Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 30

Hann sknldar Mnskvn 1200 dnHara
við. Við Crosby áttum líka auð-
velt með að vinna. En þegar við
Bing leikum hvor á móti öðrum,
þá endar allt venjulega í vit-
leysu. En það er líka lítil ánægja
að leika á móti manni, sem not-
ar fyrsta tækifærið, ef maður
snýr í hann baki, til að grípa
kúluna og henda henni í áttina
að holunni. Þetta gekk svo langt
einu sinni, að Bing neitaði að
leika á móti mér.
Sá leikur sem Bob Hope hefur
næst mestar mætur á, er Mata-
dor, og þá með alvörupeninga að
undirlagi. Hann er líka mjög
sniðugur fasteignasali, og þrátt
fyrir það að hann hefur fjölda
framkvæmdastjóri, hefur hann
sjálfur hönd í bagga með því
hvernig peningum hans er ráð-
stafað. Meðal annars leggur hann
mikið til velgerðarmála.
Hope hefði getað dregið sig í
hlé fyrir mörgum árum, fjár-
hagslega séð, en það eru svo
margir sem eiga mikið undir
honum. Hann ver mörgum millj-
ónum til góðgerðarstarfsemi. En
það eru líka margir einstakling-
ar sem njóta góðs af honum.
Tryggð hans við gamla félaga er
og mörgum kunn. Konan, sem
gætir búningsherbergis hans, er
lömuð, en hún getur unnið störf
sín í hjólastól, og hann sér fyrir
ekkju blaðafulltrúa síns, sem
lézt fyrir mörgum árum. Sjö
handritahöfundar hans fá líka
góð laun, samanlagt rúmlega 500
þúsund dollara á ári.
Og svo segir hann: — Ef ég
hætti að vinna, þá verð ég að
aumingja. Hann verður oft veik-
ur ef hann tekur sér frí, þótt
það sé aðeins einu sinni á ári,
sem hann fer í veiðitúr.
Það er heldur ekkert gam-
an, segir hann. — Fiskurinn
klappar ekki fyrir mér! Bob
Hope gætir „línanna" með því
að leika golf, fara í gönguferðir,
og auðvitað líka með hinni
miklu vinnu. Hann er alltaf á
stöðugri hreyfingu, tekur jafn-
vel nokkur dansspor, meðan
hann talar í síma, hefur óreglu-
legan svefn, en hann getur feng-
ið sér hænublund hvenær sem
er. ef hann má vera að því.
Þegar börnin voru lítil, spurði
Kelly sonur hans, Noru systur
sína:
Nora, eru allir í heiminum
kaþólskir?
-— Já, svaraði Nora, — allir
nema pabbi, hann er skopleik-
ari.
Þetta kemur mjög greinilega
fram í bók hans, því þótt hann
hafi sjö handritahöfunda, til að
sjá um fyndnina í skemmtiþátt-
unum, þá þykir honum mest
gaman, ef hann getur slegið þá
út. Þegar hann leikur í kvik-
mynd með Bing Crosby, þá kæra
þeir sig oft kollótta um handrit-
ið, og espa hvor annan upp með
skemmtilegum tilsvörum.
— Öskrið þið „Bingo“ í hvert
sinn sem við notum orð úr hand-
ritinu, sagði hann einu sinni
ögrandi við rithöfundana, þegar
hann var að leika á móti Bing í
einni af „Leiðin til ........
myndunum.
— Hvað væru þessar myndir
án Bings? spyr hann í upphafi
bókar sinnar. En svo svarar hann
sjálfur: — Miklu betri, það er
ég viss um!
Þessar kvikmyndir urðu til
þess að vinirnir tveir fóru til
London með fjölskyldur sínar, til
að leika í kvikmyndinni „Leiðin
til Hong Kong“.
— Dolores átti það skilið að
lyfta sér upp, sagði Hope. — Það
er ekki auðvelt að vera gift skop-
leikara. Mörg kvöld, þegar við
Dolores höfðum setið og horft á
Red Skelton og Danny Kaye í
sjónvarpi, þá er hún grafalvar-
leg, þótt þeir séu alveg ótrúlega
fyndnir. Þegar hún getur ekki
haldið alvörunni, afsakar hún sig
og fer fram til að hlæja. Þetta
getur maður kallað fyrirmynd-
areiginkonu!
Fjölskyldurnar Hope og Cros-
by leigðu sér höll til að búa í,
meðan á dvöl þeirra stóð. —
Höll eins og maður sér oft í
kvikmyndum, með löngum,
dimmum göngum, hátt til lofts
og með gamlar brynjur í stiga-
göngum. „Staðurinn var svo gegn-
brezkur, að ég hefði ekki orðið
hissa þótt mýsnar hefðu gengið
með einglyrni.“
Fyrsta kvöldið sátu báðar
fjölskyldurnar fram eftir kvöldi,
til að bíða eftir afturgöngunni.
Þau heyrðu eitthvert hark, og
læddust skjálfandi fram til að
athuga hvað gerði hávaðann. En
það var bara brytinn, sem var að
telja silfurborðbúnaðinn, vegna
þess að Ameríkanar væru í hús-
inu!
Meðan hann var í London, lék
Iíope í sjónvarpsþætti, og þá
hitti hann franska skopleikarann
Fernandel. Þessi samfundur
þeirra varð örlagaríkur, því að
þegar Paramount bað Hope
nokkru síðar um að leika í kvik-
mynd, sem átti að taka í París,
þá datt Hope strax í hug að fá
Fernandel fyrir mótleikara.
