Vikan - 03.02.1972, Side 47

bryggju, þegar ég kom upp á
þilfarið og þeir hurfu fljótlega.
Ég flýtti mér á eftir þeim og
hugsaði stöðugt um Leigh, stóra
manninn. Hvar hafði ég séð
hann? Ekki í Melbourne. í San
Sebastian?
Hvar? Ég fálmaði mig áfram
gegnum þokuna. Ég varð að ná
í þá hina. Hvorki Querol,
Mooney eða ljóðelski pilturinn
vissu hvar ég hafði skilið við
Jacky...
Ljóð ... Ég nam skyndilega
staðar. Eins og ósjálfrátt stakk
ég höndinni í vasann, sem ég
hafði stungið ljóðum unga
mannsins í. Ég varð þurr í
munninum meðan ég fletti
sundur blaðinu og las dálkinn:
Flótti frá Longridge-fangelsinu.
— Tveir fangar sleppa eftir
handalögmál við verðina ...
Og svo myndin, sem ég hafði
litið svo lauslega á áður. Það
var ekki nokkurt vafamál, það
var Leigh!
Ég starði á myndina, það var
ekki um að villast, það var
Leigh. Nokkuð skvabalegt and-
lit, hörkulegur svipur og aug-
un, sem voru eins og mjóar rif-
ur, líklega vegna þess að hann
var að verja þau fyrir reyknum
frá sígarettunni, sem hann al-
drei tók úr munninum. Breiðar
axlirnar sáust líka á myndinni.
Ég las textann: Snemma í
morgun sluppu tveir fangar úr
Longridgefangelsinu. Leigh
Rowan (43) og Fred Maw (38)
voru í vegavinnu nálœgt Koo-
weerup, þegar þeim tókst að
flýja, þrátt fyrir vopnaða verði.
Það var eldsvoði (sem líklega
var af mannavöldum), sem
leiddi athygli fangavarðanna
frá föngunum, sem voru að
vinnu. Að líkindum beið þeirra
bifreið og það er álitið að þeir
Maw og Rowan hafi farið í suð-
ur. Rowan var að afplána tólf
ára fangelsisdóm fyrir rán og
Maw sjö ára fangelsisvist fyrir
svipað brot. Báðir voru menn-
irnir klœddir fangabúningum,
en það er álitið að þeir hafi á
einhvern hátt getað skipt um
föt. Þeir eru vopnaðir, svo al-
menningur er varaður við
þeim...
Drottinn minn, hugsaði ég, og
Jacky er ein með þeim! Með
þeim og Jonathan ...
Hver var Jonathan? Var það
hann sem hafði staðið fyrir
eldsvoðanum og beðið fanganna
í bíl?En það var nú reyndar
ótrúlegt, hann var það fatlaður.
Og hvað gat maður eins og
Jonathan átt sameiginlegt með
þessum glæpamönnum? Það var
ekki nokkur vafi á því að hann
var af allt öðru sauðahúsi.
Hvaða ástæðu gat hann hafa
haft til að hjálpa Leigh og Fred
til að strjúka? Hugsanir mínar
voru mjög ruglingslegar. Ég
varð að finna Querol? Ég varð
að finna hann og Jacky, svo við
gætum sem fyrst komið okkur
um borð í Yabbie og flýtt okk-
ur til San Sebastian til að til-
kynna lögreglunni hvar flótta-
mennirnir héldu sig.
En Jonathan? Hver var hann?
Þá heyrðist rödd utan úr þok-
unni:
— Er einhver þarna? Hver
er það?
Hann sat á steini og hækj-
urnar lágu við hlið hans á jörð-
inni. Hann var einn, Jacky var
ekki með honum. Hann horfði
upp til mín og það var hræðsla
í augum hans.
— Hvað er að? Hefir eitthvað
komið fyrir?
Að líkindum var ég æstur á
svipinn. En það var um að gera
fyrir mig að láta ekki bera á
því að ég vissi hverjir hinir
voru. Fyrst af öllu varð ég að
fá eitthvað að vita um samband
Jonathans og þeirra. Ég sagði,
eins rólega og mér var mögu-
legt: — Nei, það er ekkert að.
Hvar er hitt fólkið?
— Leigh og Fred eru að leita
að kettinum.
— En Jacky?
— Ég veit ekkert um hana.
Mér fannst rödd hans óstyrk.
Æst og óstyrk.
— Hefur Querol skipstjóri
hitt hana? spurði ég.
— Hver? Ég hef ekki séð
neinn.
— Hann hlýtur að hafa farið
þessa leið. Hann og tveir með
honum, sagði ég.
Jonathan var hikandi. — Mér
fannst ég heyra mannamál. En
ég er samt ekki viss.
Það var greinilegt að hann
var taugaspenntur. Ég virti
hann vel fyrir mér, reyndi að
sjá eit.thvað sem gæti upplýst
samband hans við hina menn-
ina. Gat hann verið samsekur?
Það gat líka verið einhver önn-
ur skýring. Var ekki möguleiki
á að þeir hefðu hreinlega stöðv-
að bíl hans á veginum og
þröngvað honum með vopna-
valdi til að fylgjast með þeim?
Ég spurði rólega:
— Hvar eru mennirnir tveir,
sem voru með þér?
— Ja, ég veit ekki hvar þeir
geta verið?
— Eru þetta gamlir vinir þín-
ir?
— Hvað áttu við með því?
