Vikan - 22.01.1970, Blaðsíða 39

JUDITH
Framhald af bls. 29.
frakka og hengdi það á snaga
í ganginum. Hún snerti ekki
við rifflinum. — Hann vildi
ógjarnan hafa hann lengra frá
sér en svo, að hann næði til
hans, og kippti honum því
undir borðið hjá sér og steig
á skeftið. Hún kom með alls-
konar kræsingar handa hon-
um. Hermaðurinn tók upp
pyngju sína og taldi skilding-
ana. Þeir voru ekki margir.
„Þakka yður fyrir, þakka
yður fyrir,“ mumlaði hann
vandræðalega, „þér hafið allt-
of mikið fyrir þessu, mad-
ame.“
Þegar hún kom með tvær
flöskur af víni var honum nóg
boðið.
„Nei, þetta gengur ekki.
Slíkt óhóf má ég ekki leyfa
mér. Ég er ekki fésterkur
þessa stundina.“
Hún brosti dauft.
„Stingið þér pyngjunni yð-
ar aftur á yður, það eru svik
við föðurland okkar að selja
óvinunum mat, en það getur
ekki verið synd að gefa
svöngum manni mat, þótt að
á stríðstíma sé.“
Hún hellti víninu í glös.
„Drekkið, drekkið skál
þeirra, er þér kjósið. Ef til
vill eigið þér unnustu heima.
Ég sé, að þér eigið hana. Borð-
ið nú og drekkið, á meðan
ætla ég að búa um yður.“
Hermaðurinn át og drakk
og hugsaði með sér:
„Ég ætla aðeins að borða
mig saddan, en ekki meira.
Hún kemur mjög vel fram
við mig, og það væri að níð-
ast á gestrisni hennar, ef ég
æti þetta allt, þótt mér yrði
ekki mikið fyrir því. Annað
mál væri, ef hún eða gamli
maðurinn vildu sitja hjá mér,
en við því er ekki að búast.
Hún kom að stundarkomi
liðnu. „Hvers vegna borðið
þér ekki? Fyrirlítið ekki það
sem fátækt heimili getur boð-
ið. Ef til vill eruð þér hrædd-
ir við að ég hafi blandað eitri
í vínið. Lítið á.“ Hún hellti
víni í glas, drakk það til hálfs,
og rétti honum það svo. Hann
hló, og drakk það til botns.
„Ég er ekki hræddur. Þér
eruð mjög góðar. En því sit-
ur faðir yðar ekki hjá mér?“
Hún yppti öxlum. „Pabbi
er nú svo gamall í hettunni.
Hann vill ekki brjóta brauð
með óvinum sínum. En það
er nú ekki vænzt að taka
þetta svona hátíðlega nú á
tímum. Við verðum að blanda
okkur saman við þá, sem að
garði bera, þegar okkar menn
eru á burtu. Hugsið þér ekki
líka svona? Ég er sársvöng.
Ég hefi ekki bragðað mat í
fjóra daga, ekki síðan ég sat
við þetta borð með mannin-
um mínum.“
Hún tók stól og settist and-
spænis honum. Hann skar
kjötið og rétti lienni og þau
drukku hvort til annars, og
spjölluðu um alla heima og
geima. Um styrjöldina forð-
uðust þau að tala en sögðu
sögur úr átthögum sínnm.
Hann sagði henni frá foreldr-
um sínum og æsku, og hann
hefði helzt kosið að segja
henni líka frá unnustu sinni,
en kom sér ekki að því.
Hún hlýddi á með athygli
og brosti ofurlítið þegar hann
hló. Allt í einu spurði hún:
„Og unnusta yðar? Þér
minnist ekkert á hana.“
Hann blóðroðnaði. Það um-
ræðuefni lá ekki fyrir. — Að-
eins óljósar framtíðaráætlan-
ir. Hún féllzt á það og fór
fram.
Hann stóð upp og tók riff-
ilinn. í því kom hún inn. Hún
kom með eftirmat og cherry
flösku.
Þau settust, borðuðu og
drukku.
Hann var gætinn, talaði
um smávægilega hluti, og
gætti þess að líta ekki á hana,
eða brosa til hennar. Að síð-
ustu skálaði hann við hana.
„Ætlið þér ekki líka að fara
að sofa,“ spurði hann.
„Nei, ég fer inn til manns-
íns míns,“ svaraði hún.
Honum fannst felast ásök-
un í svari hennar og sámaði
það. Hann langaði mjög til
þess að segja eitthvað særandi
við hana. Hversvegna sitjið
þér hér, ef þér hafið elskað
manninn yðar?
