Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 18

hafði Fanny upp eftir honum. Smá-
gert andlitið Ijómaði af innilegri
ást. Hún vafði örmunum um háls
hans og fann hvernig hjartað ham-
aðizt í brjósti hennar. Hún sá ekki
eftir því eitt andartak, að hafa
strokið úr vistinni.
— Frank, — ó, Frank, ástin mín,
— á morgunl
— Allra Heilagra kirkja. Og
mundu nú að koma ekki of seint!
Hvernig gat hann ímyndað sér
það? Koma of seint í sitt eigið
brúðkaup! Hún hló og hristi höfuð-
ið. Nei, hún ætlaði að koma nógu
snemma.
Herhljómsveitin var að æfingu í
kirkjunni daginn eftir, þegar Fanny
gekk feimnislega upp kirkjuganginn.
Rauðar treyjurnar lýstu upp kórinn
og hljómsveitarstjórinn veifaði takt-
stokknum, til að beina athygli mann-
anna frá stúlkunni, sem var svo
smágerð og einmanaleg, en hann
átti sjálfur fullt í fangi með að
hafa af henni augun. Hver var hún?
Hvað var hún að gera í kirkjunni?
Það leit út fyrir að hún væri að bíða
eftir einhverjum; augu hennar
hvörfluðu meðal hermannanna, óró-
leg og leitandi.
I annarri kirkju, ekki langt frá,
æddu Frank Troy liðþjálfi og svara-
maður hans, fram og aftur. Hempu-
klæddur presturinn leit á klukkuna.
— Hún verður að koma innan
fimmtán mínútna, lengur get ég
ekki beðið.
Frank svaraði ekki. Svartklæddu
konurnar í kirkjunni gægðust milli
fingranna, virtu fyrir sér þennan
glæsilega hermann. Sviplaus augu
þeirar sáu allt sem fram fór. Frank
fannst kraginn á einkennisbúningn-
um vera að kyrkja sig, og reiði hans
jókst. Hvað var Fanny að hugsa?
Hann hafði sagt henni það skil-
merkilega, að hún mætti ekki koma
of seint! Ef hún ætlaði að hafa
hann að fífli . .
Fanny leit út undan sér. Frank var
hvergi sjáanlegur! En hann hlaut að
koma, hann hafði lofað því. Það
gat ekki verið ? Það var ómögu-
legt Angistin greip hana og hún
stóð upp og smeygði sér með
bekkjunum til hljómsveitarstjórans.
— Þetta er vonandi Allra Heilagra
kirkja? stundi hún.
— Nei, ungfrú, þetta er Allra
Sálna kirkja.
Allra Sálna! — Ó, guð, hún hafði
farið villt! Ofboðið lýsti úr augum
hennar, svo kippti hún upp pilsinu
og þaut út úr kirkjunni. Hún æddi
út á sólbjarta götuna og hljóp, eins
og hún ætti lífið að leysa, — kom
auga á hina kirkjuna, þá réttu, og
mætti prestinum, sem var að ganga
út!
— Frank, ó, Frank! snökti hún, og
ætlaði varla að ná andanum. Þetta
voru hræðileg mistök. Ég ruglaði
saman Allra Heilagra kirkju og
Allra Sálna kirkju. Frank, góði, þú
verður að skilja þetta; við, — við
getum gift okkur á morgun í stað-
inn, — er það ekki?
Hún ætlaði að vefja hann örm-
um, — halda honum föstum. En
hann stjakaði henni frá sér, og augu
hans voru ísköld. Hann var ekki
búinn að gleyma svartklæddu kon-
unum í kirkjunni, — flissi þeirra,
þegar hann gafzt upp á biðinni við
altarið.
— Þú hefur gert mig að athlægi!
saði hann reiðilega.
— Elsku Frank, fyrirgefðu mér!
ég gat ekki qert að þessu. Við getum
gift okkur á morgun, er það ekki?
— Þú hefur gert mig að athlægi!
Hann gat ekki hugsað um annað
en flissið og augnaráð kerlinganna.
