Vikan - 19.03.1970, Qupperneq 21

stiórann segia þeim undan og ofan
af frá því sem skeð hafði um nótf-
ina, goðsagan var greinilega að
fæðast.
Við Charles sátum kyrr. Feitlagin
kona með barðastóran stráhatt og í
jerseydragt, leit í kringum sig.
— Það er leiðinlegt að þorpið
skuli vera svona óhrjálegt. Rödd
hennar var óþægilega hvell. — En
bænahúsið er fallegt. Skildi mér
ekki vera óhætt að taka mynd af
þeim?
— Gefðu þeim smápening, sagði
vinkona hennar.
— Nei, það er ekki óhætt.
Manstu ekki hvað karlinn í Baalbek
gerði, þú manzt, hann með úlfald-
ana? Og þessi lítur út fyrir að geta
bitið frá sér. Sjáðu bara hvernig
hann glápir á okkur. Það eru nú
meiri vesalingarnir þessir karlmenn
hér um slóðir. Það er eiginlega
furðulegt að konutetrið skuli ekki
vera úti á akri, til að afla fæðis fyr-
ir börnin. Sjáðu hvernig þau eru til
fara. Ég hugsa að þetta gæti verið
snotrasti maður, ef hann hefði hug
á að þrífa sig. Manni verður flögurt
að sjá þetta.
Það var fyrst þegar ég var vör við
að Charles titraði af vonsku, að mér
var Ijóst að þær voru að tala um
okkur. Hann var reyndar eins hreinn
og hann gat orðið við að skola af
sér með köldu vatni, en hann hafði
ekki rakað sig í nokkra daga og
hann var ennþá í buxnaræflunum
einum saman. Reyndar hafði hann
fengið lánaða skyrtu hjá konunni, en
hún náði ekki utan um axlir hans.
Kjólinn minn var orðinn þurr, en
hann var auðvitað ekki svipur hjá
sjón, svo var ég líka berfætt og
fótleggirnir mínir bæði rispaðir og
marðir, og það hafði ég ekki getað
afmáð með vatninu einu saman. Ég
hafði fengið að láni köflóttan
skikkjugarm, sem huldi að mestu
vestrænt útlit mitt, og hringur Harri-
etar frænku hefði vel getað verið
basardrasl.
Ég opnaði munninn og var að
því komin að segja eitthvað, en
Charles sussaði á mig.
— Blessuð eyðilegðu þetta ekki
fyrir þeim.
Vagninn ók af stað eftir stutta
stund.
— Þær höfðu á réttu að standa.
Letibykkia. Situr bara og hlærð. Þú
hefðir að minnsta kosti getað betl-
að . Við þurfum á peningum að
halda. Ef lögregla ekur okkur ekki . .
— Nei, frekar láta þeir okkur
ganca, fyrst ég, svo þú með öll
börnin . . . Þarna kemur annar bíll.
— Það lítur út fyrir að vera leigu-
bíll. Heldurðu ekki að við gætum
fengið hann til að aka okkur upp á
krít, ef við segjum að við búum á
Phoneicia?
— Ertu frá þér! I þessum tötrum
fáum við ekki einu sinni að stíga
fæti inn í bílinn.
— Ég veit ekki, þú ert frekar
þokkalegur maður, ef þú gætir
þvegið þér.
— Drottinn minn eilífi ....
Charles ætlaði að standa upp, en
hneig aftur niður á vegginn. Stóri
gljáandi bíllinn hafði stanzað fyrir
aftan nokkra lögreglubíla. Bílstjór-
inn steig út og opnaði afturhurðina
og hávaxinn maður kom í Ijós. Hann
var qlæsilega klæddur og mjög ör-
uggur í framkomu.
— Pabbi! hrópaði Charles.
— Pabbi; öskraði ég um leið.
— Þett—a er pabbi minn en ekki
þinn, sagði frændi minn. Eftir að
ég hringdi til hans frá Damaskus,
hefir hann farið að hugsa sig um
og ákveðið að . . . .
