Vikan - 09.07.1970, Síða 14

Franskir foreldrar eru haldnir sárum áhyggjum útaf sjálfsmorðafaraldri, sem gripið
heí'ur um sig í landinu eins og eldur í sinu. Á fjögurra vikna tímabili snemma á árinu
sviptu ellefu ungar manneskjur sig lífi með því að brenna sig lifandi. Ástæðurnar
til cjálfsmorða þessara eru ennþá að miklu leyti á huldu.
LIFANDI KYNDLAR
Kolbrennt lík Gilberts Fagesar í vín-
garðinum, þar sem hann svipti sig
lífi. Hann var trúaður kaþólikki og
brenndi bibliuna sína með sér.
Það hófst seyt|ánda janúar síðast-
liðinn í Lille. Morgunþokan grúfði
sig yfir þessa norður-frönsku iðnað-
arbcrg. Regis Tal, seytján ára
gamall, með Ijóst, stuttklippt hár,
fór út í bílskúrinn heima hjá sér og
hengdi skólatöskuna á reiðhjólið sitt.
Klukkan er hálfátta. Hann verður
að flýta sér, klukkan átta hefst
kennsla í skólanum hans, Lycée Faid-
herbe. Regis mætir alltaf stundvís-
lega. Hann er líka góður námsmað-
ur. Sérstaklega í frönsku og rúss-
nesku.
Þennan morgun er þó enginn asi
á honum. Daginn áður hafði hann
orðið sér úti um lítinn dúnk, sem
hann nú fyllir bensíni úr geymi föð-
ur síns. Hann fer mjög varlega að
þessu — faðir hans má ekki sjá neina
bensínbletti á skúrgólfinu.
Fjölskyldan Tal hefur síðan í
stríðslok búið í lítilli raðhúsíbúð. Þar
er um að ræða föður Regisar, sem
er deiIdarstjóri hjá póstþjónustunni,
móður og þrettán ára systur. í ein-
býlishúsi rétt hjá býr frændi Regisar
og hans fjölskylda, og afi hans og
amma litlu fjær. Afinn er leikfimi-
kennari á eftirlaunum og stjórnar á
hverjum degi morgunleikfimi allrar
fjölskyldunnar, sem fer fram úti í
garði, í skjóli við hina kaþólsku
kirkju hverfisins, að aflokinni sam-
eiginlegri morgunbæn. Þetta fer
fram á hverjum morgni og einnig
þennan morgun.
,,Heyrðu Regis, síðan hvenær
fórstu að nota bensín á reiðhjólið
þitt? spyr frændi hans, sem allt í
einu stendur í dyrum bílskúrsins.
„Já . rétt segir þú, ég er vísl
varla vaknaður ennþá," svarar Regis.
Hann leggur frá sér dúnkinn, klaoo-
ar frændanum á öxlina og hjólar af
stað.
En ekki lengra en í hvarf. Þar
bíður hann á gægjum unz frændi
hans er farinn. Þá læðist hann aft-
ur inn í skúrinn, tekur dúnkinn og
hjólar svo í skólann.
Tuttugu mínútum síðar, þegar tími
er þegar hafinn, heyrast ægileg
hljóð utan úr skólagarðinum. Allir
þjóta út í glugga. Við þeim blasir
sjón, sem þeir koma til með að
muna nokkuð lengi: maður hnígur
til jarðar í Ijósum logum.
Tveir nemendur hafa náð í teppi;
þeir þjóta út í garðinn og reyna með
ábreiðunum að kæfa eld þessa lif-
andi kyndils. En það er of seint.
Eldurinn læsir sig í teppin.
Það er ekki fyrr en nokkrum
klukkustundum síðar að borin hafa
verið kennsl á kolbrunnið líkið. Það
er af Regis Tal.
Foreldrar, kennarar og skólabræð-
ur vita ekki hvaðan á þau stendur
veðrið. ,,Hann var svo góður dreng-
ur, svo trúaður kaþólikki, hvers-
vegma gerði hann okkur þetta?"
sögðu foreldrarnir. „Hann var einn
bezti nemandinn", sögðu kennarar
bekkjarins, og vinir hins látna mega
síðan ekki minnast hans ógrátandi.
En svo fóru menn að muna eftir
hinu og þessu. Hollenskir skólanem-
ar, sem bekkurinn hafði kynnzt á
ferðalagi höfðu skrifað og spurt:
Hvað gerið þið fyrir Bíöfru? Við höf-
um skrifað drottningunni og sent
nefnd til forsætisráðherrans."
En bekkur Regisar hafði ekkert
gert — ekki þá.
Regis, drengurinn með Ijósa bítla-
hárið, tók sér bréfið sérstaklega
nærri. „Það verður að gera eitthvað,
14 VIKAN 28- tbl