Vikan - 08.01.1970, Side 45

inn við lágan múrvegg, þar sem
útsýnið yfir Adonisdalinn var enn-
þá stórkostlegra.
— Þarna er það, sagði Hamid.
Ég leit ! áttina þangað sem hann
benti. Þarna er dalurinn breiðari,
og áin liðaðist ,breið og vatnsmikil,
milli árbakkanna, sem voru klædd-
ir töluverðum trjágróðri. Frá vinstri
kom önnur á, sem rann út í aðal-
ána við dalbotninn. Á fleygnum
fyrir ofan ármótin stóð höllin og
allar hennar byggingar.
Hamid sagði að aðeins á einum
stað væri hægt að komast að höll-
inni, eftir steinlögðum gangstíg. —
Og þér verðið að stikla yfir ána,
sagði hann. — Það er reyndar grunnt
vað, en stundum, ef vöxtur er í
ánni, getur orðið erfitt að komast.
En það er ágætt í dag, steinarnir
standa upp úr. Ég skal fylgja yður
að hliðinu, ég held að dyra
vörðurinn skilji ekkert mál, annað
en arabisku.
Hliðaráin var ekki mjög breið,
en þó var þetta um sex metra
breitt vatnsfall.
— Það var hér einu sinni gömul
brú, rómversk brú. Þessir steinar,
sem standa upp úr eru leyfar henn-
ar. Haldið þér að þér getið stikl-
að á þeim?
Hann tók ! hönd mér og leiddi
mig yfir að klettaveggnum. Þaðan
var mjór stígur upp á klettsbrún-
ina. Þegar við loksins komumst
þangað upp, greip mig einhver
undarleg tilfinning, mér fannst sem
þessi kaldi, skuggalegi múrveggur
ætti ekki heima í veruleikanum.
Það virtist óhugsandi að nokkur
maður af minni fjölskyldu gæti átt
samastað þarna, það var engu lik-
ara en að þetta væru veggir graf-
hvelfingar ....
Stóra hliðið var við fyrstu sýn
tilkomumikið. En við nánari athug-
un mátti sjá að það var hrörlegt
og úr sér gengið. Stórar, viðamikl-
ar lamirnar voru eiginlega alveg
ryðgaðar í burtu.
Hamid tók ! klukkustrenginn.
Það heyrðist greinilega glymjandi
hringing, og samtímis hundgá.
Við heyrðum Iíka að einhver dratt-
aðist að hliðinu og tók að rjála við
lokuna að innan. Önnur bronshurð-
in opnaðist hægt. í gættinni kom
í Ijós bogin, og mögur vera, sveipuð
hvítri skikkju. Andlitið var gamalt
og hrukkótt, eiginlega Ifkast skorp-
inni rúsínu. Hann tautaði eitthvað
og myndaði sig svo til að loka dyr-
unum aftur.
— Bíðið andartak! Hamid setti
öxlina að dyrunum. Hann var bú-
inn að segja mér hvað hann ætlaði
að segja: — Þetta er ekki venju-
legur gestur, hún er ! ætt við lafði
Harriet, og þú getur ekki meinað
henni inngöngu. Heyrirðu það.
Gamli maðurinn hikaði, en var
greinilega tregur, og Hamid hélt
áfram::
— Ég er frá Beirut, og ég hefi
ekið ungfrúnni alla leið hingað til
að hitta matmóður þína. Hún er son-
ardóttir bróður lafðinnar. Þú verð-
ur að fara inn og tilkynna að Christy
Mansel sé með kveðjur frá ættingj-
um frúarinnar ! Englandi.
Gamli maðurinn gerði árangurs-
lausa tilraun til að loka dyrunum.
Hamid hækkaði raustina. Þótt ég
skildi ekki hvað Hamid sagði við
gamla manninn, grunaði mig þó
hvað það var. Hamid sagði mér
það svo:
— Við förum ekki héðan, fyrr
en ungfrúin hefir skilað kveðjum
sínum, eða sækja einhvern, sem
getur talað við okkur . . .
Öldungurinn hristi ákaft höfuð-
ið og hélt fast í hurðarbrúnina, en
svipur hans bar vott um hræðslu.
Ég var orðin miður mín, og sagði
við Hamid:
— Hann hefur greinilega fengið
ströng fyrirmæli um að hleypa eng-
um inn, og hann er dauðhræddur.
Ég gæti kannski skrifað nokkrar
línur, og látið þar við sitja . . .
