Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 16

i

ÚRDRÁTTUR ÚR
SKÁLDSÖGU EFTIR
THOMAS HARDY
Batsheba Everdene er
valdasjúk og mjög hé-
gómaleg, en hún þráir
líka að vera elskuð. -
Húngenguríaugu karl-
mannanna, sem láta
eftir duttlungum henn-
ar, að Gabriel einum
undanteknum....
Fjarri heimsins g
Batsheba leit í kringum sig, skelf-
ingu lostin yfir óreglunni og óhrein-
indunum á skrifstofunni. Hér hafði
föðurbróðir hennar fært búreikn-
ingana, þangað til hann lagðist
banaleguna. Nú var þykkt ryklag
yfir öllu. Pennyway ráðsmaður
hafði ekkert skeytt um að koma
þessari óreglu í lag, þvert á móti;
það hentaði honum vel að reikn-
ingarnir væru í óreglu og bók-
færslan ekki sem nákvæmust.
— Drottinn minnl Hvílík óreiðal
Ég veit ekki hvort ég kem þessu
nokkurn tíma í lag, sagði Batsheba
með uppgjafar svip.
— Auðvitað ungfrú, þetta verður
allt í lagi innan skamms, sagði
Liddy vingjarnlega. Hún var á sama
aldri og Batsheba, en hún var ekki
haldin þeirri óslökkvandi frelsis-
þrá, sem var svo rík í matmóður
hennar, enda hefði það lítið þýtt.
— Já, það skal allt komast í lag,
sagði Batsheba.
Þjónustustúlkan Mary-Ann, sem
sat fyrir framan kolaofninn og
brenndi gömlum bréfum, kom auga
á Valentínkort. — En hvað þetta
er fallegt kort, sagði hún. — Þér
ættuð að senda einhverjum herra
kortið, það er sama sem bónorð.
Batsheba leit á kortið, það var
skreytt blómum og blómsveigum.
— Ég held ég sendi það til dóttur-
sonar hennar frú Coggan, börn
hafa gaman að svona fallegum
kortum, sagði hún.
Liddy hlustaði ekki á þær. Hún
hafði heyrt hófadyn fyrir utan og
þrýsti nú andlitinu að rúðunni, til að
sjá betur. — Þetta er nú meiri frekj-
an, að koma ríðandi upp að dyr-
um, tautaði hún.
Batsheba, sem var svo viðkvæm
fyrir virðingu sinni var strax á verði.
— Ef þessi herra vill tala við mig,
þá er ég ekki viðlátin, sagði hún.
— Hann hefði átt að stiga af baki
við hliðið, það gera allir háttvísir
menn, sem koma í heimsókn. En
hver er þetta annars?
Hún stillti sér upp fyrir aftan
Liddy við gluggann, en hún sá ekki
annað en breiðar axlir og sterk-
lega hönd, sem barði á eikardyrn-
ar, með silfurskeftinu á svipunni
sinni.
— Þetta er herra Boldwood, óð-
alsbóndinn! hvíslaði Liddy með
lotningarfullri rödd.
Batsheba hafði heyrt um hann
getið. En hann gat ekki leyft sér
að koma ríðandi upp að dyrunum,
rétt eins og hann væri húsbóndinn
sjálfur.
— Hversvegna fer enginn til dyra?
spurði hún óróleg. — Hvar er Fanny?
Hann getur riðið burt aftur.
— Ég veit ekki hvar Fanny er,
svaraði Liddy viðutan og þrýsti
nefinu fastar að rúðunni. — Hún
fór burt í morgun, án þess að
segja nokkurt orð. Viljið þér tala
við hann, ungfrú?
— Nei, auðvitað ekki. En ef eng-
inn fer til dyra, þá veit hann það
ekki.
Batsheba varð blóðrjóð í kinn-
um.
Svo heyrði hún að frú Coggan
fór til dyra.
— Er ungfrú Everdene heima?
— Ég skal athuga það, herra.
Hann hafði djúpa og þægilega
rödd. Batsheba gerði tilraun til að
slétta úr hárinu, en það var til-
gangslaust. Hún var ekki þannig
klædd að hún gæti tekið á móti
herramanni sem herra Boldwood.
Frú Coggan kom upp á stiga-
pallinn og leit spyrjandi á Batshebu,
sem hristi höfuðið, svo gamla konan
fór aftur niður.
— Mér þykir það leitt, herra, en
ungfrúin er að hreinsa til á skrif-
16 VIKAN 45-tbl-