Vikan - 06.05.1970, Blaðsíða 41

SJÖN1IARPSH0RNID
Raðsett, sem má breyta eftir aSstæSum.
Framleiðandi og seljandi:
Bólstnrim
Hverfisgötu 74 — Sími 15102
margar leiöréttingar í hinu
skrifaða frumriti og sýnir
það greinilega hina miklu
hæfileika hans til þess að
raða niður og þjappa saman
efninu, sem hann hafði lagt
svo mikla stund á að þroska
með sjálfum sér. Eftir viku
slotaði veðrinu, sólin fór að
sldna og Martin Johnson og
Tochigi stauluðust máttvana
fram úr kojum sínum, og
Herbert Etoltz, sem hafði
ekki neinn skipstjóra til að
skipa sér fyrir, reyndi eftir
beztu getu að haga seglum
eftir vindi. Jack skrifaði 1000
orð á hverjum morgni, og
„Martin Eden“ óx liröðum
skrefum. Bókin er eins kon-
ar sjálfsævisaga í skáldsögu-
formi, þar sem Jaclc segir
frá sinni eigin baráttu við að
sigrast á þekkingarskorti
sinum, og hvernig liann
breytist á þrem árum úr
óbreyttum sjómanni í
menntaðan mann og dáðan
rithöfund.
Aðalpersónurnar eru hann
sjálfur, Mabel Appelgarth og
fjölskylda hennar. Ruth
Morse, sem er aðalkvenper-
sónan, er sönn og lifandi, af
því að hún styðst við lifandi
fyrirmynd. Það er eina kon-
an, sem ekki er úr alþýðu-
stétt, sem Jaclc London gat
nokkru sinni gert sannfær-
andi i sögum sínum.
Þegar hókin kom út tveim
árum seinna, bauð kvenfé-
lagið í San Jose kvenritdóm-
ara, Mira McClay að nafni,
að koma og halda fjTÍrlestur
um „Martin Eden“. í fyrir-
lestrinum tætti frú McClay
aðalkvenpersónu sögunnar í
sundur, sagði að hún væri
huglaus og veikgeðja og
hefði eyðilagt með þvi bæði
sitt eigið líf og lif Martins
Eden. Hana grunaði ekki, að
föla, grannleita konan, sem
sat í fremstu röð og horfði
á liana sorgmæddum augum,
væri Mabel Appelgarth.
Þegar þau höfðu siglt í
tuttugu og sjö daga, og
stefnið, sem .Tack liafði ver-
ið svo hreykinn af, hafði
stungið sér hvað eftir annað
svo djúpt í öldurnar, að það
virtist aldrei ætla að ná sér
upp aftur, sáu þau land fram
undan. Jack gramdist, hvað
hann hafði reilcnað skakkt,
því að samkvæmt útreikn
ingum hans áttu þau að vera
hér um bil 160 kílómetra frá
næstu eyju. En það kom
hrátt í Ijós, að þetta var tind-
urinn á eldfjallinu Halea-
kala, sem er 10 þús. fet yfir
sjávarmál, og fjarlægðin
reyndist vera 160 kílómetrar.
Þegar hann uppgötvaði það,
varð liann enn hreyknari
lieldur en þegar hann korn-
ungur stýrði „Sophie Sutli-
erland“ í gegnum fellibylinn
úti fyrir Japansströndum.
Gufuhátur frá lystisnekkju-
klúbhnum á Hawaii kom til
móts við „Snarken“ og
færði þeim blöð með skeyt-
um frá Ameríku um það, að
„Snarken“ hefði farizt. For-
maður klúbbsins bauð liann
vellcominn til Hawaii og dró
hann inn á „Perluhöfnina“.
.Tack var fengið hús til um-
ráða í Hilo. Á hverjum
morgni vaknaði hann við
söng mynafuglanna, og nið-
ur að fagurgrænu lóninu,
þar sem hann baðaði sig,
voru aðeins fáein skref.
Hann horðaði morgunverð
undir trjánum við borð, sem
Tochigi liafði stráð rauðum
liibiscus og grænum kóral-
ögnum. Eftir morgunverð-
inn sat liann i bláum slopp
og skrifaði við litið skrifborð,
sem sett hafði verið á gras-
blettinn. Hann lýsti öllum
þeim erfiðleikum, sem liann
átti við að stríða áður en
hann kom „Snarken“ á flot;
hann sagði frá þeim þúsund-
um hréfa, sem hann hafði
fengið frá fólki, sem gjarn-
an vildi komast í þessa ævin-
týralegu ferð, og hann lýsti
því, hvernig „Snarken“ villt-
ist, af því að Roscoe kunni
ekki að stjórna skipi, og
hvernig lionum sjálfum tókst
að komast á rétta leið.
Hann var í miklum fjár-
kröggum, greinarnar voru
vel slcrifaðar og skemmtileg-
ar, og það var auðvelt að
selja þær.
Fyrstu tólf dagana, sem
„Snarken“ lá í „Perluhöfn-
inni“, kom Jack ekkert um
borð. Þegar hann reri um
horð á þrettánda degi, sá
hann, að þilfarið hafði aldr-
ei verið hreinsað, og að það
var að grotna í sundur und-
ir hitabeltissólinni. Hann rak
samstundis Roscoe Eames
og Herbert Stoltz af og sendi
þá aftur til Californíu. 1
Ameríku háru blöðin út
þann orðróm, að slegið hefði
í hart um borð í „Snarken“
og tveir menn farið af. Af
þvi að Jack vildi ekki særa
Ninettu Eames með því að
koma upp um Roscoe, gerði
hann enga tilraun til að af-
saka sig.
Jack og Charmian voru
eina viku á holdsveikra-eyj-
unni Molokai. Þau skeyttu
ekki um neinar varúðarregl-
ur og umgengust sjúkling-
ana eins og þeir væru alheil-
brigðir. Sjúklingarnir grát-
báðu Jack um að skrifa
grein, sem segði sannleikann
um þessa illræmdu eyju, svo
að heimurinn fengi að vita,
að þeir lifðu þar góðu og
hamingjusömu lífi. 1 grein-
inni „Holdsveikissjúkling-
arnir á Molokai“, sem Jack
skrifaði undir eins og hann
kom aftur í húsið sitt í Hilo,
19. tbi. VIKAN 41