Vikan - 08.01.1970, Blaðsíða 39

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSl, yfir og undirhita stýrt
með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar eiement (grill).
Klukka með Timer. — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
BORÐHELLA MEÐ 4 HELLUM, þar af 1 með stiglausri stillingu og
2 hraðsuðuhellur. — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
<H)
VELJUM ÍSLENZKT
ÍSLENZKAN IÐNAÐ
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
ráði lendum við í vandræð-
um."
Hal fór á eftir henni út á
svalirnar. ,Ef þér litið yfir
handriðið," sagði hún, „sjá-
ið þér hvað ég meina. Á
þetta að vera svona?"
Um leið og Hal beygði sig
yfir handriðið tií að líta á
niðurfallið, heyrði hann kon-
una taka andköf og svo var
sem hún gengi hratt að hon-
um. Allt i einu ýtti hún á
hann og reyndi að hrinda
honum fram af svölunum.
En hans 110 kilóa þungi
skrokkur var henni um
megn.
Fisher leynilögreglumaður
greip með annarri höndinni
í handriðlið og ýtti harka-
lega á konuna- með aftui'-
hlutanum. Siðan sneri hann
sér snögglega við og greip i
hendur konunnar með hönd-
inni sem losnaði frá hand-
riðinu. Hún barðist hraust-
lega um og í því sá Hal, i
gegnum glervegginn, sköll-
óttan mann koma inn,
fleygja af sér ferðatösku og
hlaupa til þeirra. Maðurinn
þreif frú Norton til sin með
annarri höndinni og sló til
Hal's með hinni. Höggið
lenli í heilu öxlinni á hon-
um.
„Ég er frá Húsnæðismála-
ráðuneytihu, og konan yðar
reyndi að. . ."
„Hann er f rá lögreglunni!"
hrópaði frú Norton með
grátstafinn i kverkunum. „Ég
fann fyrir byssunni þegar ég
var að þurrka af fötunum
hans."
„Svona, svona, Jane, þetta
er allt í lagi Vertu bara ró-
leg," sagði maðurinn og
gekk með konu sína inn i
stofuna og setti hana þar
niður á bekk. Hún hvíslaði
einhverju að honum og mað-
urinn snarfölnaði. Síðan
sneri hann sér að Hal, sem
var kominn inn i stofuna á
eftir þeim:
„Heyrðu mig, ef þú ert
lögreglumaður, þá er það ég
sem þú átt að tala við, en
ekki hún."
„Nei, Bob, það er tilgangs-
laust að reyna að hylma yfir
mig — ég skaut hana."
„Hvað?" Rödd herra Nor-
ton's skalf. „Jane, þú veizt
'ekki hvað þú ert að segja.
Hvern skauztu?" Hann leit
snögglega á Hal. „Konan mín
hefur ekki verið heilbrigð
undanfarið," bætti hann svo
við. „Stundum heldur hún."
„Bob, hættu og hlustaðu á
mig. Á fimmtudagskvöldið
fórum við Gloria út að ganga
og mér datt í hug að líta að-
eins á kirkjuna. Og þarna
sat hún og starði á Gloriu.
Ég vissi strax hver hún var,
þessi kona, Ó, hve ég vissi
það: Martröðin sem hefur
hrjáð mig í 16 ár. Og mar-
tröðin sem var raunveruleg.
Ég sendi Gloriu heim eftir
meðölunum mínum og elti
síðan konuna heim til henn-
ar. Þangað keyrði ég svo á
sunnudagsmorguninn og
skaut hana svo með byss-
unni þinni. Ég vil ekki missa
barnið mitt! Ég vil það ekki!
Ég vil það ekki!"
Norton hélt konu sinni
þétt að sér og hún grét móð-
ursýkislega. Gloria Norton
kom hlaupandi í gegnum
íbúðina og faðmaði móður
sína ákaft, „Mamma, hvað
ertu að tala um? Mamma, ég
elska þig og fer aldrei frá
þér."
Bob Norton strauk hár
stúlkunnar þar sem hún lá
á fjórum fótum og faðmaði
konuna, segjandi hvað eftir
annað. „Svoua, mamma mín.
stilltu þig nú Þú þarft ekki
að hafa áhyggjur af neinu."
Frú Norton horfði aðeins
á stúlkuna, síðan fjarrænt út
um gluggann og sagði síðan
blíðlega:
„Fyrirgefðu mér, elskan
mín, en við sögðum þér aldr-
ei sannleikann. Ég hefði get-
að sagt þér að... ."
„Að ég væri ættleidd?"
skaut Gloria inn i, og kyssti
tárvott andlit konunnar. „0,
mamma, ég er búin að vita
það í mörg, mörg ár. Ég
heyrði þig og Ruth frænku
einu sinni tala um það." —
Hún sneri sér að Bob Nor-
ton: „Pabbi, skiljið þið ekki
að mér er það alveg nóg að
þið viljið hafa mig. Það hef-
ur orðið til þess að ég elska
ykkur enn meira. Þið viljið
mig. gctið ráðið þvi sjálf, en
viljið mig samt."
Eitt andartak var algjör
þögn, en svo tók frú Norton
aftur til við að gráta, um
leið og hún þrýsti stúlkunni
að sér.
Herra Norton leit á Hal.
„Konan min hefur haft það
erfitt. Allt er svo breytt. Þú
getur séð hvernig henni líð-
2. tbi. VIKAN 39