Vikan - 10.02.1972, Blaðsíða 42

RENNIBRAUTIR
Ný gerð af pólereðum renni-
brautum með útskornu milli-
stykki, einnig slétt aftur.
Fylla þarf út 128x48 cm.
Sendum í póstkröfu.
Greiðsluskilmálar.
NÝJA BÓLSTURGERÐIN
Laugavegi 134, sími 16541.
V______________________________y
ír hefur staðið svo lengi, að
loft það, sem myndast hefur,
kemst út í andrúmsloftið. En ég
vil beina athygli þinni að þeim
greinarmun, sem gerður er á
,,líkum drukknaðra manna“ og
„líkum, sem kastað er í vatn
strax eftir dauða, sem leitt hef-
ur af ofbeldi". Þó að höfundur-
inn viðurkenni þennan grein-
armun, telur hann allt þetta
með í sama flokki. Ég hef sýnt
fram á, hvernig líkami manns,
sem er að drukkna, verður með
meiri eðlisþyngd en jafnrými
hans af vatni, og að hann mundi
alls ekki sökkva, ef ekki kæmu
til umbrot mannsins, þannig að
hann lyftir handleggjunum upp
yfir yfirborðið, og tilraunir hans
til að anda, á meðan hann er í
kafi — tilraunir, sem fylla af
vatni það rúm, sem loftið fyllti
áður í lungunum. En þessi um-
brot og þessar tilraunir til að
anda mundu ekki koma fyrir
hjá líki, „sem kastað er í vatn
strax eftir dauða, sem leitt hef-
ur af ofbeldi". Þannig mundi
líkaminn í síðara tilvikinu yf-
irleitt alls ekki sökkva — en
þessa staðreynd þekkir Stjarnan
bersýnilega ekki. Þegar rotn-
unin er orðin mjög mikil —
þegar holdið hefur að miklu
leyti losnað frá beinunum —
þá vissulega, en ekki fyrr en þá,
mundum við mlssa sjónar á lík-
inu.
Og hvað eigum við að álita
um þá röksemd, að líkið, sem
fannst, gæti ekki verið af Maríu
Roget, vegna þess að að liðnum
aðeins þrem dögum fannst þetta
lík á floti? Þar sem hér var um
kvenmann að ræða, hefði hún
ef til vill aldrei sokkið, ef hún
hefði drukknað; eða ef hún
hefði drukknað, hefði hún get-
að komið í ljós aftur eftir tutt-
ugu og fjórar stundir eða fyrr.
En enginn gerir ráð fyrir, að
hún hafi drukknað; og þar sem
hún dó, áður en henni var kast-
að í ána, hefði hún getað fund-
izt hvenær sem var eftirá.
„En“. segir Stjarnan, „ef lík-
ið í sínu limlesta ástandi, hefði
verið geymt á landi þangað til
á þriðjudagskvöldið, mundu
einhver merki um morðingjana
vera finnanleg á iandi“. Hér er
í fyrstu erfitt að skilja mein-
ingu þess, sem þannig skrifar.
Hann ætlar að ræða það, sem
hann skynjar fyrirfram og
heldur, að mundi verða mót-
bára gegn kenningu hans —
nefnilega, að líkið hafi verið
geymt tvo daga á landi, og hafi
þá rotnað hratt — hraðara en
ef það hefði legið í vatni. Hann
gerir ráð fyrir því, að hefði
þetta verið svo, hefði það getað
komið í ljós við yfirborðið á
miðvikudag, og heldur, að að-
eins við slíkar aðstæður hefði
það get.að komið þannig í ljós.
Af þessu leiðir, að hann flýtir
sér að sýna fram á, að það
hufi ekki verið geymt á landi;
því að í því tilviki „mundu ein-
hver merki um morðingjana
vera finnanleg á landi“. Ég býst
við, að þú brosir að framhald-
inu. Þú getur ekki látið telja
þér trú um, hvernig aðeins
geymsla líksins á landi gæti
valdið því, að ummerkin eftir
árásarmennina ykjust að marki.
Og ég get það ekki heldur.
„Og enn fremur er það ákaf-
lega ólíklegt", heldur blaðið
okkar áfram, „að neinir þorp-
arar, sem hefðu framið morð
eins og það, sem hér er gert ráð
fyrir, mundu hafa kastað líkinu
í ána án lóðs til að sökkva því,
þegar ofurauðvelt var að við-
hafa slíka varúðarreglu“. Taktu
hérna eftir hinum hlægilega
hugsanaruglingi! Enginn —
ekki einu sinni Stjarnan —
deilir um morðið, sem framið
var á likinu, sem fannst. Merk-
in um ofbeldi eru of augljós
til þess. Markmið höfundarins
er aðeins það að sýna fram á,
að það lík hafi ekki verið af
Maríu. Hann vill sanna, að
María hafi ekki orðið fyrir árás
— en ekki, að líkið hafi ekki
orðið það. Samt sannar athuga-
semd hans aðeins síðara atriðið.
Hér er lík, sem enginn þungur
hlutur er festur við. Morðingj-
ar, sem hefðu kastað því í ána,
hefðu ekki látið undir höfuð
leggjast að festa þungan hlut
við það. Þess vegna hafa morð-
ingjar ekki kastað því í ána.
Þetta er allt og sumt, sem sann-
að er, ef nokkuð er þá sannað.
