Vikan - 06.05.1970, Blaðsíða 15

Unhverfis hnötfimi
EFTIR IRVING STONE
vinnumenn á Hills Ranch,
sem plægðu og plöntuöu,
keyptu verkfæri og efnivið.
Ritstjórarnir, sem hann
hafði skrifað eftirvæntingar-
fullur í febrúarmánuði, neit-
uðu beiðni hans um fyrir-
framgreiðslu á greinunum,
sem hann ætlaði að skrifa
um ferðina. Hvernig Jack
tókst að útvega peninga til
að sjá fyrir ættingjum sín-
um og starfsfólki og til þess
að borga þeim mönnum
laun, sem unnu við „Snark-
en“, var ráðgáta, sem allir
töluðu um. En honum tókst
það, án þess að þurfa að
hætta við nokkuð af því, sem
hann hafði á prjónunum.
Hverja stund dagsins skrif-
aði hann smásögur, greinar
og ritgerðir — allt sem hann
gat grætt peninga á.
Fyrsta október — daginn,
sem liann liafði ákveðið að
leggja af stað i ferðina -—-
var húið að leggja 15.000
dollara í „Snarken", og enn
var liann ekki nema hálfbú-
inn. Ef hann ætlaði að halda
áfram með bátinn, varð hann
að taka lán út á húsið, sem
liann hafði keypt handa móð-
ur sinni. Jafnframt varð
honum ljóst, að honum hafði
skjátlazt mjög í að ráða Ros-
coe Eames til sin. Eames var
þrætugjarn og duglítill. Hann
var reikull í ráði og borgaði
oft mismunandi verð fyrir
sams konar efni, keypti sitt
af hverju, sem liann hafði
engin not fyrir og borgaði
oft og tíðum, án þess að
skeyta um, livort vörurnar,
sem liann pantaði, væru af-
hentar eða ekki.
Það bætti ekki úr skák, að
„Cosmopolitan Magazine“,
sem lagt hafði 1000 dollara
i fyrirtækið, birti nú stórar
auglýsingar, sem kunngerðu,
að það væri þeir, sem ætluðu
að senda Jack London i
ferðalag umhverfis jörðina á
„Snarken“. „Alls staðar gera
menn sér að skyldu að græða
á mér, af því að þeir lialda,
að það sé ekki ég sjálfur, sem
kosta ferðina heldur fjár-
sterkt tímarit.“
Því var lofað, að „Snark-
en“ skyldi vera ferðbúinn
fyrsta nóvember, svo fimmt-
ánda nóvember og loks
fyrsta desemher. I vandræð-
um sínum flutti Jack til Oak-
land, sendi Roscoe Eames
heim til að læra siglingafræði
og tólc sjálfur við eftirlitinu
með byggingu bátsins. Hann
réði fjórtán menn, borgaði
þeim há laun og lofaði þeim
að auki einum dollar á dag,
ef þeir yrðu duglegir. Til
þess að geta staðið straum af
öllu þessu, varð hann að taka
lán út á Hills Ranch. Þrátt
fyrir alla þessa peninga, sem
hann lagði fram, kom í ljós
fimmtánda desember, að
„Snarken“ var jafnlangt frá
að vera tilbúinn og fyrsta
október.
Blöðin fóru að birta háð-
vísur um seinlæti Jacks Lon-
don. „Tlie Womans Home
Companion“, sem var móðg-
að yfir þvi, að „Cosmopoli-
an“ fékk fyrstu greinina um
„Snarken", kvartaði yfir því,
að hann skyldi ekki komast
af stað og lieimtaöi grein um
íbúa Kyrrahafseyjanna á
meðan Jack var enn í San
Francisco. Og vinir hans
veðjuðu um, livenær hann
mundi komast af stað.
Ferð „Snarkens“ var aðal-
umræðuefnið manna á milli
í Ameríku, og Jack fékk bréf
I þúsundatali frá mönnum
og konum, sem sárbáðu
liann um að lofa sér að koma
með. Níutíu og fimm af
liverjum hundrað voru fúsir
til að gera hvað sem væri og
níutíu og níu voru fúsir til
að vinna fyrir ekki neitt.
„Það voru fjöldi af læknum,
skurðlæknum og tannlækn-
um, sem buðu sig fram; það
voru blaðamenn, herbergis-
þjónar, matsveinar, ritarar,
verkfræðingar, raffræðingar,
uppgjafa skipstjórar, kenn-
arar, stúdentar, bændur, hús-
mæður, sjómenn og segla-
saumarar.“ Það var aðeins
einn úr öllum þessum hóp,
sem Jaclc gat ekki neitað,
ungur strákur frá Kansas,
Martin Johnson að nafni,
sem skrifaði lionum bréf upp
á sjö síður. Jack sendi hon-
um skeyti. „Getið þér búið
til mat?“ og Martin Johnson
svaraði. „Reynið mig“, og
útvegaði sér siðan atvinnu
við eldliússtörf i grisku veit-
ingahúsi til að læra mat-
réiðslu. Fyrir nýár var Mar-
tin, sem seinna varð frægur
Afriku-könnuður, fei’ðbúinn,
en „Snarken“ var enn í smíð-
um. Af því að Jack hafði það
fyrir reglu að borga öllum
góð laun, sem unnu hjá hon-
um, var launum Martin
Johnson bætt við önnur út-
gjöld hans.
Þó að Jack hefði ekki
mikla trú á sjómannshæfi-
leikum Roscoe Eames, vildi
hann ekki segja honum upp,
enda þótt margir reyndir
skipstjórar væru i boði, sem
ekki kröfðust meiri launa en
Roscoe. Jack skeytti heldur
ekki um öll þau mörgu til-
boð frá reyndum sjómönn-
um, sem vildu komast með
— fyrir kaup eða kauplaust.
I stað þess réð hann til sin
aðeins einn mann sem vél-
stjóra, ungan stúdent frá
Stanford-háskóla, Herbert
Stoltz að nafni. Öll áliöfnin
var því. Jack sjálfur, Char-
mian, Roscoe Eames, Martin
Johnson, Herbert Stoltz og
japanskur káetudrengur, og
af öllum liópnum var Jack
sá eini, sem kunni að rifa
segl.
Móti öllum vonum féllst
„Macmillan“ á að gefa út
„Járnhælinn“. Þeir báðu Jack
aðeins að fella burtu athuga-
semd, neðanmáls, sem var
heldur óhlíð í garð dómstól-
anna, og vafalaust mundi
koma honum í fangelsi. Jack
svaraði þessu þannig. „Ef
þeir dæma mig fyrir skort á
virðingu fyrir dómstólunum,
þá er mér ánægja í að sitja
hálft ár í fangelsi, þvi á
meðan gæti ég skrifað tvær
bækur og lesið mikið.“
Hann hafði fulla ástæðu
til að þrá frið og ró fangels-
isins, því að nú var „Snark-
en“ farinn að reyna um of á
þolinmæðina. 1 febrúar, heilu
ári eftir að hann hafði skrif-
að ritstjórunum um ferða-
áætlun sina, fór „Snarken“
að detta í sundur örara en
Framhald á bls. 39.
i9. tbi. vnCAN 16