Vikan - 22.01.1970, Blaðsíða 20

Ég sá glitta í sundurrifiS, blóðugt andlit Neils Moss. Vaðurinn hafði
slitnað, er hann seig í hin
þrjátíu og tveggja metra djúpu göng Peak Cavern-
hellisins.
Og nú var Neil tepptur í hættulegustu hellisgryfju Evrópu.
Ron Peters kom reipi utan um Moss,
þó ekki án þess að handleggsbrjóta
hann.
Neil Moss hafði rcynt að komast nið-
ur um „reykháf Satans“. En honum
mistókst eins og öðrum, sem það höfðu
reynt.
uðum niðri í Castleton. Ég er
kominn til að ná þér lausum!
Hann gat hreyft höfuðið að-
eins sem nam nokkrum þumlung-
um, en rak þá ennið í bergvegg-
inn. Hann gretti sig af sársauka.
Hæ, Ron, hvíslaði hann hás.
- Hugsaðu ekki uin mig. Þú
nærð mér aldrei héðan. Ég er
búinn að vera. Get ekki hreyft
mig. Og kolsýran, hún . . . hún
er hættuleg.
- Ég hef séð fyrir súrefni.
En nú verðum við að koma reip-
inu því arna utan um þig, svo að
hægt sé að draga þig upp. Skil-
urðu?
— É’g get ekki hreyft hand-
leggina. Þeir eru klemmdir fast-
ir. Og reipið kemst ekki....
-—• Ég verð að koma því, Neil.
Það er okkar eini möguleiki.
Ég kraflaði mig áfram, senti-
meter eftir sentimeter. Súrefnis-
Ron? spurði rödd í litla hátalar-
anum sem hékk í línu á bak við
mig. — Hefurðu það af?
Ég þreifaði eftir míkrófónin-
um sem ég hafði um hálsinn.
—- Ég kem upp, hvíslaði ég.
Ég fór að mjaka mér aftur á
bak eftir göngunum, sem Neil
hafði hrapað í, og eru þarna ekki
nema fjörutíu sentimetra víð.
Mig sársveið í lungun og hjart-
að ólmaðist. Ég hafði verið rúm-
lega tuttugu mínútur að ná til
Moss, en nú þarfnaðist ég hálf-
tíma til að komast upp.
Mennirnir uppi þrifu um axl-
ir mér og drógu mig frá gangna-
munnanum, sem hellarannsakar-
ar Englands kalla „reykháf and-
skotans“. Einhver setti súrefnis-
grímu fyrir andlit mér og hvatti
mig til að anda djúpt. Smátt og
smátt fóru hugsanir mínar að
skýrast.
— Við verðum að brjóta á
honum handlegginn, annars ná-
um við honum aldrei upp, sagði
ég við John Carter, sem stóð við
hlið mér.
Carter var læknir við flug-
deildina í Harpur Hill og hafði
verið kallaður á staðinn jafn-
skjótt og slvsið varð.
— Ég hef morfín með mér,
sagði Carter. — Ég skal reyna
að komast niður og gefa Moss
sprautu. Og hana sterka, svo að
hann finni ekki til. Fái hann ríf-
legan skammt, þá sofnar hann.
Gætir bú þá brotið á honum
handlegginn og komið svo reip-
inu utan um hann? Hann lifir
ekki lengi í viðbót þarna niðri.
— Ég skal reyna, sagði ég.
Tuttugu mínútum síðar var
Carter læknir kominn upp aftur.
Á meðan lá ég á syllu og reyndi
að róa mig. Ég er prentari að
REYKHÁFUR SATANS
Handleggsbrjóttu hann, sagði
ég við sjálfan mig. Þú verður að
gera það, annars nærðu reipinu
aldrei utan um hann.
Neil Moss sat blýfastur í
skrúfstykki úr granít, og lækn-
arnir uppi sögðu að hann gæti
ekki lifað nema í hæsta lagi tvo
tíma í viðbót.
í skini ennislampans virti ég
fyrir mér þennan kraftalega
vaxna mann, sem klemmzt hafði
svo fastur í þröngri glufunni að
hann naumast gat hreyft fingur.
Fætur hans sneru að mér, og ég
sá grilla í blóðugt, sundurrifið
andlit hans. Hann hafði þegar
setið þarna fastur í næstum sól-
arhring, í kolamyrkri og ísköld-
um raka.
— Neil, sagði ég og hreyfði
við fæti hans.
Svo skreið ég nær unz ég gat
snert brjóstkassa hans.
— Neil, þetta er Ron Peters.
Við hittumst fyrir nokkrum mán-
skorturinn og kolsýran drógu úr
mér mátt, þótt svo að björgunar-
mennirnir uppi dældu stöðugt
súrefni niður í gegnum þykku
loftslönguna, hverrar endi var
rétt fyrir aftan mig. Ég greip
þéttu taki um vinstri handlegg
hans með hægri hendi.
Geturðu ekki hreyft hand-
legginn svolítið? spurði ég. Bara
svo að ég komi reipinu á milli?
Hann neitaði með vott af höf-
uðhristingi.
— Það gengur ekki, stundi
hann.
Þá var bara eitt ráð eftir. Ég
varð að handleggsbrjóta hann.
Allt í einu snarversnaði líðan
mín og mér lá við yfirliði. Kol-
sýran var rnér skæð. Ég gat ekki
haldið höfði og mér fannst ég
vera að sofna. Ég beit saman
tönnum, reyndi að hugsa skýrt.
Ég varð að fara upp! Annars
yrði ég sjálfur til hér niðri.
— Hvernig er það með þig,
20 VIKAN 4-tbl-