Vikan - 17.12.1970, Side 16

Ljósið í glugganum
maður hafði einhvern að hugsa
um.
En jólatré hafði hún fengið
sér og jólamat, fíkjur, döðlur og
hnetur. Því skyldi hún ekki gera
það! Einmanaleg jól voru líka
jól! Hún hafði líka sitt eigið
heimili, íbúð í miðri borginni,
það vantaði svo sem ekkert. Hún
sá spegilmynd sína í gluggarúð-
unni.
Fullorðin manneskja á líka að
vera þroskuð manneskja, sem
gerir sér far um að skilja og
halda sér að raunveruleikanum.
Kertaljósið speglaðist líka í
rúðunni.
Þá hringdi síminn aftur og
hún tók upp heyrnartólið, hálf
hikandi.
Halló!
Mia! Það er ég, Birger!
Ósjálfrátt 'stóð hún á öndinni,
þögnin varð nokkuð löng.
Ertu hissa?
- Það er ekki laust við það.
— En glöð, — vona ég?
— Það eru tveir mánuðir síð-
an ég hef heyrt frá þér. Það er
gaman að heyra til þín, Birger.
Hvar ertu?
Hún hélt með báðum höndum
um heyrnartækið, eins og til að
vera nær honum.
— Þú ættir að vita það. Ég
er á járnbrautarstöðinni og bíð
eftir að þú komir!
— Það er þér líkt!
— Viltu ekki koma?
— Vil, hafði hún upp eftir
honum, — er ekki sniðugra að
þú takir leigubíl og komir til
mín, ef þú vilt hitta mig?
— Auðvitað vil ég hitta þig,
hvers vegna hefði ég annars átt
að hringja?
— Það er ómögulegt að vita.
Mér finnst þú ekki lík
sjálfri þér, er eitthvað að?
Hún leit út um gluggann,
á rauðan himininn og húsvegg-
inn á móti, sem lýstur var upp
mef jólaljósum.
Það er aðfángadagskvöld,
Birger, ég sit hér og reyni að
hafa það notalegt. Ég vissi ekki
að þú kæmir.
— Ertu ekki ein?
Jú. hugsaði hún, jú, ég er ein
og einmana, meira einmana en
ég hefði getað hugsað mér að ég
yrði nokkurn tíma. Upphátt sagði
hún:
— Jú, ekki veit ég annað.
Hann hló.
- Nú skaltu hlusta á mig: Ég
hef alveg stórkostlega hugmynd;
fleygðu tannbursta og einhverju
nauðsynlegu niður í tösku og
taktu leigubíl hingað, svo skal
ég segja þér hugmyndina.
En Birger.
Ég bíð. Ég sit á kaffistof-
unni við farangursgeymsluna á
meðan. Þú hefur klukkutíma til
stefnu, það tekur þig ekki nema
fimm mínútur að koma hingað
í bíl.
Hún lagði á, tók báðum lófum
um kinnarnar, lófunum, sem nú-
lega höfðu haldið um rödd hans.
Hann var ekki eini maðurinn í
lífi hennar, hún hafði ekki setið
heima eins og sjómannskona og
horft út í sjóndeildarhringinn,
hún hafði reynt að útrýma hon-
um úr sál sinni, með því að um-
gangast marga vini sína og
sökkva sér niður í hugðarefni
— en hann var eini maðurinn,
sem hún hafði elskað.
Klukkan var fjögur. Hún
hringdi á leigubíl.
Hann sá hana koma, berhöfð-
aða, ljóshærða, í brúnu. skinn-
kápunni með trefilinn lausan um
hálsinn, alveg eins og hann hafði
alltaf séð hana. Hann stóð upp
og veifaði til hennar.
Hana langaði mest til að þjóta
til hans, fleygja sér í faðm hans,
en hún gerði það ekki. Hún rétti
honum höndina.
Hann tók hönd hennar, undr-
andi, en beygði sig svo niður og
kyssti hana á kinnina, sem var
köld og ilmandi.
— Mia! Það er dásamlegt að
vera kominn hingað aftur! Dá-
samlegt að sjá þig.
— Hefurðu haft mikið að
gera? spurði hún.
— Ég hef gert þó nokkuð góð-
ar greinar, að ég held, meðal
annars grein um læknaskort í
strjálbýlinu. Hugsaðu þér, ég
kom í bæ þar sem aðeins voru
þrjár fjölskyldur eftir í tuttugu
húsum, og þessar fáu hræður,
sem búa þarna uppi í skógun-
um, geta ekki hugsað sér að
flytja þaðan og þeim líður vel.
Þau vilja ekki annars staðar
vera. Geturðu skilið það?
Og meðan þú varst þarna í
villiskóginum, innan um öll þessi
tómu hús, hugsaðirðu ekki til
mín, það veit ég. Þú gleymir
Framhald á bls. 46.
Ef um hátíðamat er að ræða
pá erum við í forustu sem fyrr
ÚRVALIÐ
ER
MEIRA
EN
YÐUR
GRUNAR
l(i vikan 51- tw.