Það var greinilegt að hann
var jafn varkár og ég. En það
var einhver ákafi í augnaráði
hans, svo ég sagði: — Mér finnst
ég kannist eitthvað við þá, að
minnsta kosti Leigh. Mér finnst
ég hafi séð mynd af honum í
einhverju blaði, eitthvað við-
víkjandi brotthlaupi úr fangelsi.
En ef þetta eru vinir þínir...
— Nei, nei, guði sé lof! Ég
hefi allan tímann verið að hug-
leiða hvort mér væri óhætt að
treysta þér. Ég hélt kannski að
þú værir eitthvað við þetta rið-
inn. En nú er mér ljóst að svo
er ekki! Ó, ég er svo feginn að
þú komst hingað. Hvað hefði ég
getað gert, vesalingur eins og ég
er?
Það var greinilegt á rödd
hans að hann var að því kom-
inn að fá taugaáfall, svo ég tók
fram í fyrir honum: — Hvern-
ig skeði þetta, ég á við, hvernig
komst þú í slagtog með þeim?
— Ég var í San Sebastian. Ég
elska þann bæ. Ég stundaði
mikið siglingar, áður en ....
Hann leit mæðulega á hækj-
urnar. — Áður en þetta skeði.
Nú á ég vélbát, Rita Rina. Ég
hafði hugsað mér að fara út á
sjó, — það var fyrir þrem dög-
um, og ég var rétt að leggja af
stað, þegar þeir komu á vett-
vang. Þeir tóku mig tali, já, töl-
uðu um ósköp venjulega hluti,
um veðrið, siglingar og almenn
tíðindi, og síðan spurðu þeir
hvort þeir mættu ekki líta á bát-
inn. Mig grunaði ekkert. Það
var líka varla von. Hann leit
reiðilega á mig, eins og ég hefði
verið að ásaka hann.
— Og svo? spurði ég.
— Þeir voru með riffla. Þeir
neyddu mig til að fara með þá
hingað til Kananga. Ég held
þeir hafi verið búnir að semja
við einhvern um að sækja þá
hingað.
— Hversvegna héldu þeir þá
ekki einfaldlega áfram á bátn-
um þínum?
— Það veit ég ekki. En þeir
sökktu Rita Rina. Ég sá það
reyndar ekki, en þeir sögðu það.
— Og svo hefir þú verið hér
síðan? Með þeim.
Hann horfði á mig, óþolin-
móður og særður á svip. —
Hvað áttu við, hvað gat ég gert?
Átti ég' að slá þá niður og synda
í land?
— Hvaðan fáið þið mat?
— Það voru nægar matar-
birgðir um borð í Rita Rina. Að
minnsta kosti til fjórtán daga.
Ég fer stundum í nokkuð lang-
ar ferðir, til að njóta einveru.
Ég er ekki búinn að venjast
þessari bæklun ennþá. Ég ber
ekki þennan kross minn hetju-
lega. Ég verð að fara í burtu
við og við, þegar ég verð bitur
út í lífið ...
Ég sagði: — Við erum öll í
vandræðum, þú ert ekki einn
um það. Hugsaðu bara um
stúlkuna!
— Já, sagði hann og það var
háðshreimur í röddinni. — Það
á að írelsa konur fyrst. Hann
greip hækjurnar og stóð þreytu-
lega á fætur. — Hvað eigum við
þá að gera?
— Við verðum að finna Quer-
ol skipstjóra, sagði ég.
— Það er ekki svo einfalt í
þessari þoku, sérstaklega er það
erfitt fyrir mig. Biturleikinn í
rödd hans kom mér til að líta
á fætur hans. — Já, ég er ekki
til mikils gagns. Hvað á ég að
gera?
— Þú bíður hérna, sagði ég.
— Ef Leigh eða Fred koma
hingað, þá reynir þú að tefja
fyrir þeim. Segðu hvað sem er
við þá. Þú getur sagt að þú sért
veikur. Reyndur bara að halda
þeim hér, svo ég geti haft svig-
rúm til að finna Qerol.
Hann var greinilega ekki hrif-
inn af þeirri hugmynd. — En ef
þú skildir nú rekast fyrst á
Leigh og Fred.
— Ég reyni þá að blekkja þá,
læt þá ekki vita að ég sé búinn
að komast að hinu rétta um þá.
—• Hvernig komst þú að því?
Ég sagði honum það og hann
sagði: — Þetta er furðulegt, ég
á við að þú skyldir einmitt rek-
ast á þessa síðu af blaðinu ...
— Já, það var heppni.
— Ef til vill. Hann hrukkaði
ennið. — En ef þeir sjá nú í
gegnum þig? Ef þeir myrða þig?
Hvað get ég gert? Nei, þetta er
vonlaust. Þeir geta skotið okk-
ur öll, að minnsta kosti geta
þeir haldið okkur föngnum,
þangað til þessi fjandans bátur
kemur að sækja þá. Það er
alltof áhættusamt, við verðum
einhvernveginn að komast í
samband við lögregluna í San
Sebastian...
Það var greinilegt að hann
hafði fengið einhverja ákveðna
hugmynd. Augu hans ljómuðu.
— Er ekki talstöð í Yabbie?
— Jú, ég geri ráð fyrir því.
— Flýttu þér þá þangað og
náðu sambandi við strandgæzl-
una. Eða einhvern bát!
— En ég kann ekki að eiga
við þessar talstöðvar, maldaði
ég í móinn. — Ég veit ekki
hvað ég á að gera:
— Þú verður að reyna! Nú
var hann orðinn ákafur. — Þú
verður að reyna. Strandgæzlan
getur komið á þyrlu innan
klukkutíma.
Framhald í nœsta blaði.
5.TBL. VIKAN 47