,
þar sem ég sat þarna gegnt hon-
um. Ég var róleg, en jafnframt
Við töluðum lengi saman, fyrst
hugrökk og fann til sjálfsöryggis.
um mig.
— Ég vona að þér takið starfið
að yður, sagði hann loks. — Þér
virðist einmitt vera sú mann-
eskja, sem ég sóttist eftir.
Hann þagnaði, varð alvarlegur
og hnyklaði brúnir.
— Ég vil, að þér vitið það,
ungfrú Brewster, sagði hann, —
að allar aðstæður hjá okkur eru
ef til vill flóknari og erfiðari en
þér haldið.
Hann dró djúpt inn andann, en
hélt síðan áfram:
— Konan mín fórst af slysför-
um fyrir þremur árum, og eina
barn okkar, tveggja ára gamall
drengur, slasaðist í þessu sama
óhappi, bæði andlega og líkam-
lega.
Fyrst gat ég ekkert sagt, en
fann til sterkrar samúðar með
honum.
— Er það sem sagt barnið, sem
ég ....
— Já, hann er fimm ára núna.
— Ég hef enga reynslu í að
gæta barns, sem ....
Ég blóðroðnaði og mig rak í
vörðurnar. En loks tókst mér að
halda áfram:
— Hr. Morgan. Ég hef gætt
barna á sumrin, síðan ég var
fjórtán ára gömul. En ég veit
ekki, hvort ég er fær um að ann-
ast barn, sem er bæklað.
— Það verða engin vandræði
með Tim. Hann mun dýrka yður
allt frá fyrstu stundu. Hann er
einstaklega blíðlynt og elskulegt
barn. Hann fékk mjög alvarlegan
heilahristing í slysinu. Líklega
hefur blætt inn á heilann og mik-
ilvægar stöðvar skaddast. Þess
vegna á hann erfitt meða að
ganga og verður að hafa spelkur
á fótunum. Þér lærið áreiðanlega
fljótt, hvernig þær eru settar á
og teknar af.
Hendur hans skulfu eilítið, er
hann kveikti sér í sígarettu. Hann
saug reyk djúpt að sér, áður en
hann hélt áfram:
— Sérfræðingurinn í Boston
hefur sagt, að líkamlegt þrek
Tims sé nú orðið það mikið, að
enn megi vona hið bezta. Það er
undarleg tilfinning að vera nú
einn eftir á lífi, ásamt litla
drengnum. En Tim er nú ekkert
öðruvísi en önnur börn. Hann er
líklega betri en gengur og gerist
um börn, þótt ég segi sjálfur frá.
Hann hló óvænt og háltur hans
var hár og skær og svolítið óeðli-
legur.
— Komið til okkar og reynið,
bað hann.
En ég þurfti ekki að taka
ákvörðun. Ég var þegar staðráð-
in í að setjast að hjá Rees Morg-
an í stóra, einmanalega húsinu
hans, sem stóð afskekkt við
klettaströnd. Mig langaði til að
leggja mitt af mörkum til að sjá
augu hans svolítið oftar glöð, —
reyna eftir beztu getu að hjálpa
honum í erfiðleikum hans. Og
mér avr strax farið að þykja
vænt um Tim litla, sem virtist
vera innilokaður í litlum, af-
mörkuðum heimi.
Tveimur vikum síðar gekk ég
ásamt Tim undir blómlegum
eplatrjám og sýrenum. Það va
erfitt að sætta sig við, að dreng-
urinn, sem varð að staulast um
eins og gamalmenni, og dreng-
urinn, sem talaði svo skemmti-
lega við mig, væri ein og sama
mannveran.
— Hugsaðu um hann eins og
hann er, hafði faðir hans sagt
við mig. — Hafðu ekki of mikla
samúð með honum og vertu ekki
sí og æ að hugsa um, hver fram-
tíð hans verður.
Ég fylgdi ráðum hans. Ég lifaði
afar þægilegu lífi. Og laun mín
voru svimandi há. Að vísu var
ég alla daga frá morgni til kvölds
með Tim, en ég gat lesið eða
rpjónað eða legið í sólbaði, á
meðan hann var að leika sér. Við
snæddum morgunmat og hádeg-
isverð úti á svölunum, og þjónn-
inn Roberts bar hann fram. Það
hafði verið gott veður, síðan ég
kom. Þarna sátum við og horfð-
um yfir ávaxtatré, fagurgræna
grasfleti og rósarunna. f fjarska
sáust gráir klettarnir við hafið.
Ree Morgan skaut alltaf öðru
hverju óvænt upp kollinum og
kvaðst þá hafa gert hlé á vinnu
sinn. Ég vissi ekki hvort hann
vann heima eða fór til Bangor.
En það ko mekki að neinni sök,
því að Roberts var alltaf til þjón-
ust reiðubúinn, svo mig vanhag-
aði sannarlega ekki um neitt.
Hann var lítill vexti og fremur
fríður, fljótur í förum og athug-
ull, en þögull sem gröfin. Það var
bersýnilegt, að hann var mjög
nátengdur Rees Morgan og Tim.
— Komdu nú, Carol, sagði Tim
eitt sinn við mig, togaði í fötin
mín og vakti mig af hugleiðing-
um mínum. — Komdu, ég skal
sýna þér, hvar pabbi vinnur.
En í sama bili heyrðist kallað:
— Ungfrú Brewster! Ungfrú
Brewster!
Það var rödd Roberts og hon-
Húsicf mecf
iárnhlidunum
48 VIKAN 45 tbl-