Vikan - 16.07.1970, Side 22

Hennar
keíjsaralega tign
HIN
SPENNANDI
FRAMHALDS-
SAGA
EFTIR HUGO
M. KRITZ
13. HLUTI
Milly heyrði
hinar
hræðilegu
fréttir við
höfnina í
Ensenada.
Þrímastra
skonnortan
„St. Margaret"
hafði lent í
óveðri og
sokkið....
Milly hljóðaði
upp yfir sig
og leið út af í
arma móður
sinnar...
22 VIKAN 29- tbl-
Eftir að von Laaba hafði verið leystur af
vakt, gat Jóhann Salvator laumast út um
garðshliði sem var hulið sýrenurunna. Hann
hafði klætt sig í sítt, svart slá og barðastóran
hatt, sem hann dró niður á ennið. Hann leit
eiginlega út eins og listamaður.
Þar sem hann gat reiknað með að fljótlega
kæmist upp um flótta hans, þá varð hann að
fara krókaleiðir. Auðvitað yrði það tekið sem
gefið að hann fæi beint til Zúrich til að hitta
Milly Stubel, svo það var öruggt að allar lest-
ir á þeirri leið yrðu rannsakaðar.
Þessvegna fór hann syðri leiðina, til Tri-
este og tók póstskipið þaðan til Feneyja. Þar
var hann kominn á ítalska grund og gat ó-
hikað sent Milly skeyti. Því næst fór hann
gegnum Milanó til Zúrich. Hann náði í hest-
vagn á stöðinni og ók til „Baur au Lac“. Tíu
mínútum síðar lá Milly grátandi í örmum
hans.
— Ó, Gianni, stamaði hún, — hversvegna
komstu hingað? Það er hættulegt! Ég er bú-
in að lofa að hitta þig aldrei framar ...
Hann fann að hún titraði í örmum hans
og hann strauk blíðlega hár hennar.
— Svona, svona, ástin mín, vertu ekki
svona hrædd. Þeir neyddu þig til að skrifa
undir þetta andstyggðar plagg. En ég sver
við allt sem mér er heilagt að ekkert skal
framar skilja okkur að, hvað svo sem þú hef-
ir skrifað undir. Það hefir enginn vald til að
gera slíkt!
— Jú, þeir hafa það, Gianni. Milly losaði
sig úr örmum hans og hné niður í stól, tók
upp vasaklút og þurrkaði augun. — Þeir ná
þér, þeir vilja koma þér á kné, og þeir finna
einhver ráð til að gera það, ég veit það Gi-
anni.
Hann leit á hana, skilningsvana. — Koma
mér á kné? Hann hló hjartanlega. — Og þeir
hafa hótað þér því, til að koma þér á kné?
Er það allt og sumt? Vesalingurinn litli, og
þú hefir trúað þessum skepnum!
— Þú mátt ekki hlæja, Gianni! Landauer
lögfræðingur sagði mér það, og...
— Landauer lögfræðingur! O, svei, hann
þarf ekki annað en opna munninn, þá blæs
hann út tíu lygum í einu. Hann er ekki lög-
fræðingur fyrir ekki neitt. Hvernig hafði
hann hugsað sér að koma mér á kné?
— Ekki hann sjálfur . .. Milly var hálf-
rugluð vegna þess hve Gianni tók þessu lvtti-
’e-a. — En h"nn s''nd' mér bréf frá Albrecht
re" var stílað til yfirhirðmeist-
r"?ns. þpr strð ... hún komst ekki lengra.
— ’Nú'i. o» hvað skrifaði hetian frá Cust-
ozza? Að hann hafi sofnað af þreytu, eða
hvað?
Milly kreisti saman hendurnar. — Þú verð-
ur að hlusta á mig, Gianni! Það varðar fram-
tíð þína. Ef að við skiljum ekki, þá ætlar
hann að koma því í gegn hjá keisaranum að
þú missir bæði titil og öll réttindi sem erki-
hertogi!
Þá þagnaði Gianni.
Hann starði á Milly í nokkrar sekúndur,
eins og að hann hefði ekki skilið það sem hún
var að segja.
— Hvað ertu að segja, að ég missi erkiher-
togatitilinn?
Milly sá hve mikið honum varð um þetta
og fór aftur að gráta.
— Hann kemur því ábyggilega í gegn, Gi-
anni. Þú veizt að hann hatar þig! Hann gefur
þetta ekki upp á bátinn, fyrr en keisarinn
lætur undan, — og keisarnn hefir ekki verið
þér vinsamlegur heldur!
— En hvert þó í heitasta, — hvað kemur
þetta þér við? Á ég að skilja það þannig að
ég megi allra mildilegast verða erkihertogi
til æviloka, ef ég skil við þig! Þvílíkar rök-
semdir ... Eins og þú sért ástæðan. Ég skal
segja þér eitt, þú ert ábyggilega ekki ástæðan,
heldur ætla þeir að nota það sem ástæðu!
Milly lyfti tárvotu andlitinu. — Jú, Gianni,
það segja þeir. Ég er orsökin að þessu öllu,
ég hefi aldrei fært þér annað en óhamingju.
Allt hefir misheppnast fyrir þér, síðan þú
kynntist mér. Þessvegna verðum við að
skilja, Gianni, — fyrir fullt og allt!
Jóhann Salvator hristi höfuðið. — Ég veit
ekki hvort ég á að hlæja eða gráta! Góði,
gamli Albrecht frændi! Þótt hann hati mig
eins og pestina, þá ætlar hann að bjarga mér
frá þér, svona voðalegri manneskju! En hvað
þetta er hugljúft! Vegna þess að þú ert minn
illi andi, eins og ég var hinn illi andi Rudolfs.
Þetta er algert brjálæði! Karlinn veit svo vel
að ég sleppi þér aldrei. Hann reiknar með
því! Hann notar það sem ástæðu, til að ryðja
mér úr vegi, — skilurðu þetta ekki?
Milly skildi það ekki vel, enda var það
ekki mikilvægt nú. — Þótt þetta sé aðeins
átylla, þá verða afleiðingar þær sömu. Eða
heldurðu að hann meini ekkert með þessu?
-— Jú, það gerir hann, honum er mikil al-
vara! Hann hefir hugsað um þetta í fleiri ár.
Þetta er það eina, já, það mesta, sem hann
getur gert mér. Að láta gera mig rækan úr
þessari fínu fjölskyldu með smán, það væri
örugglega hápunkturinn í hans heiðursríka
lífi. En ég ætla að sjá til þess að hann verði
af þeirri ánægju!
— Þá ertu loksins að komast til sjálfs þín!
sagði Milly. — Trúðu mér, Gianni, þú verður
að fara strax til Vínar. Láttu þá ekki fá
ástæðu til að koma þér á kné.
En hún skildi ekki hvað hann var að fara.
Hann leit allt öðrum augum á þetta. Á þessu
andartaki hafði hann tekið ákvörðun, sem
ekki yrði haggað, þá sögulegu ákvörðun, sem
skrifuð yrði í sögu Habsborgarættarinnar um
alla frámtíð.
— Aftur til Vínar? Hann r-eigði höfuið
þrjóskulega. — Nei, nú er því lokið að lúta
þessum fornu hugmyndum, — þeir skulu svei
mér fá að vita við hvern þeir eiga.
Milly horfði hræðslulega á hann. — Hvað
áttu við með því?
— Að ég afsala mér erkihertogatitlinum
af eigin frjálsum vilja.