Vikan - 22.01.1970, Blaðsíða 45

„Ég heiti Joyce. Joyce Neu-
berger.“
Hún velti höfðinu til á kodd-
anum .Hann var rakur af tárum
hennar.
Allt í einu sagði hún með grát-
staf í kverkunum:
„í sjö ár hefur enginn kallað
mig Joyce. Það stendur öllum á
sama um mig! Það er andstyggi-
legt. Mig langaði mest til að
myrða það allt saman. Hann
kallar mig „Skógareldinn“. En
hann hatar mig og ég hata hann
líka. Þennan skitna svertingja!
Ég gæti sagt yður. . þér mynd-
uð ekki trúa því ... Hér er
enginn, sem ber minnstu virð-
ingu fyrir manni, læknir. Það
skilur ekki ameríska konu.“
Hann klappaði henni á hand-
arbakið.
„Ég er sannfærður um, að
furstinn ber einlægan hlýhug til
yðar.“
Hún leit við og horfði forviða
á hann.
„Hvað segið þér?“
„Hans tign talar mjög ástúð-
lega um yður.“
Hún lyfti höfði og leit inni-
lega steinhissa framan í lækn-
inn. Síðan lá hún skeytingarlaus
meðan hann mældi hana, hlust-
aði og taldi æðaslög hennar.
Að loknum miðdegisverði var
hans tign í bezta skapi og tók
til að föndra við leikföngin sín.
Þeir settu litlu silfurlestina af
stað og sendu portvín í hringferð
um borðið, hulið bensíngufu,
þangað til kviknaði í dúknum.
Þá slökktu þeir eldinn með port-
víni. Þegar aðrir gestir voru
farnir, vildi hans tign uppvægur
drekka eitt glas með lækninum.
„Mikið er erfitt að fást við
alla þessa gesti. Sannarlega hef-
ur skáldið mikla haft rétt að
mæta, þar sem það segir: „Hið
krýnda höfuð sjaldan við kyrrð
sér unað fær.“ Ég veit þér vor-
kennið mér, Arbuthnot, er ég
segi yður, að af tuttugu og fjór-
um stundum sólarhringsins get
ég sjaldan eytt stundarfjórðungi
til að vera ég sjálfur.
Svo sem allir Hindúar, elska
ég fjölskyldu mína og virði kon-
una sem helgidóm þann, er sér
fyrir framvindu lífsins. En ég
hefi bara allt of takmarkaðan
tíma til að njóta þessa unaðar,
sem hjarta mitt þráir.“
,.En við vorum að tala um vís-
indin, Arbuthnot, og framfarir
þær, sem orðið hafa á 20 öldinni.
Þetta hérna,“ mælti furstinn og
þrýsti á hnapp við hliðina á
hljóðnema, er stóð á skrifborði
hans, „er síðasta furðuverk vís-
indanna.“
Það heyrðist suða í hljóðnem-
anum og litlu síðar heyrðist
greinilegur andardráttur. Styrk-
ur hljóðsins var mjög magnað-
ur. Síðar varð hljóð og nú heyrð-
ist andvarpað.
„Það er furstafrúin, sem þér
heyrið til. Hljóðnemanum er
komið fyrir í herbergi hennar.
Það á að vera óvænt gjöf til
hennar, þegar hún hefur náð
fullri heilsu.“
Hún hallaðist að hægindum
sínum, þegar hann kom upp til
hennar.
„Það er enginn bak við glugga-
tjöldin. Nei, þér megið ekki grípa
fram í fyrir mér. Ég verð að
segja einhverjum frá því áður en
ég er öll.“
„En furstafrú. . . . “
„Þér minntust á barnið í gær.
Þér sögðuð að furstinn elskaði
mig. En þér verðið að vita sann-
leikann, læknir, — mig langar
svo til að þér vitið allt eins og
það er.“
Hann gaf henni bendingu um
að þagna, en hún var óstöðvandi.
„Það er dansmey, læknir. Hún
er tólf ára gömul. Litla flónið.
En hún er nógu kæn. Hún notar
augnalit. Ekki veit ég hvað
hann sér við hana, enda stend-
ur mér á sama. Hún heldur sér
ægilega mikið til. Aldrei kæmi
mér til hugar að ganga með
skartgripi í nefinu og með ökla-
hringi og berfætt, og svo litar
hún lófana rauða.
En það er hún, læknir ,hún
vefur honum um litlafingur sinn.
Og hann er enginn heiðursmað-
ur, læknir. Hann heimtar að ég
tali við hana og þoli hana hér í
höllinni. Þær kalla sig dansmeyj-
ar. í Bandaríkjunum köllum við
þær dálítið annað.“
„Joce ....“
„Nei, þér komuð hingað til að
stunda mig og þér verðið að vita
eins og er. Ég er eiginlega ekki
að álasa telpunni. Hana langar
auðvitað til að giftast. Hún er
svört eins og hann, svo þau eiga
ef til vill saman.“
Hann svipaðist örvilnaður um
í herberginu og datt í hug, hvort
ekki væri unnt að finna hljóð-
nemann og byrgja hann með
einhverju.
