Vikan - 16.04.1970, Side 15

Það er ekki meira um
sprengjuna á forsíðunni,
sagði hún.
Ég lét tómt glasið á borð-
ið. — Hvers vegna ætti það
að vera þar? Það hefur nú
ekki gerzt neitt nýtt í síðustu
viku.
— Harold, sagði móðir
mín. — Hvað óskar þú þér að
fá á afmælisdaginn?
— Mamma, ég verð fjöru-
tíu og sex ára. Er ekki kom-
inn tími til að við hlaupum
yfir þann afmælisdag!
— Ég er nú þeirrar skoð-
unar, að maður eigi að
spyrja fólk, hvað það óskar
sér á afmælisdaginn, sagði
móðir mín. — Þá fær það þó
það, sem það vill fá. Þú gæt-
ir víst vel notað nokkrar
hvítar skyrtur.
Paula blaðaði áfram i
blaðinu. — Hér er dálítið,
en það er bara upptugga.
— Þú ættir ekki að nota
svona mikinn sykur, Harold,
sagði móðir mín.
— Hvers vegna halda þeir
allir, að það sé karlmaður?
(Paula hefði átt að vera
kvenréttindakona).
Ég dreypti á kaffinu. —
Af þvi að menn halda, að
eðii kvenna sé blíðara og
fegurra.
Paula starði á mig. — Átti
þetta að vera tilraun til að
vera meinfyndinn?
— Böm, sagði móðir mín.
— Ég vil ekki hafa, að þið
rífizt við morgunverðarborð-
ið. Paula, leggðu nú þetta
blað frá þér.
0‘Brien rétti aftur upp
höndina. — Hvers vegna get-
ur það ekki verið kvenmað-
ur?
Yfirlögregluþjónninn
brosti. — Konur geta verið
leynilegir taugaveikismitber-
ar, en þær hlaupa ekki með
sprengjur út og suður.
Walters yfirlögregluþjónn
dustaði dálitla krít af erm-
inni.
— Við getum rólega dreg-
ið fleiri ályktanir. Maðurinn
með sprengjuna er pipar-
sveinn. Hann býr sennilega
með móður sinni, eða með
nokkrum eldri systrum eða
frænkum. Hann er maður,
sem enginn tekur i rauninni
eftir, og loks þegar að þvi
kemur, þá er það vegna ást-
úðar hans og umhyggju fyrir
öðrum. Hann er ávallt reiðu-
búinn til að gera fólki smá-
greiða. Það er mjög senni-
legt, að hann reyki ekki, og
hann drekkur næstum aldrei.
0‘Brien glotti. — Getur
samt ekki verið að hann fái
sér glas til að efla kjarkinn?
Yfirlögregluþj ónninn
hristi höfuðið. — Nei! fólk
af hans tagi verður annað
hvort veikt eða syfjað af að
drekka. Hann er holdugur
maður, sem hefur etið of
mikið.
— En hvers vegna ætti
hann að drepa saklaust fólk?
— Hann hugsar ekkert um
það. Það er ekki fólkið sem
hann er á hnotskógum eftir.
Honum finnst, að á einn eða
annan hátt hefni hann sín á
fyrirtækinu, sem hann telur
að hafi svikið hann, eða á
þeim, sem veittu honum ekki
hækkun í tign, sem honum
fannst að liann ætti skilið.
— 1 kvöld förum við yfir
til Martins frænda, sagði
móðir min. — Við höfum
ekki séð hann í rúma viku,
og við neyðumst til að heim-
sækja hann dálítið oftar.
— Martin frændi er gam-
all og leiðinlegur, sagði
Paula.
Móðir mín hellti kaffi í
bollana. — Já, það veit ég,
Paula, en við verðum að
muna, að það eina, sem hann
hefur áhuga á, það erum við
og tyrkneska baðið hans.
— Ég verð kannski að
vinna fram eftir í kvöld,
mamma, sagði ég. — Ég verð
að ljúka við reikningana hans
Evans i dag, og ég veit ekki
hvort mér tekst það fyrir
klukkan fimm.
Paula brosti dauflega. —
Ég heyrði sagt, að Corrigan
hafi verið hækkaður í tign í
síðustu viku. Svo þeir gengu
aftur fram hjá þér.
— Já, það gerðu þeir víst,
svaraaði ég þurrlega.
— Stjórnmál, sagði móðir
min.
— Þú ert bráðum fjörutíu
og sex ára, sagði Paula. —
Heldur þú að það verði eitt-
hvað úr þér einhvem tima?
— Maður hefur nú leyfi
til að vona.
— Veiztu hvað? sagði
Paula. — Þú hefur alls ekki
bein i nefinu. Það er þess
vegna, sem þú kemst ekkert
áfram.
— Þú lætur fólk traðka á
þér! Mamma tók í sama
streng. — Það notfærir sér
ráðvendni þína. Corrigan
fékk starfið, sem þú hefðir
átt að fá.
— Það gerir ekkert til nú,
sagði ég. — Og Corrigan er
ágætis maður! En ég var
Framhald á bls. 39.
16 tbl- VIKAN 15-