Vikan - 10.02.1972, Blaðsíða 47

Loftblásarar af öllum stærðum og gerðum.
Dynjandi sf. - Skeifan 3
hefir ekki þorað að gera neitt.
Hann þorði ekki einu sinni að
reyna. Hann sat aðeins kyrr,
hélt höndum fyrir andlitið og
það ieit helzt út fyrir að hann
væri að gráta og hann tautaði
eitthvað um að þú hefðir farið
um borð í Yabbie og að þú
hefðir verið eitthvað svo und-
arlegur. Það kom mér til að
leita þig uppi.
Hann var hugsandi um stund,
en svo sagði hann: — Þetta var
nokkuð sniðugt hjá honum.
Hann kom mér af stað, án þess
að Leigh yrði tortrygginn. Ég
er ekki eins hræddur um Jacky
nú, þar sem Jonathan gat kom-
ið þessu til leiðar ... Þó getum
við ekki vitað hvað hefir skeð
í fjarveru okkar.
Hann herti gönguna. Mooney,
drengurinn og ég drógumst aft-
ur úr. Mig verkjaði í allan lík-
aman eftir aðgerðir Freds. En
hugur minn var allur hjá Jacky
og Jonathan. Hún var aðeins
stúlka og Jonathan bæklaður
maður og þau voru hjálpar-
vana gagnvart Leigh Rowan,
sem ekki myndi hika við að
skjóta þau, ef honum byði svo
við að horfa.
Við komum svo að grýttu
sléttunni við eystri tindinn.
Quero! nam staðar og horfði á
mig. — Hér skildum við við
þau.
En þar var enginn.
— Er það víst að þau hafi
verið hér? spurði ég.
— Já, örugglega!
Mooney kippti í handlegginn
á Querol. — Hvað er að, Hek-
tor?
Það gerði Querol ofsareiðan.
— Hvernig á ég að tala við þig.
Þú ert heyrnarlaus, fíflið þitt.
Hann sneri sér að mér.
— Við verðum að dreifa
okkur. Þú tekur drenginn með
þér og heldur austur fyrir tind-
inn. Mooney og ég förum í
vestur. Leigh sagði að þeir
hefðu haft aðsetur í skýlinu
sunnan á eynni. Hann leit á
mig. — Hvernig líður þér? Ja,
ég er ekki að spyrja af háttvísi
einni saman. En ef þú hittir
Leigh, þá getur þú búizt við
hverju sem er. Getur þú tekið
á móti, ef hann ræðst á þig?
— Já, sagði ég.
Hann greip um handlegg
Mooneys og dró hann áfram
með sér Ég lagði af stað með
drenginn í hina áttina
Það var mjög erfitt yfirferð-
ar. Þokan, sem ennþá var kol-
dimm, gerði okkur erfiðara fyr-
ir. Það var eitthvað svo óend-
anlega vonlaust við þessar til-
raunir okkar. Við fikruðum
okkur áfram eftir klettabrún-
unum og vissum að hvert spor
gat haft hættur í för með sér,
það mátti engu muna, svo að
við steyptumst ekki fram af og
í sjóinn.
Mér hitnaði, að minnsta
kosti, en drengurinn var jafn
fölur og kuldalegur. Hann er
allt of magur, hugsaði ég, þeg-
ar ég leit á hann. Hann hafði
ekki mikið þol eftir. Við kom-
umst kringum tindinn og að
malarsléttu, þar sem nokkrar
þúfur voru á strjálingi. Engin
mannvera var þar sjáanleg. Ég
hóf upp raust mína og kallaði:
— Jacky! Jonathan!
Drengurinn sagði: — Eigum
við ekki að kalla á þennan
Leigh Hka?
Þetta var skynsamlega hugs-
að. Við kölluðum báðir: —
Leigh! Jacky! Jonathan!
En enginn svaraði. Við
þrömmuðum áfram.
En alveg að óvörum rákum
við okkur á þverhníptan kletta-
vegg. Querol hafði ekki talað
um fleiri tinda. Það tók mig
nokkurn tíma að finna að þetta
var ekki klettaveggur, heldur
steyptur veggur. Undrandi
þreifaði ég mig áfram með
veggnum og fann að annar
lægri veggur lá í vinkil út frá
honum og þar voru dyr með
fúnum dyrakörmum. Ég gekk
varlega inn um dyrnar og sá þá
að þetta voru leifarnar af kap-
eilunni. Austurveggurinn var
næstum fallinn, en mislitu
gluggarnir stóðu ennþá. Þetta
var greinilega kapellan, sem
Querol hafði sagt mér frá. Henni
hafði ekki verið haldið við eft-
ir andlát föðursins, sem hafði
byggt hana til minningar um
börnin sín. Hvenær var það?
Árið 1912? Það var einkenni-
legt að gluggarnir skyldu enn-
þá vera heilir.
Þegar ég kom nær, sá ég að
miklar sprungur voru i glerinu,
en litirnir voru ennþá greini-
legir og málningin var næstum
óckemmd. Þetta voru myndir
af fjórum börnum og nöfnin
voru ennþá læsileg: St. Abigail,
St. James, St. Richard og St.
Lucy.
Ég ho:rfði lengi á þessar
myndir. Svo sá ég haug af fún-
um spítum, sem lágu á gólfinu,
það hafði að öllum líkindum
einu sinni verið altarið. í miðj-
um haugnum voru kertastjak-
ar úr messing, sem voru græn-
ir af elli og ennþá voru í þeim
kertisstúfar. Gat það verið að
kertin væru jafngömul stjök-
unum. Þau voru nöguð, eins og
eftir mýs. Mér fannst ótrúlegt
að nokkur mús gæti haldið lífi
þarna í þessari auðn.
Fleira var ekki þarna í kap-
ellunni, nema lítill snepill af
gólfmottu. Hann var rakur, þeg-
ar ég snerti á honum. Hafði
hinn einmana faðir notað hann
til að hvíla kné sín á, þegar
hann bað fyrir börnum sínum?
Það var eitthvert vonleysi yf-
ir þessum stað og ég var farinn
að skjálfa af kulda. Ég flýtti
mér út og drengurinn kom á
eftir mér. Hann hafði ekki sagt
eitt einasta orð. Skyldi hann
hafa heyrt söguna um Sybil
Flynn, eða lagði hann sínar eig-
in hugmyndir í það sem hann
hafði séð?
Fyrir utan vegginn, neðan
við myndagluggann, fann ég
minnisvarðann og nöfnin voru
ennþá vel læsileg. Þar stóð:
Helgað minningunni um Ric-
hard, Lucy, James og Abigail,
lieittelskuð börn Thomasar
Moorehead. Fjórar saklausar
sálir, sem fórust með Sybil
Flynn 2. september árið 1874.
Líkamir þeirra hurju í hafið,
6. TBL. VIKAN 47