Vikan - 09.07.1970, Side 35

£J
ekki bundinn fiölskylduböndum. Hann hafði
aldrei kvænst aftur, og mamma gifti sig ekki
heldur. Henni tókzt að aura saman til að setja
upp litla gjafabúð, sem nú var farin að gefa
töluvert af sér, og hún hafði séð til þess að ég
fékk góða menntun. Það eina, sem ég hafði til
minningar um föður minn, var Ijósmynd af
fallegum, hlæjandi manni, nokkur póstkort frá
Austurlöndum og arabiskt armband, sem hann
hafði einu sinni sent mér. Og nú var hann rödd
í hvítum síma ........
Ég stóð þarna og sagði „halló" við ókunnan
mann og vissi ekkert hvað ég átti að segja við
hann.
En mér heyrðist hann vera innilega glaður.
Hann var kominn heim til föðurlandsins, og
ætlaði að vera í nokkra daga. Hann vildi endi-
lega hitta mig og bað mig að koma og borða
með sér, svo hann gæti endurnýjað kynnin.
— Hvar eigum við að hittast? spurði hann.
Ég stakk upp á því að ég færi til hótelsins,
þar sem hann bjó.
— En hvernig á ég að þekkja þig? spurði ég.
— Tuttugu ár er langur tími.
Hann hló. — Ég skal setja nelliku í hnappa-
gatið.
— Ég læt þá á mig armbandið, sem þú send-
ir mér, sagði ég.
— Hefi ég sent þér armband? Já, láttu það
á þig, það myndi gleðja mig mikið.
Ég stóð sem steinrunninn þangað til ég heyrði
klikk í hinum enda símans.
— Ég er hér reyndar ennþá, sagði Sten blíð-
lega, þegar ég anaði beint á hann. Svo vafði
hann mig örmum, án þess að segja nokkurt orð.
Hann þekkti mig svo vel, vissi svo vel hvernig
mér leið. Hann fékk sér eitthvað að borða með-
an ég hafði fataskipti og lagaði mig til með
titrandi höndum. Svo færði hann mér heitt kjöt-
soð í bolla og talaði rólega við mig meðan
ég drakk það. Hann minntist ekki einu orði á
pabba og ég var honum þakklát fyrir það.
Ég fór í leigubíl til hótelsins. Sten fylgdi mér
út að bílnum og þrýsti mér hughreystandi að
sér.
— Þetta verður allt í lagi, sagði hann.
Meðan ég sat í bílnum reyndi ég að rifja
upp fyrir mér hvernig pabbi leit út. Mér varð
á að hugsa um Ijósmyndina, skyldi hann vera
ennþá jafn laglegur?
Ég mundi svo óljóst eftir honum, aðeins að
hann var mjög hávaxinn. Mjög hár, fannst mér,
þegar ég var lítil. Ég mundi eftir glaðlegum
svip hans og aðlaðandi brosi. Mamma sagði
alltaf að hann hefði fallegustu rödd sem hún
hafði nokkru sinni heyrt. Djúpa og hlýja.
Kannski var hann ennþá jafn aðlaðandi, jafn
glæsilegur. Ég fór að hugsa um hvort ég hefði
gifzt Sten til að fá einhvern í staðinn fyrir
pabba. Mér fannst alltaf að Sten væri líkur hon-
um. Að vísu var hann miklu rólegri og meira
traustvekjandi, en hann var jafn aðlaðandi og
laglegur og pabbi var og kannski ennþá. Hann
hafði sömu léttu kímnina, sömu djúpu röddina.
Og honum lét vel að umgangast fólk.
Sten var miklu eldri en ég. Hann var þrjá-
tíu og sex ára, þegar við giftum okkur — ná-
kvæmlega jafngamall og pabbi, þegar hann
fór frá okkur. Mér hafði alltaf fundizt þessi
aldursmunur vera til bóta. Ég hafði loksins fund-
ið traustan klett, sem ég gat hallað mér að.
