Vikan - 06.05.1970, Blaðsíða 40

ERUM FLUTTIR
MIÐA
PRENTUN
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - STMI 35320
ur og núinn, svo að skein í
beran byrðinginn, hafði kost-
að hann 30.000 dollara.
Jack var nú algerlega rú-
inn inn að skinni og öllum
til athlægis, þegar hann loks-
ins á þriðjudagsmorgun dró
flagg að liún, dró upp akk-
erið með handafli og stýrði
„Snarken“ út um „Gullna
hliðið“, með stýrimann inn-
anborðs, sem ekki kunni að
stýra, vélstjóra, sem ekkert
vit liafði á vélum og mat-
svein, sem ekki kunni að búa
til mat.
Þó að óhagsýni Jacks Lon-
don ætti mikinn þátt í erfið-
leikunum við undirbúning
ferðarinnar, var það þó fé-
græðgi þeirra manna, sem
hann átti viðskipti við, sem
þar átti mesta sök á. Þegar
„Snarken“ var nýlagður úr
höfn og Jack fór fram á til
að athuga þilfarsborðin, sem
kostað liöfðu 7,50 dollara
stykkið, af því að þau áttu
að vera úr eik, kom í Ijós, að
það voru furuviðarborð, sem
kostuðu í mesta lagi 2,50
dollara. Þessi dýru þilfars-
borð, sem liann hafði keypt
frá Wasliington, fóru að
gisna, og þilfarið tók að leka
svo mikið, að vatnið streymdi
niður í káetuna og eyðilagði
matvælin í eldhúsinu. Byrð-
ingurinn fór að leka, og botn-
inn lak, og jafnvel vatnsþéttu
liólfin hriplálcu. Smíðajárn-
•ið grotnaði i sundur, einkum
það, sem nota átti við segla-
úthúnaðinn. Allur útbúnað-
urinn í baðklefanum var orð-
inn ónýtur áður en sólar-
hringur var liðinn. Appelsín-
urnar höfðu frosið áður en
þær voru settar um borð,
kálið og eplin voru skemmd,
af því að ferðinni hafði stöð-
ugt verið frestað, og það
varð að fleygja þvi fyrir
borð. Olia hafði hellzt ofan i
gulræturnar, uppkveikjuvið-
urinn blotnaði og fúnir polc-
arnir rifnuðu utan af kolun-
um, svo að þeim skolaði fyr-
ir borð út um mastursopin.
Jack varð ekki ljóst, fyrr
en eflir marga daga, að Ros-
coe Eames liafði ekki lært
neitt i siglingarfræði á þeim
mánuðum, sem lionum voru
ætlaðir til þess og hafði feng-
ið full laun fyrir; að hann
kunni ekki að taka nákvæma
miðun og hafði þvi ekki hug-
mynd um, hvar þeir voru
staddir á Kyrrahafinu. Jack
gróf upp sjóferðabækurnar
og fór að lesa, svo teiknaði
liann sér kort og tók sólar-
hæðina. „Fyrir tilstilli
stjörnufræðinga og stærð-
fræðinga er siglingin um út-
höfin með aðstoð himin-
tunglanna orðin hreinn
barnaleikur. Ég sat hálfan
dag í stýrisskýlinu og stýrði
með annarri hendinni en
reiknaði út logaritma með
hinni. Á tveim dögum kynnti
ég mér grundvallaratriði
siglingarfræðinnar og þær
aðferðir, sem notaðar eru til
að ákveða stöðu skipsins.
Svo tók ég sextantinn, reikn-
aði út skeklcjuna og tók síð-
an sólarhæðina. Hvort ég var
hreykinn af sjálfum mér?
Mér fannst ég vera galdra-
maðiu'. Ég hafði hlustað á
raddir himintunglanna, og
þau höfðu sagt mér, hvar ég
var staddur á vegum hafs-
ins.“
Þau lentu í vondu veðri,
svo að Martin Johnson og
Tochigi, káetudrengurinn,
urðu að leggjast fyrir vegna
sjóveiki. Auk alls annars
varð Jaclc nú að standa i sjó
í eldhúsinu og reyna árang-
urslaust að búa til heitan
mat handa skipshöfninni.
Charmian stóð elcki aðeins
sína eigin vakt við stýrið,
heldur einnig marga aulca-
tíma fyrir hina sjóveiku og
hélt ótrauð stefnunni í haf-
rótinu á meðan fimm karl-
menn sváfu vært undir þilj-
um. Roscoe, sem hafði séð
fyrir því, að sett liafði verið
um horð á kostnað Jacks
kynstrin öll af sérstökum
niðursoðnum hollustumat,
sat nú niðri í káetu og gæddi
sér á góðgætinu. Þegar .Tack
spurði hann, livers vegna
hann sprautaði ekki þalfar-
ið, til þess að reyna að halda
bátnum hreinum, sagði Ros-
coe, að liann gæti ekkert gert
vegna hægðaleysis.
Á meðan allt gekk þannig
á afturfótunum fyrir Jack,
seltist hann á lúguna yfir
framlestinni og byrjaði að
skrifa „Martin Eden“, sem
vafalaust má teljast bezta
bókin, sem hann nokkurn
tima skrifaði. Það sjást ekki
40 VIKAN 19-tw-