Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 30

^SÍsSSWS^sism:;:;-
Kraftaverkiö
1 þessari bók opinberar Juliette Benzoni enn einu sinni
fágæta hæfileika sína til að segja sögu. Lýsingar henn-
ar eru myndrænar og ljósar og baksviðið er hið glæsta
Frakkland fimmtándu aldar. Hröð og spennandi at-
burðarásin gerir þessa sögu að sjálfstæðu, örlaga-
þrungnu verki, sem stendur fyllilega jafnfætis öðrum
bókum hennar um sömu sögupersónu, Catherine.
Áður hafa komið út „Sú ást brennur heitast" og
„Catherine", sem fengu mjög góðar viðtökur lesenda.
Fæst hjá næsta bóksala
HILMIR HF. SKIPHOLTI 33
PÓSTHÖLF 533 SÍMI 35320 REYKJAVÍK
Framhald af bls. 29
lega mjög sáit við umheim-
inn."
„Gaf hún nokkurn tíma
peninga til kirkjunnar?"
„Nei, ekki reglulega. Og
mér fannst það satt að segja
töluvert undarlegt að lesa
það í blöðunum að ungfrú
Evans hefði verið í fastri,
dável borgaðri vinnu í mörg
ár — ég meina að mér fannst
það skrýtið miðað við fötin
hennar."
„Heldur þú að hún hafi
nokkru sinni hitt einhvern
liér í kirkjunni?"
„Ekki svo ég viti til þess.
Hún sat alltaf ein . . . eh, haf-
ið þið komizt að því hver
það var sem myrti hana?"
„Ekki enn. En ég er að
leita að ástæðu — það er
ástæða fyrir öllum morðum.
Faðir, ég er ekki að biðja þig
að brjóta nokkrar reglur, en
við skriftir, sagði ungfrú Ev-
ans ..."
„Hún skriftaði aldrei."
Hal stóð upp og þeir tók-
ust í hendur. „Það er tölu-
vert afrek af þér að vera að
vinna svona með hálfan lík-
amann í gifsi," sagði faðir
Gordon. „Þú hlýtur að vera
duglegur lögregluþjónn þrátt
fyrir það hve ungur þú ert."
Hal yppti hægri öxlinni og
sagði ekkert,
Hann fór með neðanjarð-
arlestinni til miðborgai-inn-
ar, kom við í kaffihúsi og
fékk sér kaffi og meðlæti.
Minnstu munaði að hann
missti bakkann með öllu
saman á gamla, gráhærða
konu, en tókst að bjarga þvi
við á síðustu stundu. Síðan
fór hann til að hitta ráðn-
ingastjóra tryggingafyrir-
tækisins sem Nancy Evans
hafði unnið fyrir. Ráðninga-
stjórinn reyndist vera þokka-
lega klædd rauðhærð fegurð-
ardís sem lék sér að gullnu
sígarettuveski um leið og hún
skoðaði Hal upp og niður:
„Eins og ég hef þegar sagt
hinum lögreglumönnunum,
hafði ungfrú Evans þegar
unnið hér i átta ár þegar ég
kom hingað. Hún var ein-
staklega hæfur starfskraftur,
aldrei veik og vann venjulega
i fríum til að ná sér í nokkra
auka-skildinga. Einu sinni
eða tvisvar stakk ég upp á
því við hana að hún fengi
sér eitthvað af nýjum föt-
um.... jú. hún var alltaf
hrein og snyrtileg, en hafði
bara hræðilegan smekk. Ég
veit ekki hvar hún hefur
grafið þessi föt sín upp. Og
það skrýtna við þetta allt
saman var; að hún hefði get-
að verið virkilega aðlaðandi
og falleg stúlka — hefði hún
klætt sig vel.'
„Já, ég veit. Sýndi hún
karlmönnunum hér nokkurn
lima áhuga?"
„Háha! þessi var góður.
Hún vissi ekki einu sinni að
til væri nokkuð sem hét karl-
maður. Hún sýndi engum
áhuga og kom aldrei á jóla-
samkomuna hjá okkur. Hún
fór ekki einu sinni út i mat;
keypti alltaf brauðsneið frá
stráknum sem kemur hér
með snarl í hádeginu, fékk
sér mjólkurhyrnu með og át
við horðið. Hún fór aldrei
frá borðinu allan daginn —
ég man ekki einu sinni eftir
þvi að hún færi nokkurn
tima á salernið."
„Hvers konar vinnu vann
hún?"
„Hún vélritaði hagskýrsl-
ur og var sú bezta sem við
höfðum. Hún vann eins og
lifandi vél. Vinna hennar
var ávallt álitin einstaklega
góð. Við buðum henni stöðu-
hækkun hvað eftir annað en
hún neitaði alltaf. Hún virt-
ist ekki hafa snefil af metn-
aði í sér. Virkilega skrýtin."
Hal tókst að ná minnisbók-
inni upp úr vasanum. „Við
getum ekki fundið neina ætt-
ingja. Faðir hennar dó þeg-
ar hún var reifabarn og móð-
ir hennar fór sömu leið fyrir
mörgum árum. Húsið þar
sem móðir hennar bjó var
rifið árið 1959. Hafið þið ein-
hverja ættingja skráða í
spjaldskrám ykkar?"
„Nei. Hinn lögreglumaður-
inn staðfesti það. Og ef það
skiptir einhverju máli, þá á
hún inni hjá okkur, sem
hluta af tryggingu sinni, tvö
þúsund dollara. Hún talaði
aldrei um það.... ég skal
sækja skýrsluna hennar."
Skýrslan um Nancy Evans
reyndist vera mjög áþekk lífi
hennar, tóm og heldur hald-
30 VIKAN 2 tw-