Vikan - 06.05.1970, Blaðsíða 17

Þetta var tónlist, sem hæfði nóttinni og stjörnunum
utan í brattanum, feimið og
undrandi.
Feita, barmmikla konan, með
svörtu flétturnar, gekk fram
• fyrir hópinn.
— Ustedes están bien? kallaði
hún.
Það er allt í lagi með okk-
ur, sagði Geoffrey. — Habla in-
glés?
Litli bóndinn gekk til konu
sinnar. — ÍÉg tala lítið, Ambro-
sio vita meira. Hann koma bráð-
um. Þið koma, hann benti upp
hlíðina, — el rancho.
Gömlu hjónin voru nú búin að
yfirvinna feimni sína og komu
til Geoffreys og Júlíu. — Vá-
monos! sagði móðurlega konan,
beygði sig yfir Júlíu og tók um
arm hennar.
— Það er bezt fyrir okkur að
fara með þeim, sagði Geoffrey.
— Það getur verið að þau eigi
bíl. Það er býli þarna uppi.
Júlía var óstöðug þegar hún
staulaðist upp stíginn. Konan
lagði arminn um titrandi axlir
Júlíu. — Tranquillo! sagði hún
vingjarnlega. — Con calma! Hún
sagði eitthvað í skipandi tón við
börnin, og Íítill, sólbrúnn dreng-
ur hljóp, liðugu.r eins og stein-
geit, upp stíginn. Hann kom aft-
ur eftir skamma stund, með leir-
krús í hendinni. Móðir Ambro-
sios bar krúsina að vörum henn-
ar. — Té de manzanilla.
Geoffrey, sem gekk á eftir
þeim, másandi og blásandi,
kallaði til hennar: — Þetta er
allt í lagi, Júlía, þér er óhaett að
drekka þetta, það er soðið. Þetta
er kamillute. Teið var svalandi
með sterku jurtabragði, og það
hressti Júlíu mikið.
Býlið stóð á hásléttunni, fyrir
ofan gjána, sólbakað og skræln-
að. Á litlu svæði, sem var girt
með kaktusum, voru nokkrir
koíar, lilaðnir úr leir og þaktir
hálmi. Við hliðið var svolítið
stærri kofi, hlaðinn úr múrsteini
og hvítkalkaður. Bak við girð-
inguna var maísakur, þar sem
stönglarnir stóðu á víð og dreif
upp úr leirmoldinni. Sólin var
að lækka á lofti, en hitann lagði
frá jörðinni, eftir hádegissólina.
f gjánni, nær ánni, voru nokkur
villt bananatré og runnar á
stangli. Á sjálfri hásléttunni,
kringum húsið, var eini græni
bletturinn kringum lárberjatré
og það var skuggsælt undir
greinum þess.
Þegar þau komu að aðalbygg-
ingunni, var þeim fylgt til eld-
hússins, sem raunar var ekki
annað en stráþak án veggja.
Þarna hlaut að vera stöðugur
blástur, en þakið skyggði fyrir
sólina. Þetta var greinilega sval-
asta vistax-veran. Bambusstengur
héldu uppi þakinu, sem hvíldi á
bambusröftum, og á þessa rafta
voru hengdir leirpottar og körf-
ur með matvælum, til að varð-
veita þau fyrir börnum og hús-
dýrum, sem gengu þarna út og
inn.
Geoffrey hné niður á bekk, við
endann á stóru, hvítskúruðu
viðarborði. Júlíu var komið fyr-
ir í eina stólnum í eldhúsinu,
þar sem hún sat og sötraði kam-
illuteið.
Geoffrey var ennþá nokkuð
grár í framan, hann brosti dauf-
lega til Júliu. -— É'g missti flösk-
una á leiðinni upp, innihald
hennar hefði verið meira hress-
andi fyrir þig en þetta sull.
•— Hvað eigum við nú að gera?
spurði Júlía.
Geoffrey yppti öxlum. Hann
leit á bóndann, sem var horaður
og dökkbrúnn, klæddur hvítum
léreftsbuxum og skyrtu.
-— Þú skilur mig? sagði hann.
Bóndinn brosti. — Lítið. Við
bíða eftir Ambrosio. Hann tala
inglés gott. Hann pataði eitthvað
í áttina til barnanna, sem Júlía
hafði ekki ennþá komið tölu á,
og þau hlupu út um hliðið. And-
artaki síðar komu þau patandi
inn og á hæla þeirra kom Am-
brosio gegnum hliðið.
Ambrosio gekk beint til móð-
ur sinnar, kyssti á hönd hennar
og síðan á báðar kinnarnar.
Hann leit á Júlíu með forvitnis-
svip. Hann var með sterkt mót-
aða andlitsdrætti, stór, brún
augu, sóibrúnn og greinilega af
kynflokki Indíána. Hárið var
svart og strítt, en liðaðist þar
sem þa'ð var rakt af svita. Hann
var í ilskóm, dökkum buxum og
hvítri skyrtu og hafði brett upp
ermarnar. Júlía leit á Geoffrey,
sem nú var staðinn upp. Skvrta
hans var blaut af svita og límd-
ist við hann.
— Halló, sagði Geoffrey, —
þú ert Ambrosio?
Ungi maðurinn kinkaði kolli.
