Vikan - 09.07.1970, Qupperneq 23

Allt var glatað.
Hún var búin að
missa Gianni, sem
hún elskaði svo heitt.
Og nú sat hún í
hótelherbergi í
framandi landi, og
lét hugann reika
til hamingjustund-
anna, sem hún
hafði áttmeðhonum.
Hvernig átti hún
að lifa lífinu. Gianni
var allt hennar líf..
búnir að vera sem menningarþjóðfélag!
— Þetta má ekki fréttast! Yfirhirðmeistar-
inn þaut til Fabbris. — Heyrið þér, öskraði
hann. — Þar sem þér hafið klúðrað þessu
öilu, verðið þér að minnsta kosti að sjá um
að það fréttist ekki!
— Já, yðar hágöfgi. Fabbri hneigði sig. —
Ég skal rannsaka mál Milly Stubel með
mestu leynd, án þess að láta blöðin komast
í það . . .
Alis ekki! hrópaði forsætisráðherrann.
— Eruð þér frá yður, maður? Engar rann-
sóknir! Þessi tvö lík verða grafin, — og þar
með búið!
— Þessi Milly Stubel, bætti yfirhirðmeist-
arinn við, — verður yfirleitt ekki bendluð
við þetta Balkansmál. Skiljið þér það? Þessi
stelpufjandi er búin að gera okkur of erfitt
fyrir! Hvað henni viðkemur verður að leika
á aðra strengi!
Milly beið í skrifstofu Fabbris. Hún starði
fram fyrir sig og sat grafkyrr, beið ...
En hún var búin að koma nokkurn veginn
lagi á ruglingslegar hugsanir sínar. Fabbri
vissi margt, en hann hafði ekki hugmynd um
áform Giannis, og hún ætlaði að vara sig á
því að láta hann hafa nokkuð upp úr sér um
það!
Það skal verða yfir mitt lík! hugsaði hún.
Hann fær ekki eitt einasta orð upp úr mér.
Látum hann setja mig í fangelsi. Ég svík
aldrei Gianni... en á einhvern hátt verð ég
að koma boðum til hans. Vara hann við! Hann
má ekki far til Sofiu! Uppreisn liðsforingj-
anna kæmi í veg fyrir áform hans.
Skilaboð, — en hvernig átti hún að fara að
því? Miily braut heilann. Hún sá sjálfa sig í
anda, í óhreinum fangklefa, eins og í Lem-
berg. Þá hafði Galatz barónsfrú bjargað
henni.
Milly hrökk við. Fabbri var kominn aftur.
Ljóta andlitið var rauðflekkótt og tekið og
hann var lotinn í herðum. Hann gekk með
þungum skrefum að skrifborðinu, án þess að
virða hana viðlits. Henni var ekki ljóst hvort
hann sá hana.
Hún rétti úr sér. — Ég hef verið að hugsa
um úrslitakosti yðar, Fabbri barón, sagði hún
fastmælt. — Ég segi ekki meira. Ég vil held-
ur fára í fangelsi.
Hann sat í keng við skrifborðið og starði
á hana, undarlega fjarrænn. Eftir drykklanga
stund sagði hann seinlega í hálfum hljóðum.
— Þér eruð allsstaðar til vandræða. Ég vildi
óska að ég hefði aldrei hitt yður. Ef ég hefði
ekki hitt yður, hefði Jóhann Salvator heldur
ekki kynnzt yður, hinn eðli riddari, sem vildi
verja yður fyrir mér. En ég hélt að þér vær-
uð eins og hinar dansmeyjarnar. Hann eyði-
lagði á mér nefið, en þér eyðilögðuð framtíð
hans. Það er mér engin huggun, nú hafið þér
eyðilagt framtíð mína líka. Fabbri þagnaði
snöggvast. — Þér megið fara, ungfrú Stubel.
— Hvað? Milly varð undrandi, skildi ekki
hvað hann var að fara.
— Ég sagði að þér mættuð fara. Þér eruð
frjáls. Við þurfum ekki lengur á yður að
halda. Það sem við vildum fá að vita, stendur
nú þegar í New York Herald.
— Hvað — hvað stendur í New York Her-
aid? spurði Milly.
En hún vissi það, áður en Fabbri svaraði.
Ernö Buday, blaðamaðurinn . . . Hún hafði
sjálf sagt honum það.
Fabbri sagði: — Búlgarski draumurinn er
orðinn að engu, yðar furstalega tign. Illgirn-
islegur svipur kom snöggvast á ásjónu hans,
en hvarf jafnfljótt. — Þér hefðuð eflaust tek-
ið yður vel út í hásæti Búlgaríu, en þér náð-
uð ekki svo langt. Það er leiðinlegt fyrir yð-
ur, leiðinlegt fyrir erkihertogann. En mér er
það svoiítil huggun ...
Milly þaut út úr skrifstofunni, án þess að
svara nokkru orði. Þegar hún kom út á göt-
una, veifaði hún í leiguvagn. — Til vestur
brautarstöðvarinnar! hrópaði hún til öku-
mannsins. — Það liggur á! Hún vissi ekki
hvenær von var á Gianni til Vínar, en það
var ekki strax. En hún hafði það á tilfinning-
unni að hún væri nær honum á stöðinni.
Hún var veik af þrá eftir honum, en hún
kveið fyrir því augnabliki, þegar hann stæði
fyrir framan hana, sigurviss og glaður, eins
og hann hafði verið síðustu vikurnar.
Gianni vissi örugglega ekkert ennþá. Sím-
skeytið frá henni hafði eflaust gert hann óró-
legan, en hann gat ekki vitað hve hræðilegt
þetta reiðarslag var!
Þegar Milly reyndi að hugsa um hvernig
hún ætti að segja honum þetta, sortnaði henni
fyrir augum. Hún var ástæðan fyrir óham-
ingju hans.
Hún gekk inn í veitingastofuna fyrir fyrsta
farrými og bað um kaffi, en hún snerti það
ekki.
Orð Fabbris brunnu í huga hennar. Kona
sem fœrir öðrum óhamingju. Henni var sama
þótt hún hefði eyðilagt framtíð Fabbris. En
hún hefði heldur viljað láta lífið en að gera
Gianni óhamingjusaman.
Ef hún hefði ekki verið, þá væri Gianni nú
kvæntur Piu Mariu og lífið hefði litið öðru-
vísi út fyrir honum. Hann hefði þá e'lnþá
verið í sátt við ættmenn sína. Hann hefði að
öllum líkindum verið gerður eftirmaður Al-
brechts erkihertoga.
En hann hafði hafnað Piu Maríu, orðið
ósáttur við keisarann, verið sendur til Gali-
síu og því næst rekinn úr hernum.
Og allt er þetta mér að kenna, hugsaði
Milly.
Ég kom með barónsfrúna heim til okkar,
ég þagði yfir samsæri liðsforingianna í Búl-
garíu. Ef ég hefði sagt honum strax frá, þá
hefði hann getað sett sig í samband við
Stambuloff, forsætisráðherrann í Búlgaríu,
og hann hefði getað afstýrt uppreisninni...
Nú var það of seint. Hún hafði eyðilegt allt
fyrir honum, og það var ekki einu sinni séð
Framhald á bls. 39.
28. tbi. VIKAN 23