Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 9

Mer finnst jafnvel betra
ait fliiga eiim
Það er skelfilegt að eiga að koma
átta dögum og hálfri milljón mílna
á lítið blað. Eg sá margt sem mann-
legt auga fær aldrei — eða í mjög
fáum tilvikum — að sjá. En það dá-
samlegasta sem ég hefi nokkru sinni
séð var að sjá Örninn koma upp frá
yfirborði tunglsins. Þá fyrst varð ég
virkilega æstur, því þá, og ekki
fyrr, var það greinilegt, að þeir
höfðu náð settu marki. Þeir höfðu
lent á tunglinu og komizt þaðan
aftur heilir á húfi.
Það var fallegur, bjartur og hress
„mánadagur", ef það er hægt að
segja að svoleiðis nokkuð sé til, og
tunglið var hvorki uggvænlegt né
ógnandi eins og það getur stundum
Fyrstu mennirnir, sem
stigu fæti á tunglið,
Armstrong og Aldrin,
hafa nú sagt sögu sína.
Þá er röðin komin að
þriðja tunglfaranum,
Mike Collins, en hann
átti ekki lítinn þátt í af-
rekinu. Menn hafa mik-
ið velt fyrir sér, hvort
ekki hljóti að hafa verið
þungbær andleg raun
að vera svo einn og
langt frá mannabyggð
jafn lengi og hann
gerði. En hann svarar
því neitandi og segist
alls ekki hafa verið ein-
mana.
verið í lítilli birtu. Þennan dag var
mikil birta og tunglið virtist vera
góður og ánægjulegur staður. Það
voru einnig hamingju-blandnar að-
stæður sem þetta var í sambandi
við, því þarna kom mánaferjan,
stækkaði í sífellu, bjartari, glansaði
æ meir og smellti sér einmitt þar
sem hún átti að vera. Allt það sem
við höfðum búizt við að yrði svo
flókið í sambandi við „stefnumótið"
var um garð gengið, og nú var bara
að leysa landfestar og fara heim.
Talvan hafði vitaskuld veitt mér
stöðugar upplýsingar um að allt
gengi vel, en það eru heldur óper-
sónuleg skilboð. Það er ekkert sem
jafnast á við það að geta horft út
um gluggann og séð Örninn koma
svífandi, rétt eins og hann væri
járnbrautarvagn á spori.
Samsetning mánaferjunnar við
geimskipið byrjar er þau mætast og
ganga saman eins og skrúfa í ró.
Þá er þeim haldið saman af þrem
örsmáum klinkum; það er eins og
þessum tveim risa-tækjum sé haldið
saman af bréfaklemmum. Örninn
vegur t.d. 2 tonn og Kólumbía 12,
svo þetta er mjög áhættusamt. Til
að allt fari rétt fram, kveikir maður
á lítilli aflvél sem setur af stað nokk-
urskonar drullusokk — sem hrein-
lega sýgur geimfarið og mánaferj-
una hvort að öðru. A því stigi máls-
ins kviknar sjálfvirkt á 12 klinkum
í viðbót, og þá er allt rígfast. Eftir
þessa eldraun er allt öruggt.
í sama bili og ég kveikti á afl-
vélinni fór allt að hristast og skjálfa
— sem það átti alls ekki að gera.
Svona gekk það í einar átta eða tíu
sekúndur, og ég var farinn að halda
að Örninn og Kólumbía hefðu ekki
náð saman á réttan hátt og ég þyrfti
að gera þetta allt saman aftur. Mér
hefur verið sagt að ég hafi tautað:
„Hver djöfullinn er nú á seyði?" Ég
minnist þess ekki, en ef það er til á
spólu get ég sennilega ekki þrætt
fyrir það.
En hvernig sem það nú var, tók
ég til óspilltra málanna við að reyna
að rétta skekkjuna af. Það sama
gerði Neil í Erninum, og í samein-
ingu tókst okkur að fá tækin tvö til
að mætast á hárnákvæman hátt. Við
héldum niðri í okkur andanum þar
til við heyrðum háan smell, sem var
til vitnis um að klinkurnar 12 hefðu
náð saman og að allt væri í lagi.
Það fyrsta sem ég þurfti að gera
var að hreinsa „göngin" á milli Kól-
umbíu og Arnarins af ýmiskonar
tækjum og dóti sem var ekki nauð-
synlegt lengur. Síðan sveif ég á
móti þeim til að heilsa upp á þá.
Ég sá þá strax báða, og nú finnst
mér það hræðilegt, en ég get ekki
munað hvor þeirra það var sem fór
með mér á undan aftur í geimfarið
sjálft. Það sem ég man er, að ég
hitti þá báða í einu í göngunum, eða
belgnum, þar tókumst við í hendur,
mjög þétt oog innilega — og meira
var ekki um kveðjur. Ég var ánægð-
ur að sjá þá aftur, og þeir létu eins
og þeim þætti gaman að vera komn-
ir „heim". Síðan réttu þeir mér kass-
ana með tunglgrjótinu og ég hand-
lék þá rétt eins og þeir væru barma-
fullir af dýrmætum demöntum —
sem þeir voru í vissum skilningi.
Ferðin í heild var dásamleg. Ég
var töluvert hissa á sjálfu eldflaug-
arfluginu með Satúrnus V., — það
var ekki glæfralegt nema í ca. 15
sekúndur. Satúrnus-flaugar eru eins
og fólk, reikna ég með, engar tvær
é Mikc Collins, gcimfarinn scm flaug
Kolumbíu umhverfis tunglið, á mcðan
féiagar hans spókuðu sig á mána-
grund.. Myndin er tekin á helmill
hans í Tcxas. Hann cr enn með yfir-
skeggið, sem hann lét sér vaxa í
tunglferðinnl.
45. tbi. VIKAN 9