Vikan - 17.12.1970, Blaðsíða 20

— Já, þetta hlýtur að vera
einstaklega heppilegt fyrir Rog-
er, en hvað ætlar þú að taka þér
fyrir hendur þarna í auðninni í
heilt ár, Libby? Þarna er ekkert
til að hafa ofan af fyrir sér, það
eina sem fólkið hugsar um eru
trúmál!
Ó, bara að Mary Evans væri
þarna nú, þá gæti ég kannske
heyrt eitthvað frá Will í bréf-
um hennar, en Evans hafði
fengið þennan dósentsstyrk, svo
þau ætluðu að vera á Ítalíu
næstu mánuði.
Og svo skaltu vara þig á Will
Workman, Libby. Hann hef-
ur orð á sér fyrir að vera
kvennakær. En hann er karl-
menni og ég verð að viðurkenna
að ég var ekki alveg dauð fyrir
töfrum hans.
- En Mary er heigull, sagði
Evans, — og hún er dauðhrædd
við kerlinguna hans, sem er
hreinasta norn.
— Hvort ég var, ég held að
hún sé einhver andstyggilegasta
og versta kerlingarnorn, sem ég
hef nokkurn tíma kynnzt. En
maturinn sem hún býr til!
- Já, drottinn minn, brauðin
eru svo létt að ég hef aldrei
smakkað neitt því líkt. Eða
brauðkollurnar.
Já, það er satt, en ekkert
betri en þær sem Libby býr til.
Það var nú reyndar ekki sann-
leikanum samkvæmt. Ég hef
sjálf aldrei smakkað annað eins.
Fyrsta kvöldið fengum við
brómberjapæ. Það var moldbyl-
ur, þegar við komum þangað og
stönzuðum við hús Workmans,
til að spyrja til • vegar. Will
heimtaði að við yrðum um kyrrt
á heimili hans, þangað til hann
væri búinn að hita hús Evans
vel upp. Það var bitur kuldi, en
Will var á skyrtunni einni. Eg
sá hann aldrei í yfirhöfn eða
með höfuðfat, hversu kalt sem
var í veðri.
Eg komst fljótt að því að Mary
hafði sagt satt. Um leið og
við höfðum klöngrazt út úr
bílnum, var ekki laust við að
hann færi strax að stíga í væng-
inn. Ég var gegnköld, hungruð
og þreytt, eftir þessa löngu öku-
ferð, en ég hrökk upp af dval-
anum við að líta í augu hans,
sem voru svört og stingandi. Það
var ómögulegt að komast hjá að
taka eftir augum hans, vegna
þess hve lifandi og björt þau
voru Ég man að mig langaði
til að flissa, vegna þess að það
var eins og hann hefði skylti um
hálsinn, sem á stóð: „Laus og
liðugur“.
Ég man eftir að ég skrifaði
Mary og sagði henni að það
skipti engu máli fyrir mig, þótt
hann hefði mörg járn í eldinum,
á mínum aldri væri það ósköp
skemmtilegt að karlmenn litu
mann hýru auga, þótt aðeins
væri um stundarsakir að maður
hefði á tilfinningunni að maður
væri bæði lagleg og aðlaðandi.
En það var einmitt það sem ég
hafði á tilfinningunni á þessu
augnabliki, og ég man alltaf
vonbrigði mín, þegar ég leit í
spegilinn minn um kvöldið. Ég
var öll í uppnámi. Og svo kom
andlit Wills í liós, skagaði yfir
mig, dökka, slétta hárið var
sv^ mikil mótsögn við mitt hár,
sem var með hvítum lokk.
— Mér datt í hug að þið vild-
uð sofa hér inni, svo ég kynnti
upp með ilmandi brenni. Hann
eekk að eldavélinni, opnaði eld-
hólfið svo ég gæti fundið ilminn
af viðnum. Svo lokaði hann hólf-
inu aftur.
— Finndu hvernig þetta ilm-
ar, sagði hann. Eg fann það þá
og ég finn þennan ilm ennþá.
þegar hugurinn reikar til baka.
Mikið skelfing var kalt þenn-
an vetur. (Hvers vegna
segi ég þennan vetur, þetta
var síðastliðinn vetur). Það snjó-
aði jafnt og þétt og í litlu þorps-
búðinni var ekki um annað tal-
að en veðrið. Skepnurnar frusu
í hel hjá bændunum. Oft og
mörgum sinnum hefðum við
ekki getað náð okkur í nauð-
syniar, nema af því að Will
komst alltaf á milli í jeppanum
sínum. Við höfðum heldur eng-
ar snjókeðjur í bílnum okkar.