— Hvenær getum við þá gift okk-
ur? sagði Fanny auðmjúk. Hún gekk
upp og niður af mæði eftir hlaupin,
og henni fannst hjarta sitt vera að
bresta. En hann hafði á réttu að
standa; hún hafði hagað sér kjána-
lega, hún var svo heimsk, það vissi
hún vel. Bara að hann vildi fyrir-
gefa henni
— Það veit ég ekki! svaraði hann
stuttlega og sneri sér snögglega við.
Hann ætlaði að kenna henni á
áþreyfanlegan hátt að haga sér
eins og manneskja. Hann var beinni
f baki en nokkru sinni áður, þegar
hann rigsaði yfir kirkjutorgið, og
gekk í átt til borgarinnar. Hann
sneri sér ekki einu sinni við þótt
hann heyrði hana snökta fyrir aftan
sig: — Fyrirgefðu, góði fyrirgefðu
mér!
Fjarri heimsins glaumi
Hann hélt leiðar sinnar og skildi
hana eina eftir
Fyrir framan dyrnar á kornmark-
aðinum í Casterbridge stóð Bats-
heba Everdene, jafn Iftil og ein-
manaleg og yngsta þjónustustúlkan
hennar fyrir framan kirkjudyrnar.
Hún heyrði óm að mörgum karl-
mannaröddum gegnum hálfopnar
dyrnar, og hún beit á jaxlinn þeg-
ar hún gekk inn. Hún ætlaði að sýna
þeim öllum að hún stæði fyrir sfnu.
Hún átti búgarðinn, þar var hún
bæði húsmóðir og húsbóndi, og
það var verk húsbóndans að kaupa
sáðkorn.
Það var dauðaþögn, þegar hún
kom inn. Hún rétti úr sér og gekk
snúðugt inn. Nýja, glæsilega káp-
an sveipaðizt um hana eins og
drottningarskikkja. Hún gekk hægt
um meðal bændanna, sem voru að
prútta, kaupa og selia, og augu
þeirar beindust ósjálfrátt að henni.
— Hver getur selt mér bezt útsæði?
spurði hún miðaldra mann, með
stórskorið andlit.
— Þér komið einmitt til rétta
mannsins, ungfrú, sagði hann og
hneigði sig. — Hann Sam hérna
hefur bezta kornið, það kemur
fram þegar markaðurinn verður
opnaður.
Hann sagði henni ekki að sjálf-
ur vildi hann ekki greiða fjöru-
tíu og fimm shillinga fyrir pok-
ann. Kvenfólk, sem blandaði sér
í karlmannaverk átti skilið að láta
pretta sig. Þeir Sam skildu fá sér
hressandi hlátur á hennar kostnað
síðar, þessarar Everdenestelpu.
— Þér fáið ekki betri vöru, sagði
hann.
— Hvaða kvenmaður er þetta?
heyrðist stundarhátt. Gamall maður
í hjólastól sneri sér við með erfið-
ismunum, til að sjá hana betur.
— Ungfrú Everdene, kallaði ein-
hver í eyra hans. — Bróðurdóttir
Everdenes gamla. Hún stjórnar bú-
garðinum nú.
— Ha! tuldraði gamli maðurinn
efablandinn.
Batsheba þóttist ekki heyra tuldr-
ið. Hún sneri sér að kornkaupmönn-
unum.
— Það fæst ekki betra sáðkorn
á markaðinum, ungfrú, enda kostar
það sextfu shillinga pokinn, sagði
Sam, og lézt vera mjög hógvær. —
Ég hef ekki meira á boðstólum núna,
en ég get alltaf bætt við einum eða
tveim pokum handa yður
— Það er fallega sagt, saði Bats-
heba. Hún tók hnefafylli af korni úr
sýnishornapoka mannsins, lét það
renna milil fingranna og lyktaði af
því. — Ég veit ekki hvernig þetta
er hér um slóðir, sagði hún hátt og
rólega, — en þetta kalla ég óþverra,
sem tæplega er hægt að nota til
svínafóðurs. Svo fleygði hún korn-
inu upp í loftið, svo því rigndi yf-
ir mennina tvo, sem voru orðnir
blóðrjóðir í framan, og skellihló.
— Það er ÉG sem hef verið hepp-
in, sagði Batsheba og sneri hesti
sínum við.
J