Fernandel sló til, en þegar Hope
kom með sitt starfsfólk, ætl-
aði allt að enda með ósköpum.
Fernandel kunni ekkert í ensku,
annað en: „Talið við lögfræðing
minn“, og „Hvar er banki?“, og
Hope varð að nota túlk til að
getað talað við hann. Fyrsta
kvöldið kom Fernandel með
heilan hóp af rithöfundum og
lögfræðingum til herbergis
Hopes á hótelinu. Hann blaðaði
í handritinu þangað til hann
fann eina síðu, þar sem nafn
hans var ekki. Þá tók hann til
að æða um herbergið, berja sér
á brjóst og stynja. Eftir mikla
erfiðismuni komst Hope að því
að honum fannst hlutverk sitt of
lítið. Það endaði með því að unn-
ið var dag og nótt við að um-
skrifa handritið. en upptökusal-
ir og allt starfsfólk varð að bíða.
Þetta kostaði tíu daga og tvö
hundruð þúsund dollara. En það
var ekki allt þar með búið, þá
var komið að vorfríi, franska há-
tíðamánuðinum maí, svo það
kom ekki til mála að hægt væri
að byrja upptöku, fyrr en eftir
tólf daga í viðbót, og þessi töf
kostaði aðra hundrað og tuttugu
þúsund dollara.
- Það var erfitt fyrir okkur
að halda áfram með framkvæmd-
irnar, segir Bob Hope, — en eld-
húsið var í fullum gangi allan
sólarhringinn. Hádegisverður í
Frakklandi samanstendur af sjö
réttum, minnst, og þegar þeirri
máltíð var lokið, mundi enginn
setningarnar sínar. Einu sinni
töfðumst við í þrjá daga, vegna
þess að tappatogarinn týndist, og
allur mannskapurinn var að leita
að honum. Og þegar við að lok-
um gátum séð fyrir endann á
kvikmyndinni; vorum við þrem
vikum á eftir áætlun með hana,
en búnir með sex vikna vín-
bireðir fyrirfram.
Kostnaðurinn við „Orlof í
París“ fór 1 milljón dollara fram
úr áætlun, en Bob Hope saeði
að það hefði verið vel þess virði,
sérstaklega vegna þess að Anita
Ekberg var mótleikari hans.
Bob Hope hefur leikið á móti
flestum kvikmyndastjörnum
Bandaríkjanna, bæði í kvik-
myndum og skemmtiþáttum, sem
hann hefur farið með milli her-
stöðva, hvar sem er í heiminum.
Hann hefur ferðazt yfir 10 millj-
ón kílómetra, til að skemmta
milljónum hermanna, á öllum
vígstöðvum í öllum þeim lönd-
um, sem þeir eru staðsettir, síð-
an hann byrjaði þessa starfsemi,
árið 1941 í Californiu. Hann hef-
ur líka fórnað hverjum einustu
jólum í hennar þágu. Hann seg-
ir hér frá heimkomu sinni, eftir
eina slíka jólaferð:
— Dolores og börnin biðu mín
á flugvellinum, með jólatré og
jólagjafir, og við héldum okkar
jól þarna á staðnum, sem ég
hafði yfirgefið fyrir tólf dögum
og var nú kominn, eftir að hafa
ferðazt 27.000 kílómetra. Ég sneri
mér að umboðsmanninum, Doc
Schurr, og sagði: -— Nú er ég bú-
inn að dvelja í Californiu í heil-
ar tvær mínútur, þú hlýtur að
geta nasað uppi einhverja vel-
gerðarsamkomu í kvöld!
Doc hefur enga kímnigáfu, og
ég var kominn til Biltmore-hót-
elsins klukkutíma síðar, til að
skemmta fótboltaliði, sem átti að
keppa á Nýársdag.. . .
Það er meðal beztu einkenna
Bobs Hope, að hann getur aldrei
sagt nei, ef hann er beðinn að
skemmta án endurgjalds. Sér-
staklega eru það hermennirnir
og sjúklingar, sem standa hjarta
hans næst. Þegar skemmtiþáttun-
um er lokið, skreppur hann
venjulega inn á sjúkrastofurnar,
til þeirra sem ekki hafa fótavist.
Hann segir að særðir og sjúkir,
séu þakklátir fyrir allt nema
meðaumkun og viðkvæmni. Þeg-
ar hann þeytir upp dyrunum á
sjúkrastofu, kallar hann glað-
lega: Allt í lagi, vinir mínir,
þið skuluð bara liggja kyrrir. Og
við einn sjúkling sagði hann:
Sástu skemmtiþáttinn minn i
kvöld, eða varstu veikur áður?
Hann getur sagt margar skop-
legar sögur um stjörnurnar, sem
eru með honum á ferðalögunum.
Einu sinni kom Jayne Mansfield
æðandi inn til hans. Þau voru á
ferð í Alaska í hríðarveðri og 4
stiga frosti, og hún var alveg ær
út af því að hún hafði týnt
eyrnalokki.
— Jayne, sagði ég, — líttu
niður á gólfið, nei, ■—■ þú skalt
heldur biðja manninn þinn að
gera það, ég veit þú átt ekki svo
gott með að sjá það scm liggur
við fætur þér.
30 VTTCAN 45-tbl-