En hann stillti sig og sagði
glaðlega um leið og hann lyfti
glasinu.
„Eg kenni í brjósti um þig,
fagri óvinurinn minn. En .. .
C’est la querre (Svona er
stríðið).
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
ReyniS þau.
LAUFÁSVEGI 12 - Siml 16510
Hann bauð góða nótt og
tók upp riffilinn. Gamli mað-
urinn lýsti honum að herberg-
inu. Hann lokaði hurðinni,
smeygði lokunni fyrir og
sagði:
„Ef til vill sjáið þér hana
aldrei aftur.“
Hann stundi og hugsaði
með sér. Því hryggir hann
mig með þessu! Ég vildi
gjarnan að hún settist hérna
hjá mér og lofaði mér að
halda um hönd sína. Mér
finnst svo einmanalegt.
Hann stóð upp og gekk
fram að dyrunum og hlustaði.
Hann hreyfði sig í stólnum,
beygði sig niður og færði riff-
ilinn nær. Þá var barið að
dyrum. Stúlkan var komin og
sagði, að sér fyndist svo ein-
manalegt.
„Setjið þér yður inn í það.
Ég hefi aðeins verið gift í
fjóra mánuði. Og nú er ég
ekkja. Þér getið ekki skilið
hvað allt er tómlegt, líkast
því sem heimsendir væri
kominn. Nú hefi ég ekkert að
hugsa um, fyrir engan að vona
og ekkert að óttast. Það er
hræðilegt að eiga engan sem
maður elskar.“
„Elskuðuð þér hann mik-
ið?“
Hún svaraði ekki. Höfuð
hennar hné niður. Hann
komst við er hann leit á fagr-
an ávalan háls hennar. „Vesa-
lings litla stúlka," hugsaði
hann, „þú ert einmana eins
og ég, og þú ert svo falleg.
Hvað á ég að gera? Ég má
ekki elska hana. Ég má ekki.
Ég má eklri .. . Ef til vill liefi
ég drukkið fullmikið. Eigin-
maður hennar liggur hérna.
Henni hefur aldrei getað þótt
vænt um hann. Eða því situr
hún þá svona hjá mér? Það
er bezt fyrir mig að fara að
hátta.“
„Hvað heitið þér!“ spurði
hann. Hún leit upp og starði
undrandi á hann.
„Hvað ég heiti? Þér meinið
skímamafn mitt. Ég var
nefnd Judith.“
„Judith,“ endurtók hann
brosandi. „Það er guðdóm-
legt nafn. Það er úr biblí-
unni.“
Hún kinkaði kolli og sagði:
„En hvað þér hafið fallegan
háls.“
Hann hló vandræðalega og
afsakaði. I hugsunarleysi
hafði hann hneppt frá sér ein-
kennisbúningnum að ofan,
eins og hann gerði oft í her-
búðunum. Hann hneppti
honum að sér. En henni lík-
aði þáð ekki. Þetta eina kvöld
skyldi hann þá vera eins og
hann væri heima hjá sér. Eitt
kvöld skyldi hann þó eiga
heimili.
Um leið og hann hneppti
hnöppunum frá snart hún
beran háls hans. Hann þreif
um handlegginn á henni og
dró hana að sér. Hún streitt-
ist hrædd á móti, fætur þeirra
komu við riffilinn og byssu-
stingurinn snart fóthlífarnar
svo að kvein við. Þau kippt-
ust til. Hann hló. „Þarna
sjáið þér. Við sitjum hér við
hlið eins og hjón. En byssu-
stingurinn er undir borðinu.
C’est la querre.“
Hún reis snöggt upp og
gekk inn í eldhúsið. „Nú hefi
ég móðgað hana,“ hugsaði
hann. „En hvað ég get verið
heimskur og klaufalegur.
Hélztu, að hún myndi fleygja
sér í faðm þinn umsvifalaust.
Nei hún er siðpriiður kven-
maður. Earðu mi að hátta og
bjóddu góða nótt. Hiin vill
ekki líta við þér.“
En um nóttina kom hún
aftur til hans, ör og heit.
„Júdith . . . Júdith . . . .“
Hann dró höfuð hennar að
sér. Þá fann hann, að hún var
að skera hann á háls.
„Júdith!“ hrópaði hann.
Hún svaraði aðeins: „Ég
kenni í brjósti um þig, fagri
óvinurinn minn.“
4. tbi. VIKAN 39