Þegar við þurftum eldivið,
gátum við gengið að honum í
snyrtilegum stöflum i eldiviðar-
geymslunni. Rafmagnsdælan var
komin í prýðilegt lag og sömu-
leiðis þvottavélin. Ef bíllinn var
tregur í gang, þá var Will strax
kominn, enda hafði hann ein-
stakt lag á öllum vélum. En
garðyrkjumanninn, sem hann
æt'aði að útvega okkur sáum við
aldrei.
-- Við erum algerlega upp á
þig komin, sagði Roger við hann.
- Það var annars ekki til þess
ætlazt að þú tækir allt þetta að
þér. '
Roger, sagði hann (ég átti
bágt með að sætta mig við að
hann kallaði hann Roger og mig
frú Roger), — ég myndi gera
hvað sem er fyrir hvern sem
er, ef ég fengi að gera það.
Ég veit ekki hve mörgum
sinnum ég heyrði hann segja
þetta. En þegar við Roger heyrð-
um bað í fvrsta sinn, urðum við
bæði undrandi, vegna þess að
það leit út fyrir að Will væri
ekki illa stæður og allt gengi
honum í haginn. Helmingurinn
pf ibúum sveitarinnar var upp
á hann kominn með viðgerðir á
vélum sínum, svo ekki þurfti
hann nein meðmæli frá okkur.
Þannig var það líka með aðdá-
unina sem hann sýndi mér. Ef
hann hefði -verið gamall karl,
ljótur og feitur, þá hefði maður
kannske getað skilið þetta. En
þessi maður var meðal glæsileg-
ustu manna sem ég hafði séð og
það hefði heldur verið hægt að
búast við hrokafullri framkomu
af honum. En það tók mig ekki
langan tíma að finna að bak við
blikandi augun og stuttaralegan
hlátur hans, leyndist hungur
eftir einhverri hlýju eða viður-
kenningu.
Svo er það líka þannig,
sagði Will, — að í þessu veðri
fæst enginn til að vinna handar-
tak. Þegar vorið kemur, þá
verða þeir óðir að ná í mig til
að hjálpa þeim við búvélarnar,
en nú hef ég nægan tíma til að
annast ýmislegt fyrir ykkur.
Jæja þá, sagði Roger. —
Hve mikið skuldum við þér fyr-
ir allar þessar viðgerðir?
— Ég keypti varastykki í
þvottavélina, það eru tveir doll-
arar.
egar Roger hafði snúið sér
aftur að ritstörfunum feng-
um við Will okkur kaffi við
eldhúsborðið og ég fór aftur að
nefna þetta með greiðsluna.
— Nei, ég vil ekki taka neitt
fyrir það. Það er nægileg
greiðsla að fá að sitja hér í eld-
húsinu hjá þér og drekka kaffi.
Ég verð svo glaður, þegar ég sé
að þú ert búin að kveikja ljós.
Ég stend þarna uppi á hólnum
og bíð eftir því.
Það var svolítið skrítið að
vakna í myrkri, fyrr en nokkru
sinni áður og vita af honum
þarna úti í kuldanum og bíð-
andi eftir Ijósinu. Þegar ófærð-
in var of mikil, þá reið hann
þangað upp eftir. Eg var búin
að venja mig á það að læðast
fram, án þess að vekja Roger,
þvo mér og klæða mig í köldu
morgunloftinu. Svo kveikti ég í
eldhúsinu og lagði í eldavélina.
Það leið ekki á löngu þar til ég
heyrði Will blístra glaðlega,
hreinan og fagran tón í morgun-
kyrrðinni. Hann blístraði alltaf
sama lagið þegar hann var við
vinnu sína, en ég held að hann
hafi alls ekki vitað af þyí sjálf-
ur.
Þegar kaffið var tilbúið stóð
hann í dyrunum og sagði: - Ó,
ó, en hve kalt er í dag! Svo gekk
hann að eldavélinni, settist á
hækjur og iljaði sér við eld-
inn eins og fallegt dýr. Ég furð-
aði mig oft á því hvenær hann
svæfi, því að stundum sagðist
hann hafa vakað alla nóttina og
aldrei fór hann á fætur seinna
en klukkan fjögur. Samt virtist
hann aldrei þreyttur. Hann gekk
alltaf beinn í baki og göngulag-
ið var líkast dansi. Eins og
Roger sagði, hlaut hann að hafa
hestaheilsu, þar sem hann þess
utan þoldi þetta brugg, sem var
reglulegt eiturbras, án þess að
nokkurn tíma væri hægt að sjá
á honum breytingu.
En stundum var hann þreytu-
20 VIKAN »• tw.