— Ef við gefum okkur nú, kom-
ist þér aldrei inn fyrir þetta hlið.
En ég er hræddur um að þetta
sé ekki skipun frá frænku yðar,
hann talar sífellt um einhvern lækni,
sem segir að enginn megi fara inn
fyrir hliðið.
— Læknir? Hamid, sagði ég, —
það riður baggamuninn. Nú gefst
ég ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana. Ég ætla að minnsta kosti að
tala við þennan lækni. Segja hon-
um að fjölskyldan geti orðið óþægi-
leg, ef eitthvað kemur fyrir frænku
mína.
Ég hefi ekki hugmynd um hvern-
ig hann bar fram þessa hótun mína,
en eftir stundarkorn fórnaði dyra-
vörðurinn höndum, eins og til að
segja að hann tæki þá ekki ábyrgð-
ina, og opnaði að lokum dyrnar.
Dyrunum var svo skellt aftur, og
mér fannst hljóðið óhugnanlegt.
Við gengum eftir gamla manninum
inn í stóran húsagarð.
Þetta hlýtur að hafa verið for-
garður hallarinnar, midan, þar sem
riddarar emirsins sýndu listir sínar
á hestbaki til forna, eða komu
saman eftir veiðar og stríð. Þá
hlýtur þessi húsagarður að hafa
verið glæsilegur, en nú var þarna
allt hljótt og skuggalegt.
Dyravörðurinn gekk á undan
okkur gegnum löng súlnagöng, og
aðrar dyr, inn í þröngan gang. Til
hægri og vinstri kom ég auga á
súlnagöng og langa ganga. Gang-
urinn sem við gengum eftir beygði
aðeins til hægri, áður en við kom
um inn ! annan húsagarð, annan
langan gang; fleiri dyr, nokkrar
þeirra voru opnar inn í skítug og
skuggaleg herbergi. Allt var þarna
eins og það væri yfirgefið fyrir
löngu af mönnum, og nú hefðu
aðeins rottur og önnur skuggaleg
kvikindi aðsetur þarna. Grátt þykkt
ryklag lá yfir öllu, eins og teppi.
Þetta var svo langt frá að minna
á sögufrægt slot, eins og ég hafði
gert mér í hugarlund. Ég titraði við
tilhugsunina um það hvað ég ætti
eftir að sjá og óskaði þess innilega
að ég hefði aldrei lagt út ! þetta
ævintýri. Tilhugsunin um það að
eiga eftir að sjá það sem hlaut að
vera hrörnun og alger uppgjöf, var
! huga mínum eins og ógeðslegt
köngulóarnet, þar sem gömul og
skorpin könguiá sæti í miðjunni, og
það var ekki laust við að mér væri
flökurt.
Þá komum við inn í ennþá einn
húsagarðinn,, og ég hafði það á
tilfinningunni að við værum við
bakhlið hallarinnar.
Þessi húsagarður hefur eflaust
einhvern tíma verið eins skraut-
legur, eins og húsagarðurinn sem
ég kom inn ! með Charles, hjá vini
hans ! Damaskus, en nú var þessi
í algerri niðurníðslu. Húsagarðurinn
hafði einhverntíma verið lagður
marmaragólfi, með súlnagöngum
úr bláum tígulsteini, og gosbrunni
! miðjunni. Við hverja súlu voru
marmaraker, þar sem einu sinni
höfðu verið blóm, en nú var þar
aðeins visið gras. Meðfram gólfinu
uxu þistlar og gosbrunnurinn var
fyrir löngu hættur að gjósa
Undir bogahvelfingunni innst !
garðinum, var hin hefðbundna
stúka, divaninn, (sem var samkomu-
staður höfðingjanna), með bekkjum
meðfram þrem hliðum. Ég hefði
ekki þorað að setjast á eina ein-
ustu sessu eða teppi, en ég þurfti
ekkert að óttast, það voru engar
sessur, — engin teppi. Dyravörð-
urinn benti okkur að fá okkur sæti
og bíða, meðan hann tilkynnti komu
okkar.
— Hvað ætlið þér að gera, ef
ekki verður tekið á móti yður,
spurði Hamid.
— Fara, en ekki fyrr en ég hefi
náð tali af lækninum.
— Þarna kemur karlinn, sagði
Hamid og stóð upp. — Og lofaður
veri Allah fyrir það að einhver er
með honum.