— Þetta er pabbi minn, sagði ég.
— Ég hringdi til hans frá Beirut og
hann hefir tekið vélina í gær. Held-
urðu að ég þekki ekki minn eigin
föður?
En maðurinn hafði greinilega
þekkt okkur, þrátt fyrir bilið á milli
okkar. Hann kom í áttina til okkar,
og, að því er virtist, var hann ekk-
ert að flýta sér.
Hann nam staðar fyrir framan
okkur og virti okkur vandlega fyrir
sér.
— Drottinn minn dýri. Röddin
var eins og rödd Charlesar.
— Eigum við að veðja, tuttugu
móti einum, hvíslaði Charles að mér.
— Nei-i.
Hann stóð ennþá og horfði á
okkur.
— Vesalings börnin. Ég er feg-
inn að sjá að þið eruð ekki verr
sett en þetta. Ég hefi reyndar aldr-
ei séð annað eins, en ég vona að
þetta fari af í baði. Þið getið sagt
mér allt seinna. Nú er um að gera
að koma ykkur í sæmilegt horf, lög-
reglan ætlar að sleppa ykkur nú,
svo þið getið komið með mér. Þeir
yfirheyra ykkur betur seinna.
— Þú veizt þá hvað hefir skeð,
sagði Charles.
— í stórum dráttum. Það er ekki
talað um annað í Beirut. Það lítur
út fyrir að þið hafið dottið ofan í
glæpamannabæli. Því í fjandanum
þurftirðu að draga Christy inn í
þetta, Charles?
— O, það er ekki rétt, sagði
Charles, ósköp blíðlega. — Þessi
litli kjáni hefir sjálf komið sér í
þessa klípu, og það var ég sem
bjargaði henni. Bíddu bara þang-
að til faðir hennar fær að heyra
í mér. Ég krefst þess að hann taki
á móti mér sem hetju og ég vil líka
fá helminginn af konungsríki hans.
En vel á minnzt, viltu skera úr veð-
máli á milli okkar, og segja mér
hvort þú ert þú?
— Ef satt skal segja, þá hefi ég
enga löngun til að viðurkenna
hvorugt ykkar í þessu ástandi.
Charles stökk ofan af múrnum.
— Þú neyðist til þess að viður-
kenna okkur bæði. Annað okkar
óskar blessunar, hitt samþykkis, þú
getur valið á milli.
— Ég er hjartanlega ánægður.
Vertu velkomin, Christy! Hann
faðmaði mig að sér og rétti aðra
höndina til sonar síns. — Óska þér
til hamingju, drengur minn, þú ert
heppinn! Svo kyssti hann okkur
bæði.
Charles hló. — Þarna sérðu, ég
hafði á réttu að standa.
— Þú vannst, eins og venjulega.
Ó, hvað það er dásamlegt að sjá
þig, Chas frændi. Hjartans þakk-
ir. Gat pabbi ekki komið?
— Þvl miður, hann gat ekki
komið með mér. Þú ert svolítið
ræfilsleg, telpa mín, er það víst að
ekkert é að þér?
— Mér líður prýðilega. Og það
er alveg satt að Charles bjargaði
mér. Og það er hetjusaga, sem þú
skalt sannarlega fá að heyra.
— Heyrðu, ég verð að segja lög-
reglunni að þeir stálu bílnum mín-
um, sagði Charles.
— Ég veit það, hann stendur fyr-
ir utan hótelið í Beirut.
— Þú ert svei mér karl í krap-
inu, sagði sonur hans með hrifn-
ingu. — Hvernig fórstu að því að
ná í bílinn?
— Bílstjórinn hennar Christy kom
með hann.
— Hamid, sagði ég. — Ó, guði
sé lof. Sagði han nokkuð frá þvf
sem kom fyrir hann?
— Maðurinn sem stal bílnum,
ók út af í beygju. Nei, Charles,
það er ekkert að bílnum, aðeins
nokkrar rispur. Hamid kom að bíl-
Framhald á bls. 50.
i2. tw. VIKAN 21