— Já, börnin sögðu mér frá ykk-
ur. Þið hafið orðið fyrir miklu
óhappi. Flugvél? Hann talaði
ágæta ensku. - Ég er hjá ná-
grönnum okkar. Við heyrðum
brakið.
—- Við þurfum að komast héð-
an. Ef þú getur ekið okkur, mun-
um við borga vel, eða ef þið
viljið það frekar, þá kaupi ég
bílinn....
Fjörlegt andlitið á Ambrosio
varð að einu brosi. — Bíl? Hér?
Nei, senor, við eigum engan bíl.
Hér eru engir vegir!
Hvar í veröldinni erum
við? spurði Júlía.
— Þú ert uppi fjöllum. Næsti
bær er Yautepec. Það er langur
gangur þangað, en við erum vön
að ganga. Stundum förum við
riðandi á múldýrum. En það er
orðið of áliðið núna; þið verðið
að vera um kyrrt hér, þangað til
við getum náð í einhverja hjálp.
Ambrosio talaði af miklum
virðuleik.
- Vera hér! hrópaði Geof-
frey.
Júlía fann hve þreytt hún var.
— Jæja, sagði hún, — ef þið
getið lofað mér að liggja ein-
hversstaðar, þá langar mig til að
hvíla mig. Ég er alveg uppgefin.
Ambrosio talaði við móður
sína. Hún kinkaði kolli. — Far
þú með móður minni, sagði hann
við Júlíu. — Hún fylgir þér til
hvilu. Hún hefur búið um rúm i
hvíta húsinu. Og fyrir þig líka,
senor, ef þú vilt....
— Ég vil bara komast héðan!
öskraði Geoffrey.
— Láttu ekki svona, elskan,
við erum neydd til að vera hér.
Maður hennar lamdi með hnef-
anum í borðið. — Hlustið á mig,
sagði hann. Nafn mitt er
Geoffrey Hutton; Geoffrey
Hutton, og þetta er Júlia, kona
mín. Ég á nóga peninga, ég get
borgað ykkur sem þið setjið upp
til að koma okkur héðan. Hvað
segið þið við því?
Gamli bóndinn talaði nú hratt
við Ambrosio. Sonur hans kink-
aði kolli og sagði svo við Geof-
frey: — Við viljum gjarnan
hiálpa vkkur, en það er orðið of
áliðið til að leggja af stað yfir
fjöllin. En á morgun getur fað-
ir minn farið með þér til Yaute-
pec, þar geturðu leigt bíl og náð
í hjálp. Ég er búinn að segja þér
að það eru engir vegir hér, að-
eins troðningar. Þú getur fengið
múldýr.
— Eíða á múldýri! Það var eins
og Geoffrey væri að springa.
Júlia fór að hlæja; í fyrstu lágt
en svo varð hláturinn æðislegur.
Móðirin lagði höndina á arm
hennar og sagði einhver blíðleg
orð.
— Hún segist ætla að fylgja
þér til sængur, sagði Ambrosio.
— Þú ert þreytt, senora.
■— Sjáðu nú til, sagði Geof-
frey. — Þið seljið okkur tvo
asna, segið okkur hvert við eig-
um að fara, þá getum við hjón-
in farið til, hvað sem þið
kallið þennan bæ. .. .
— Við eigum ekki tvö múldýr,
senor. Við eigum aðeins eitt. Þú
getur riðið því á morgun, og
faðir minn fylgir þér fótgang-
andi. Faðir minn er vanur því að
ganga. Það yrði alltof erfitt fyr-
ir senora að fara með þér. Það
getur verið að þú getir fengið
Landrover í stóru borginni og
komizt hingað á honum. Það er
eina leiðin fyrir ykkur.
Júlía, sem var á leið yfir ryk-
ugt hlaðið, heyrði samtalið, en
hún var svo þreytt að hún skeytti
því engu. Hún hafði ekki áhuga
á öðru en að komast í rúmið.
Hún vaknaði snemma um
morguninn. Geoffrey var kom-
inn fram úr, studdi sig við járn-
rúmið, til að komast í buxurn-
ar. Dagsbirtan skein inn um lit-
inn glugga, ofarlega á hrein-
þvegnum veggnum. Herbergið
var svalt. Júlia vafði rúmábreið-
unni um axlir sér. —- Hvað er
klukkan?
Geoffrey leit upp. — Ertu
vöknuð? Hamingjan má vita
hvað klukkan er. Úrið mitt hef-
ur stoppað. En þetta er ókristi-
legur timi. Strákfjandinn vakti
mig; hann sagði að tími væri
kominn til að leggja af stað.
Júlía settist upp.
Þú þarft ekki að fara á
fætur, sagði Geoffrey. — Þú
verður að biða hér. Ég verð vist
'að klifra upp á þetta fjandans
múldýr, og ríða þarna út í auðn-
ina.
Júlia fór að flissa. -— Þú — á
múldýri. Hún virti Geoffrey fyrh-
sér. Hann var að koma axla-
böndunum fyrir yfir þybbnar
axlirnar. Kvabalegar kinnar
Hæna þvældist fyrir fótum hans
og hann sparkaði illilega i hana.
Hann settist á rúmstokkinn til að
fara í skóna. Gljáandi leðrið var
og hann var ekki beint laglegur
í kuldalegri morgunbirtunni.
hans voru þaktar skeggbroddum
Framhald á bls. 45
19. tbi. yiKAN 17