Þessi „einhver", var ungur mað-
ur, Ijóshærður og gráeygður. Hann
var eitthvað utan við sig, eins og
hann væri nývaknaður. Hann benti
dyraverðinum að fara og kom út
í sólina. Ég sá að hann hrökk við,
eins og hann hefði fengið ofbirtu
í augun.
— Góðan dag, sagði hann. —
Mér er ekki Ijóst hver þér eruð,
sagði hann. Hann virtist vera mjög
vingjarnlegur og táknrænn Breti.
Ég stóð upp.
— Ég heiti Cristy Mansel, og frú
Boyd, — lafði Harriet, er afasyst-
ir mín. Fjölskyldan vill gjarnan fá
fréttir áf líðan hennar, svo ef hún
getur tekið á móti mér, væri ég
þakklát;; það þarf ekki að taka
langan tíma.
— Christy, segið þér? Hún hefir
aldrei talað um ættingja með þv!
nafni.
— Hversvegna hefði hún átt að
gera það? Og þér ,herra hm
. . . búið þér hér?
— Já. Ég heiti Lethman, John
Lethman. Ég, . ja, maður get-
ur sagt að ég hirði um gömlu kon-
una . . .
— Eruð þér læknirinn?
Hann þrýsti höndinni að enni
sér, hristi svo snögglega höfuðið,
eins og til að vakna betur, en augu
hans voru ennþá daufleg og döp-
ur. Þau voru grá, og sjáöldrin mjög
stór, eins og hann væri nærsýnn.
— Það er kanski bezt að ég skýri
þetta fyrir yður, sagði hann. — Ég
er reyndar ekki læknir, þótt ég hafi
stundað nám í sálfræði ... En þér
þurfið ekki að vera hrædd. Frænka
yðar er við beztu heilsu eftir aldri,
og það er mitt hlutverk að hafa
auga með þjónustufólkinu, og vera
henni til afþreyingar. Ég kom hing-
að, það er að segja frá Libanon, til
að Ijúka við ritgerð, og einn dag-
inn lenti ég ! óveðri hér ! grennd-
inni, en fékk húsaskjól hér. Frænka
yðar annaðist mig vel, en svo varð
það að samkomulagi að ég yrði
um kyrrt.
— Hve lengi hafið þér verið
hérna? spurði ég.
— Næstum ár. Ég kom í júlí í
fyrra.
Það er gott að heyra að henni
líður vel. Þá get ég kannski fengið
að tala við hana?
— Hve langt er síðan þér frétt-
uð af frænku yðar?
— Ég hef séð hana aðeins þrisvar,
og síðast þegar ég var sjö ára, en
foreldrar mínir fengu bréf frá
henni í fyrra.
Hann leit niður.
— Ungfrú Mansel, hve mikið
vitið þér og skyldfólk yðar um
lifnaðarhætti frænku yðar?
— Við vitum ekki mikið, en við
vitum að hún hefur orðið sérkenni-
legri með árunum. Ég á við hug-
myndir hennar um lafði Hester
Stanhope.
Honum létti sýnilega.
— Ég var að hugsa um hvort
þér hefðuð einhverja hugmynd um
þá sögu. Ef tekið er tillit til þess
að hún hefur líkt eftir lifnaðarhátt-
um lafði Hester, þá er auðveldara
að gera sér grein fyrir hlutunum.
Fyrstu árin hér í Dar Ibrahim lifði
hún stórbrotnu lífi og einhver hafði
á orði, að hún líktist lafði Stanhope.
Þá fór hún að kynna sér þá sögu,
og það hentaði henni vel að líkja
eftir því sem þar var sagt. Eftir
að hún var farin að semja sig eftir
lifnaðarháttum lafði Stanhope,
skemmti hún sér konunglega. Og
þegar mér skaut upp, þá fékk hún
þá hugmynd að ég ætti að vera
„líflæknir" hennar. En það eina
sem ég geri, er að hafa ofan af
fyrir henni og snúast í kringum
hana. Ef hún verður veik, hringi
ég til læknisins ! Beirut.
— Hvaða læknir hefir hún, síð-
an Grafton fór?
— Hann starði á mig.
— Grafton læknir?
— Þekkið þér hann ekki? Hann
stundaði hana þangað til fyrir hálfu
ári síðan,,og þá hljótið þér að hafa
verið hér.
— Já, að vfsu. Ég undraðist að-
eins hvernig þér vissuð um Grafton
lækni.
— Ég frétti af honum á hótelinu.
Hver stundar hana núna?
Framhald í næsta blaði.
2. tbi. VIKAN 45