Vikan - 19.03.1970, Side 15

SMÁSAGA EFTIR SAMUEL ROBERTS
samstundis mundi hún eftir
því, að nú var of seint að
brjóta heilann um, hvað þá
hefði gerzt.
Hann samhryggðist henni
innilega vegna gimsteina-
hvarfsins og þau spjölluðu
saman um stund. Þegar þau
skildu, horfði hann lengi á
hana og sagði svo snöggt,
eins og hans var vani:
— Þú ert blátt áfram mið-
ur þín vegna demantahvarfs-
ins, Edith. Eins og þú veizt
þá hef ég talsverð kynni af
glæpamannaheiminum. Það
er aldrei að vita nema ég
geti komizt að því fyrir þig,
hvað hefur orðið af demönt-
unum. Mér liefur alltaf þótt
dálítið gaman að fást við þess
konar mál.
Hún hló. Það var eitthvað
í fari þessa rólega og kald-
lynda Amerikumanns, sem
heillaði hana.
Blöðin voru fleytifull af
fréttum um þjófnaðinn.
Þetta var mjög dularfullt
mál, en eitt var þó víst: Síð-
degis á laugardaginn höfðu
gimsteinamir verið látnir í
peningaskápinn, en á sunnu-
dagsmorguninn stóð pen-
ingaskápurinn galopinn og
demantamir horfnir.
Þeir voru geymdir í öðrum
peningaskáp og eigandi hans
var frægur gimsteinasali,
Davíð Salomon að nafni.
Salomon hafði góð sambönd.
Ella hefði honum ekki tek-
izt að ná í Cambell-demant-
ana. Þeir lentu í eigu hans
með mjög undarlegu móti.
Einn af umboðsmönnum
hans hafði keypt þá af
manni fyrir nálægt tuttug-
asta hluta þess, sem þeir
kostuðu i raun og veru. Hann
seldi Salomon þá fyrir helm-
ingi hærra verð en hann
liafði keypt þá fyrir. Hvorug-
ur kom með spurningar við-
víkjandi þvi, hverju þessi
reyfarakaup sættu. Þeir
þekktu hvor annan....
Salomon sat á skrifstofu
sinni á mánudagsmorguninn
og var að blaða í dagblöðun-
um. Hann hafði alveg sér-
staklega gaman af að lesa
um hinar ýmsu getgátur
blaðanna um hvarf demant-
anna. Hann var litill maður
og digur og með fitugljáandi
liár og lítil en skörp augu.
Hann var talinn allra manna
slyngastur i þvi starfi, sem
hann stundaði.
Skrifstofumaður hans lcom
inn með nafnspjald. Salomon
hrökk við, þegar hann las
það: Garrod fulltrúi, Scot-
land Yard, stóð á spjaldinu.
— Látið hann koma inn,
sagði hann stuttlega.
Salomon stóð upp, þegar
gesturinn gekk inn og tók á
móti honum með fyllstu
blíðu og stimamýkt.
— Góðan daginn, sagði
fulltrúinn. Mér þykir leitt að
gera yður ómak, en okkur
fannst réttast að vara yður
við í tíma.
— Svo? sagði Salomon
undrandi. — Gerið svo vel
og fáið yður sæti.
— Þakka yður fyrir, svar-
aði gesturinn. Siðan leit hann
áfram alvarlegur í bragði: —
„Snillingurinn“ er kominn
til borgarinnar. Vitið þér,
livað það táknar?
— Hvort ég veit! Það var
hann sem stóð fyrir öllum
stórþjófnuðunum i haust.
Hvers vegna takið þið liann
ekki fastan?
— Það er nú hægara sagt
en gert, lierra Salomon. Það
er ekki að ástæðulausu að
hann er kallaður „Snilling-
urinn“. Hið eina, sem við
vitum, er að hann er byrjað-
ur að stela hér aftur. Það er
afar sennilegt að hann eigi
einhvern þátt í Cambell-
þjófnaðinum.
— Því gæti ég bezt trúað,
sagði Salomon. Allur beigur
var nú að mestu horfinn úr
honum. — Má ekki bjóða
yður sígarettu, fulltrúi?
— Takk. Svo að þér skilj-
ið væntanlega, að við vildum
umfram allt aðvara gim-
steinasalana og biðja þá um
að vera sérstaklega vel á
verði. Því verður ekki neitað
að það er talsverður uggur i
okkur út af þessum manni.
— Það var mikil hugul-
semi af yður að aðvara mig,
sagði Salomon, en peninga-
skápurinn er fullkomlega ör-
uggur. Þessi — hann klapp-
aði peningaskápnum, eins og
hann væri að gæla við kött
— þessi stenzt öll vélabrögð
„Snillingsins“. Það er ekki
hægt að brjótast inn i hann
nema með dynamíti.
— Leikni og hyggjuvit
geta verið eins gott og dyna-
mít, sagði fulltrúinn. — Eng-
inn peningaskápur er óhult-
ur fyrir „Snillingnum“. Þá
sorglegu reynslu höfum við
fengið fyrir löngu.
Salomon var afar hreyk-
inn af peningaskáp sínum og
það var ekki laust við að
honum sámaði, að fulltrúi
skyldi draga kosti skápsins í
efa.
— Litið þér á þennan skáp,
sagði liann. Hann er opnað-
ur með hókstafalás, sem ég
einn þekki. Eina ráðið til
þess að opna hann án þess að
þekkja bókstafina, er að fara
í gegnum sex þumlunga
þykkt stál.
— Þetta er amerísk gerð,
er það eklci?
— Jú, þetta er alnýjasta
gerð, sem til er af peninga-
skápum.
— Persónulega hef ég
enga trú á peningaskápum,
herra Salomon. Ef þér hefð-
uð séð það, sem ég hef séð,
væruð þér ekki öruggur
heldur. En nú hef ég lokið
erindi minu. Hann stóð á
fætur og ætlaði að fara, en
Salomon likaði ekki van-
traust lians á skápnum.
— Hafið þér nokkurn
tíma skoðað þessa nýju pen-
ingaskápa? spurði hann. Það
má vera að ummæli yðar
Framhald á bls. 37.
12. tbi. VIKAN 15