Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 16

Cather
Sögurnar um Catherine eftir
frönsku skáldkonuna Juliette Benzoni
njóta mikilla vinsælda. Núna fyrir
jólin kemifr út á íslenzku fimmta bókin
um hana og nefnist CATHERINE
- ENDURFUNDIR. Hinar bækurnar
fjórar, sem kpit\|
undanfarin ár, eri
HEITAST, CATHEI
OG ARNAUD, CATI
SVARTI DEMANTURINN.
hér stuttan kafla

— Hvar fékkstu þennan rýt-
ing? spurði hann hásri rödd.
Hún gat ekki svarað, því að
tilfinningarnar ætluðu að kæfa
hana, en hún horfði á hann og
fjólubláu augun geisluðu. Hún
hafði algerlega gleymt Zo-
beidu, en það var morðsvipur
í kolsvörtum augum hennar,
þegar hún spurði fangann reiði-
lega:
— Þú þekkir þetta vopn?
Hvaðan kemur það?
Arnaud svaraði ekki. Hann
horfði ennþá fast á blæju-
klæddu veruna, sem lá á hnján-
um í sandinum og horfði á
hann þessum skæru augum. Án
þess að hún gæti komið í veg
fyrir það, gekk hann til henn-
ar og þreif af henni andlits-
blæjuna. Svo stóð hann eins og
hann væri lostinn eldingu og
horfði á andlitið fyrir framan
sig.
— Catherine, andvarpaði
hann. — Þú . . . þú hér!
— Já, Arnaud . . . sagði hún
blíðlega. — Þetta er ég sjálf.
Nú leið stutt, örstutt andar-
tak, sem þau gleymdu bæði
öllu öðru en því að loksins voru
þau hér andspænis hvort öðru,
eftir svo ofboðslegar kvalir og
tár. Svo var þeim ljós hættan
sem þau voru í og ofboðsleg
reiði konunnar, sem horfði á
þau.
Arnaud stakk rýtingnum í
belti sitt og rétti fram höndina
til að hjálpa konu sinni á fæt-
ur.
— Catherine, sagði hann
undur blíðlega. — Ástin mín!
Þetta var röddin sem hún
elskaði ofar öllu og orðin, sem
hún hafði aldrei gleymt, og
sem enginn gat sagt eins og
hann! Henni fannst hjartað
stöðvast. En þetta augnablik
var skjótt á enda, Zobeida
stökk fram, eins og pardus.
— Hvaða kjaftæði er þetta?
öskraði hún og Catherine
heyrði sér til undrunar að hún
talaði frönsku. — Nafn þessar-
ar konu er Ljómi Dögunarinn-
ar og hún er ambátt, sem var
keypt af sjóræningjum. Hún er
nýjasta kona bróður míns,
uppáhaldið hans!
Öll blíðan í svip Arnauds
hvarf, eins og dögg fyrir sólu.
Reiðin skein úr svörtum aug-
um hans, þegar hann þrumaði:
— Nafn hennar er Catherine
Montsalvy! Og hún er . . . syst-
ir mín! Hik hans var stutt, að-
eins brot úr andartaki, en það
var nóg til þess að Arnaud vár
nú ljós hættan sem þau voru í.
Ef hann léti skína í að Cather-
ine væri konan hans, þá var
það dauðadómur. Hann þekkti
allt of vel ofsalega afbrýðisemi
Zobeidu. Og hann renndi aug-
unum til Catherine, eins og til
að vara hana við. En hann
hefði ekki þurft að óttast, því
þótt Catherine hefði fundið
fróun í því að viðurkenna sig
konu hans og fleygja því sem
steini í andlit keppinautar síns,
þá langaði hana ekki til að
farga lífinu fyrir eitt orð.
En hafði prinsessuna grunað
eitthvað. Hún leit á þau til
skiptis, án þess að sýna nokkur
merki um tortryggni.
— Systir þín! Þið eruð alls
ekki lík!
Arnaud yppti öxlum.
— Muhammad kalífi hefur
ljóst hár og blá augu. Er hann
þá ekki bróðir þinn?
— Við erum ekki sammæðra.
— Ekki við heldur. Faðir
minn var tvíkvæntur. Er það
nokkuð annað sem þú vilt vita?
Arnaud var stuttur í spuna
og drembilegur. Það var aug-
ljóst að hann var ákveðinn að
bægja frá þeirri hættu, sem
tilfinningar hans höfðu rétt
verið búnar að steypa honum
í.‘ En nærvera þessarar konu,
sem hún hataði svo innilega,
gerði Zobeidu ofsareiða. Hún
sagði kuldalega:
— Vissulega er það ýmislegt
sem mig langar til að vita. Er
það, til dæmis siður aðals-
kvenna í Frakklandi að flækj-
ast um á sjóræningjaskipum og
þrælamörkuðum? Hvernig
stendur á að þessi systir þín er
hingað komin?
Nú var það Catherine, sem
varð fyrir svörum, í því trausti
að Arnaud hefði ekki ljóstrað
neinu upp fyrir þessari konu.
— Bróðir . . . bróðir minn
. . . fór fyrir nokkuð löngu síð-
an að heiman til að leita sér
lækninga við hræðilegum sjúk-
dómi við gröf mikils postula.
En kannske veizt þú ekki hvað
postuli eða heilagur maður er?
— Gættu tungu þinnar, ef
þú vilt að ég hlusti á þig, anz-
aði prinsessan illskulega. —
Allir Márar þekkja þrumuguð-
inn . . -.
— Jæja, hélt Catherine ró-
lega áfram. — Bróðir minn fór
og í marga mánuði fréttum við
á Montsalvy ekkert af honum.
Við vonuðum alltaf að hann
kæmi aftur, en hann gerði það
ekki. Svo ég ákvað að fara
sjálf og biðja við gröf hans, sem
þú kallar þrumuguð. Ég von-
aði líka að ég fengi einhverjar
fréttir af bróður mínum á leið-
inni. Og það gerði ég reyndar.
Þjónn hans, sem komst undan,
þegar þú tókst bróður minn til
fanga, sagði mér hvað hafði
komið fyrir hann. Ég kom hing-
að til að leita hans, sem við
söknuðum svo sárt . . .
— Ég hélt þú hefðir verið
tekin til fanga og seld á þræla-
markaði í Almeriu?
— Að vísu var ég seld, laug
Catherine lipurlega, því að hún
vildi ekki koma Abou-al-Khayr
í vanda, — en það voru ekki
sjóræningjar, sem tóku mig til
fanga, heldur var það gert þeg-
ar ég kom yfir landamærin. Ég
lét fólk halda hitt, svo ég þyrfti
ekki að koma með fleiri skýr-
ingar við manninn sem keypti
mig.
— En hjartnæm saga, sagði
Zobeida háðslega, — elskandi
systir leggur á sig hættur há-
sléttunnar til að bjarga bróður
sínum. Og til að bjarga honum
hikar hún ekki við að fórna
sjálfri sér með því að sænga
16 VIKAN 49. TBL.