„Hún vill verða furstafrú og
þessi skitni blökkumaður er jafn
æstur og hún. En eins og þér vit-
ið, læknir, mega Hindúar ekki
l eiga nema eina konu, og það er
ég sem er steinn í götu þeirra.“
1 Læknirinn vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð.
„Þér megið ómögulega íþyngja
mér með einlægni yðar, fursta-
p
^ fru. Slikt verður að vera einka-
mál. Ég er hér sem læknir, ekki
sem hjúskaparmiðlari. Ég er
[•
. hingað kominn til þess að hjálpa
til við fæðinguna. Sambúð yðar
við furstann ...“
r „En skiljið þér þá ekki,“ mælti
hún með kaldri furðu. „Skiljið
a þér ekki, hvernig sjúkdómi mín-
i. um er háttað? Mér er gefið eitur.“
Við miðdegisverðinn var
g ómögulegt að greina, hvort furst-
í inn hafði hlustað. Hann var í
ljómandi skapi og lét alveg hjá
ð líða að tala um góðvild sína, vald
og skyldurækni. Hins vegar
spjallaði hann lengi um þyrlur,
og taldi þær flugvélar framtíð-
arinnar.
Eftir þetta sat læknirinn lengi
úti á dyrasvölum sínum og
grandskoðaði samvizku sína sem
faglærðs manns. Konum, sem
beittar eru órétti, verður oft á
að skrökva, þungaðar konur gefa
stundum hugmyndafluginu laus-
an tauminn. — Hvern einasta
hvítan mann á Indlandi grunar
það einhvern tíma á ævinni, að
honum hafi verið gefið eitur.
Manni fannst allt landið eitrað.
Hýenurnar góluðu úti í nætur-
kyrrðinni.
Það fór hrollur um Arbuthnot.
Hann fékk sér glas af viskýi,
nær því óblönduðu og fór að
hátta.
Hann vaknaði við uppköst og
miklar þrautir innvortis. Maginn
var eins og logandi eldur og
tungan límdist við góminn af
þorsta. Það var blóð í spýjunni.
Innýflin voru öll úr jafnvægi,
æðaslátturinn ör en veikur.
Vöðvarnir í fótleggjum hans
herptust saman, eins og í
krampaflogum. Hann reyndi að
gera sér grein fyrir siúkdóms-
einkennum milli kvalakastanna
til þess að leita orsakanna.
Þar sem hann stundaði lækn-
ingar í Austurlöndum, varð hon-
um þegar hugsað til hitabeltis-
sjúkdóma. Kólera, taugaveiki eða
blóðkreppusótt?
Hann saup á viskýflöskunni og
seldi enn meira upp.
Hann sat á rekkjustokknum
og dinglaði ísköldum fótum. Dró
andann ótt og títt, greip svitarakt
höfuð sitt og þvingaði sig til að
hugsa.
Eitur!
Hann dróst yfir að stólnum,
sem hann hafði lagt föt sin á, og
náði í minni siúkdómslýsingabók
Bourroughs úr jakkavasanum.
Hann blaðaði í bókinni dofnum
fingrum, allt hringsnerist fyrir
augum hans og stafirnir runnu
saman undir skjálfandi gómun-
um. Blaðsíðu 70. Ólífrænt eitur
(framhald). Arsenik og arsenik-
blöndur. Einkenni: Eins og við
antimon. Hann bölvaði þeirri
áreynslu, að verða að fletta til
baka, en eitthvað varð hann að
aðhafast, eitthvað að hugsa.
Varð arsenik leyst upp í viskýi?
— Skyldi það finnast í bók
Bourroughs, hann hélt helzt ekki.
Hann fór yfir þéttprentaðar
blaðsíðurnar, en sá sama sem
ekkert. Hann hristi viskýflösk-
una og sá að eitthvað botnfall var
í henni. Síðan fleygði hann flösk-
unni út um gluggann.
Lækning.
Þrátt fyrir kvalirnar leitaði
hann aftur uppi blaðsíðu 70, en
gat sama og ekkert lesið, letrið
var svo smátt. Heilinn var í ólagi
og hann skildi ekki lengri orðin.
Magaskolun og járnildi — 2 — 2
milligram á hvert kíló af líkams-
FALLEGIR OG
VANDAÐIR.
Kœliskápar við góðu
verði/ (Við viljum benda
yður á hversvegna) —
Framleiddir af stærstu
heimilistæk j a verksmið j u
Noregs, eftir kröfum
norskra neytendasam-
taka. — Innréttaðir á
áberandi smekklegan og
hreinlegan hátt. — ABS
piast í innréttingum,
(það sterkasta og bezta
sem völ er á í dag). —
Halda miklu frosti á
frystihólfi. — Með segul-
læsingu, á hjólum og taka
lítið pláss. — Vandlega
ryðvarðir, ábyrgð _ og
traust þjónusta.
Góðir greiðsluskilmálar.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
Bergstaðastræti 10, sími 16995.
BALDUR JÓNSSON SF.
Hverfisgötu 37, sími 18994.
4 tbi. VIKAN 4,5