Vikan - 17.12.1970, Qupperneq 45

var einmana og yfirgefin og
þurfti á huggun að halda. Þess
þurfti ég líka, einmitt þá . . .
í fyrsta sinn leit Sten á Cissi.
Augu hans voru sorgmæddari en
hún hafði áður séð.
— Manstu þegar við skildum,
Cissi? Þá var allt svo vonlaust.
Ég vissi varla hvað ég gerði um
það leyti, þegar ég hélt að ég
hefði misst þig fyrir fullt og allt.
Ég leitaði uppi gamla kunningja,
gerði allt til að reyna að gleyma
þér. Og einn daginn hringdi Syl-
via til mín. Það var aldrei neitt
á milli okkar, ekki vottur af ást.
En við vorum bæði í mikilli þörf
fyrir blíðu og til að fá einhvern
félagsskap. Við reyndum að finna
það saman. En ég veit að hún
hafði ekki samskipti við nokkurn
annan mann en mig um þetta
leyti. Cissi, viltu fyrirgefa mér,
ef þú getur það!
Svo sneri hann sér aftur að
konsúlnum og nú var röddin
styrkari.
— Þér getið leitað til læknis.
Það er örugglega hægt að sanna
að Sylvia var móðir barnsins. En
hann getur líka örugglega gert
yður lióst að ég er faðirinn! Vil.i-
ið þér ennþá gera kröfur til
drengsins?
Það var dauðaþögn. Andlit
konsúlsins var eins og höggið í
stein og þunnar varnirnar voru
eins og litlaust strik. Þegar hann
loksins gat talað, þá var röddin
köld og snögg.
— Ég heimta auðvitað blóð-
rannsókn, en ég efast ekki um að
þér segið sannleikann. Ég geri
því ekki kröfur til barnsins. Mín
vegna getið þér haldið drengnum
og alið hann upp eftir yðar höfði.
Hann leit með fyrirlitningu á fá-
tæklega húsmunina.
— En þér skuluð ekki reikna
með styrknum. Og svo getið þér
líka undirbúið yður til að flytia
eftir mánuð. Það á reyndar við
alla íbúa bessa húss, — yður líka,
Samson. Ég læt rífa húsið strax.
En nú hefi ég ekki tíma til að
þvæla um þetta lengur, ég er að
fara á aðalfund í Astum.
Hann gekk í áttina til dyranna,
án þess að kveðja.
— Andartak, herra konsúll!
Það var Willie Samson. sem nú
talaði. Hann flvtti sér eftir kon-
súlnum. Cissi losaði sig varlega
úr örmum Kötiu og gekk inn í
svefnherbergið. Það var eins og
hún gengi í svefni.
Mikael var nývaknaður og
deplaði syfiulega augunum. Hann
myndi örugglega bráðum fara að
gráta, en Cissi tók hann ekki upp.
Hann var sonur Stens. Sonur
mannsins, sem hún elskaði ofar
öllu. En hann var ekki barnið
hennar! Myndi hún nokkurn tíma
fá sig til að snerta hann?
En þegar gráturinn kom, þetta
hiálparvana hlióð. bá greip hún
hann í faðm sinn, losaði um fötin
og tók blauta bleijuna.
Hann hætti strax að gráta.
Mikael fann hvað til stóð. Um-
ALFHEIMAR
Blómabiíðin DÖGG
Alf heimum 6
sími 33978
...fullkomin blómaverzlun
í úthverfi borgarinnar.
51. tbi. VIKAN 45