En nú, þegar ég sat þarna í bílnum, varð ég
skelfingu lostin yfir þessum hugsunum mín-
um. Ef ég hefði gifzt Sten, aðeins til að fá stað-
gengil fyrir pabba, þá hafði ég framið hræði-
legt athæfi. Byggt hjónaband mitt á röngum
forsendum ....
Ég borgaði bílstjóranum og gekk inn í hótel-
anddyrið.
Ég hugsaði til barnsins, sem ég hafði aldrei
eignazt. Einmitt nú óskaði ég þess heitt og inni-
lega að ég hefði ekki misst fóstrið, — að ég
hefði í raun og veru átt lítið barn heima. Það
hefði verið haidreipi, eitthvað til að gorta af,
eitthvað venjulegt og eðlilegt. Imynd heimilis-
friðar og hamingju, sem enginn ævintýramaður
gæti eyðilagt.
Ég kveið fyrir að hitta föður minn, hrædd at
öllum mögulegum ástæðum. En það sem ég var
hræddust um, var það sem ég gat ekki gert
mér grein fyrir.
Ég var hrædd um að hann gæti kannski haft
einhver áhrif á mig, gæti tekið mig inn í þann
töfrahring, sem ég hafði fléttað um hann, þótt
hann væri alltaf fjarverandi. Að öll mín verð-
mæti, allt sem gaf lífi mínu gildi, yrði að engu
gagnvart heimsborgarlegum skoðunum hans.
Ég var hrædd við að fara inn í hótelið sem
hamingjusöm kona, og koma kannski út eins
og villuráfandi barn.
Hann var ekki eins hávaxinn og mig minnti.
Hann kom á móti mér, greip hönd mína og
sagði
— Anita! Ég þekkti þig ekki strax, en nú sé
ég hve þú líkist móður þinni.
Hann var með hvíta nelliku í hnappagatinu.
Bros hans var eins og áður, en hann var með
djúpar hrukkur í andlitinu. Og hann var al-
gerlega framandi.
Ég var þakklát fyrir það að ég hafði starf,
sem hafði þjálfað mig í þeirri list að umgang-
ast fólk, og var vön því að tala við ókunnuga.
Ég gerði það eina rétta, hló glaðlega og
kyssti hann á kinnina. Hann hélt mér í arm-
lengd frá sér og virtist ánægður með það sem
hann sá.
— En hve ég á unaðslega dóttur, sagði hann
hlýlega.
Þegar svona birti yfir andliti hans, varð hann
ótrúlega unglegur, en þegar hann brosti ekki,
sázt hve þessi mörgu ár utan lands höfðu sett
mark sitt á hann.
— Sjáðu, sagði ég, — ég er með armbandið
frá þér.
— Gaf ég þér það? sagði hann ánægður, en
hve það er gaman!
Og allt sem ég hafði óttast kom fram. Þarna
sat hann, heimsvanur og aðlaðandi, og ég var
hjálparvana og undir áhrifavaldi hans. Ég reyndi
að tala í jafn léttum tón og hann. Hann var
hinn fullkomni herra, og ég gat ekki fundið
neitt að honum. Hann hegðaði sér eins og ég
væri ennþá lítil stúlka, pantaði allskonar hnoss-
gæti handa mér, lét í Ijós aðdáun, þegar ég
sagði honum frá starfi mínu. Og ég sólaði mig
í töfrum hans.
Við minntumst ekki á mömmu, fyrr en eftir
matinn, þegar okkur var farið að líða þægilega
eftir vínið og góðan líkjör með kaffinu.
— Hvernig líður Brittu nú spurði hann. —
Er hún gift?
Anægjusvipurinn á andliti hans, þegar hann
heyrði að hún væri ógift, kom mér til að
hrökkva við.
— Hún hefði getað fengið hvern sem hún
vildi, sagði hann. — Hún var dásamleg kona,
stórkostleg kona. — Ég hagaði mér illa gagn-
vart henni.
Eitthvað í framkomu minni hefir líklega var-
Framhald á næstu síðu.
28. fbt. VIKAN 35