Ekki er einu sinni komið ná-
lægt spurningunni um sam-
semd líksins og stúlkunnar, og
Stjarnan hefur haft mjög mik-
ið fyrir því einu að mótmæla
nú því, sem hún viðurkenndi
andartaki áður. „Við erum al-
veg sannfærðir um það“, segir
b'aðið, „að líkið, sem fannst,
var af kvenmanni, sem hafði
verið myrtur".
Þetta er heldur ekki eina til-
vikið, jafnvel í þessu atriði
málsins, þar sem þessi rann-
sóknarmaður notar óafvitandi
röksemdir gegn sínum eigin
skoðunum. Ég hef þegar sagt,
að markmið hans er bersýni-
lega að stytta eins og hægt er
tímabilið frá því, að María
hvarf, og þangað til að líkið
fannst. Samt sjáum við, að
hann leggur áherzlu á það at-
riði, að enginn sá stúlkuna frá
því augnabliki, þegar hún fór
úr húsi móður sinnar. „Við höf-
um enga sönnun fyrir því“, seg-
ir hann, „að María Roget hafi
verið í tölu lifenda eftir klukk-
an níu sunnudaginn tuttugasta
og annan júní“. Þar sem rök-
semd hans er augljóslega ein-
hliða, ætti hann að minnsta
kosti að hafa leitt þetta atriði
hjá sér; því að hefði það verið
vitað, að einhver hefði séð
Maríu, segjum á mánudag, eða
á þriðjudag, hefði fyrrnefnt
tímabil stytzt mikið, og sam-
kvæmt röksemdaleiðslu hans
sjálfs, hefðu líkindin fyrir því,
að líkið væri af stúlkunni,
minnkað mikið. Það er eigi að
siður skemmtilegt að taka eftir
því, að Stjarnan leggur áherzlu
á þetta atriði í þeirri ákveðnu
trú, að það styðji hina almennu
rökleiðslu sína.
Lestu nú aftur þann hluta
röksemdafærslunnar, sem lýtur
að þvi, að Beauvais hafi þekkt
iíkið. Að því er snertir hárið á
handleggnum, hefur Stjarnan
bersýnilega verið óhreinlynd.
Hr. Beauvais, sem var ekki fá-
bjáni, hefði aldrei getað talið
sig hafa þekkt líkið á hári á
handlegg þess eingöngu. Eng-
inn handleggur er án hárs. Hið
almenna eðli orðalags Stjörn-
unnar er aðeins rangfærsla á
orðalagi vitnisins. Hann hlýtur
að hafa talað um einhver sér-
einkenni þessa hárs. Það hlýtur
að hafa verið séreinkenni eins
og litur, magn, lengd, eða stað-
ur hársins.
„Fótur hennar“, segir blaðið,
„var lítill" — þúsundir fóta eru
litlir. Sokkaband hennar er alls
engin sönnun — og það eru
skór hennar ekki heldur — því
að skór og sokkabönd af sömu
tegund eru seld í hundraðatali.
Sama má segja um blómin í
hatti hennar. Eitt atriði, sem
hr. Beauvais leggur mikla
áherzlu á, er að spennan á
sokkabandinu, sem fannst, hafði
verið losuð til að stytta í því.
Þetta skiptir engu máli; því að
flest kvenfólk telur viðeigandi
að taka par af sokkaböndum
með sér heim og máta þau á
limunum, sem þau eiga að ná
utan um, fremur en að prófa
þau í búðinni, þar sem þau eru
keypt“ Hér er erfitt að gera ráð
fyrir, að höfundurinn sé ein-
lægur. Hefði hr. Beauvais, þeg-
ar hann var að leita að líki
Maríu, fundið lík, sem svaraði
almennt að stærð og útliti til
horfnu stúlkunnar, hefði hann
haft rétt (án nokkurs tillits til
spurningarinnar um klæðnað)
til að mynda sér þá skoðun, að
leit hans hefði borið árangur.
Ef hann hefði, auk þess sem
segja má um stærð og útlit,
fundið á handleggnum sér-
kennilegt hár, sem hann hafði
séð á hinni lifandi Maríu, hefði
skoðun hans réttilega getað
styrkzt; og aukning líkindanna
hefði vel getað verið í hlutfalli
við sérkennileika, eða óvana-
leika hársins. Ef, þar sem fætur
Maríu voru litlir, fætur líksins
væru einnig litlir, mundi aukn-
ing líkindanna fyrir því, að lík-
ið væri af Maríu, ekki vera að-
eins hlutfallsleg, heldur mjög
margföld, eða stóraukin. Bættu
við þetta allt skóm eins og þeim,
sem vitað var, að hún hafði
verið í daginn, sem hún hvarf,
og enda þótt þessir skór kunni
að vera seldir „í hundraðatali“,
aukast líkurnar nú svo mikið,
að þær nálgast fulla vissu. Það,
sem í sjálfu sér væri engin
sönnun fyrir samsemd, verður
vegna staðfestingargildis síns
hin öruggasta sönnun. Segið
okkur svo frá blómum í hatt-
inum, sem líkjast þeim blóm-
um, sem horfna stúlkan hafði
notað, og við leitum ekki að
neinu fleira. Ef um aðeins eitt
blóm er að ræða, leitum við
ekki að neinu fleira, — og hvað
þá ef þau eru tvö eða þrjú, eða
fleiri? Hvert nýtt blóm er marg-
föld sönnun — sönnun, sem
42 VIKAN 6. TBL.