Vikan - 22.01.1970, Blaðsíða 22

Hringur
soltlánsins
EFIil MARV STEWART
Ég skildi ekki hversvegna Charles vildi láta
koma sér óséðum inn í höllina.
Hélt að hann væri tortrygginn að ástæðu-
lausu, - þangað til ég sá nokkuð
sem kom mér ónotalega fyrir . . .
FJORÐI HLUTI.
Ég hafði heyrt heilmikið um hina
sérvitru frænku föður míns, siðan
ég kom til Austurlanda. Mér var
sagt að hún væri einskonar goð-
sögn í Libanon, — bjó eins og
arabískur fursti í gamalli höll. En
nú hafði hún ekkert verið á ferli
um langt skeið, enginn hafði séð
henni bregða fyrir upp á síðkast-
ið. Ég komst samt inn í höllina;
lét hreinlega ekki vísa mér frá.
Ég sá þó eftir að hafa ekki beð-
ið eftir Charles frænda mínum, sem
ætlaði að koma til Beirut nokkr-
um dögum síðar. Höllin var hræði-
lega niðurnídd, og Herriet frænka
. . . ég get eiginlega ekki lýst
henni á nokkurn sannfærandi hátt.
Fólkið sem hugsaði um hana var
líka eitthvað furðulegt; ungur Eng-
lendingur, sem hafði numið sál-
fræði, og unga stúlkan Halide, sem
var mjög ókurteis við mig. Harriet
frænka yfirheyrði mig, í bókstaf-
legum skilningi. Ég hafði ekki séð
hana í fimmtán ár, og það eina
sem ég mundi eftir var geysistór
rúbinhringur, sem hún ennþá bar.
Aður en ég fór, sagði ég að Charles
22 VIKAN 4-tbl-
myndi koma til að heimsækja hana,
en mér var sagt að það væri ó-
framkvæmanlegt. Ég fékk ekki við-
tal við frænku mína, fyrr en liðið
var fram á nótt, svo ég varð að
vera um kyrrt yfir nóttina. Hamid,
bílstjórinn, sem hafði ekið mér til
hallarinnar, æilaði að sækja mig
næsta morgun, en hann kom ekki.
Þegar ég kom niður að ánni, sá
ég hvers vegna hann hafði ekki
komið; það var komið flóð í ána,
og algerlega ómögulegt að kom-
ast yfir hana. En á hinum bakkan-
um sá ég mann, sem veifaði til
mín. Það var ekki Hamid, heldur
Charles, í eigin persónu . . .
Þung hurðin skall aftur að baki
mér. Höllin var nú lokuð, yfirgefin,
eins og daginn áður.
Þegar ég var komin niður af
klettinum leit ég í kringum mig. Ég
vonaðist til að sjá Hamid, en hann
var hvergi sjáanlegur. Þegar ég kom
alveg niður sá ég ástaaðuna fyrir
fjarveru hans, áin hafði vaxið, það
var hvergi hægt að komast yfir
hana á þessum stað.
Staksteinarnir, leyfarnir af gömlu
brúnni, voru alveg í kafi.
Ég leit hjálparvana í kringum
mig. Það var ekki undarlegt að
Nasirulla lét ekki sjá sig, og sama
var að segja um Hamid. Þá kom ég
auga á dökkeygðan dreng, sem sat
hinum megin við ána. Ég kallaði til
hans.
— Halló! Talarðu ensku?
Hann kinkaði kolli.
— Hvar kemst ég yfir ána?
— Hvergi fyrr en á morgun.
Hann hlaut að hafa séð undrun
mína, svo hann benti upp með ánni.
— Slæmt, slæmt, sagði hann. —
Þér vera þarna? Þér hjá lafði?
— Já, geturðu útvegað mér múl-
dýr? Ég borga vel, öskraði ég.
Hann hristi höfuðið.
— Allir drukkna. Vatnið hættu-
legt. Svo benti hann í áttina að
þorpinu, og þegar ég leit þangað,
sá ég Hamid koma eftir stignum.
Nokkrum sekúndum síðar sá ég
að þetta var ekki Hamid, heldur
Charles, í eigin persónu . . .
Við stóðum og horfðum hvort á
annað yfir þetta sex metra breiða
fljót.
— Halló, hrópaði ég. — Ég
kemst ekki yfir.
— Það lítur út fyrir það. Það
er mátulegt á þig. Þú fórzt á bak
við mig. Hvernig líður henni?
— Agætlega. Hvenær komst þú?
— Ég kom í morgun. Ég hitti
bílstjórann þinn og ég sagði hon-
um að ég skildi sækja þig. Ég
kem yfir, sagði frændi minn og
fór að klæða sig úr skyrtunni.
— Charles, það þýðir ekkert!
öskraði ég, skelfingu lostin. Hún
sagðist ekki vilja hitta þig. Ég sé
enga skýringu á því, en hún vill
alls ekki hitta þig.
Charles sneri sér að smala-
drengnum og sagði eitthvað við
hann. Svo kallaði hann:
— Hann segir að ég geti kom-
izt yfir nokkuð ofar við ána. Við
getum ekki staðið hér og kallast
á um einkalíf frænku okkar yfir
þetta vatnsfall. Farðu upp eftir þín
megin.
— Ég skal reyna.
Ég gekk upp með ánni. Það
var enginn stígur, og kletturinn var
þverhníptur niður að vatninu, svo
það varð erfitt að komast áfram.
Við hljótum að hafa gengið að
minnsta kosti hálfan annan kíló-
meter, þegar áin lá, svo að segja
beina leið upp að klettinum.
I raun og veru kom vatnið beint
út úr klettinum. Uppsprettulindin
að Nahr el-Sal'q var eins og smá-
mynd af Adonisuppsprettunni. ís-
blátt vatnið sprautaðist út úr klett-
inum og myndaði hvítfyssi gegnum
rauf í klettinum. Það hefði verið
hreint sjálfsmorð að reyna að kom-
ast yfir á þessum stað, og fyrir
ofan fossinn var bergið hátt og
þverhnípt.
En þarna benti drengurinn, og
ég sá, mér til skelfingar, að Charles
gekk að þessum stað. Þá kom mér
í hug, að eitt af því sem Charles
hafði stundað var reyndar fjalla-
klifur, svo mér varð rórra.
Það leið heldur ekki á löngu,
þar til hann var kominn yfir.
Ég fylgdi honum eftir upp úr
gilinu, og eftir smástund vorum
við stödd á lítilli hásléttu. Þarna
var miög svipað umhorfs og við
Adoniskelduna, því að uppi á há-
sléttunni voru rústir af gömlu hofi.
Við settumst í þrepin í skugga af
súlunum.
— O, Charles, ef þú vissir hve
fegin ég er að sjá þig. En hvað
á ég að gera, ég get ekki klifrað
þarna niður, og drengurinn sagði
að vatnið lækkaði ekki í ánni fyrr
en á morgun.
— Þú verður þá að fara til hall-
arinnar aftur. Það hafði ég hugs-
að mér að gera sjálfur. Hvað áttu
við með því að hún vilji ekki sjá
mig?
— Hún sagði sjálf að hún kærði
sig ekki um að hitta þig. En hvern-
ig stendur á því að þú ert kom-
inn?
— Faðir Bens kom ekki, honum
hafði eitthvað seinkað, svo það