Vikan - 10.02.1972, Síða 49

sagði hann. — Ég trúi því ekki
að þeir hafi sökkt honum? Þeir
hafa aðeins talið honum trú um
það. Það fyrsta sem þú verður
að gera í fyrramálið, Ross, er
að leita í víkunum við strönd-
ina. Við verðum að finna Rita
Rina, ef við eigum að komast
héðan.
Hann virtist glaður yfir þess-
ari hugmynd og ég vildi ekki
taka frá honum þessa veiku von,
sem hann treysti á í hálfgerðu
óráði. Ég vildi leyfa honum að
lifa í trúnni um að við gætum
frelsað Jacky og Jonathan.
Mooney var áhyggjufullur. —■
Hvernig líður þér, Hektor?
Querol leit á Mooney og sagði
við mig:
— Þú verður að reyna að
koma honum í skilning um að-
stæður okkar. Vesalingurinn
heyrir ekki neitt. Hann skilur
auðvitað að eitthvað er að, en
hann veit ekki hvað það er.
Ég kinkaði kolli. Ég kenndi
líka í brjósti um Mooney. Þetta
hlaut allt að vera dularfullt í
augum hans. Querol hélt áfram:
— Svo verðum við að bjarga
Jacky og Jonathan úr klóm
Leighs. Þú verður að reyna að
komast að því hvað vakir fyrir
honum, Ross. Hvað það er sem
hann hefir í huga og hverju
hann er að bíða eftir.
Drengurinn fór nú að bera
sig illa. — Ég er svo fjarska-
lega svangur. Mér finnst mag-
inn í mér dragast saman í
krampa. Hve langt er síðan
við höfum fengið matarbita?
Því meir sem ég hugsa um mat,
verð ég svengri. Ég sagði við
hann: — Reyndu að hugsa ekki
um mat. Við hljótum að finna
eitthvað ætilegt á morgun.
En hvar áttum við að fá mat?
Kananga var alger auðn. Áttum
við að grátbiðja Leigh um mat?
Hann hafði örugglega nægar
matarbirgðir. En til hvers þurfti
hann á þeim að halda? Eftir
hverju beið hann? Bát, sem átti
að sækja hann til Kananga ...
Hann var búinn að vera á eynni
í fjóra dag! Hversvegna kom
báturinn ekki. Hvað var hann
að brugga?
Þessum spurningum varð ekki
svarað. Það var nú farið að
hvessa og mjög kalt í kapell-
unni. Mér var kalt og tennurn-
ar glömruðu í munninum á
drengnum. — Mér er svo kalt,
kveinaði hann. Ég átti ekki von
á að nokkur okkar gæti sofið
um nóttina, þótt við værum
allir uppgefnir. Þreyttur hugur
minn var hjá Jacky. Hvernig
áttum við að bjarga henni. Mér
fannst óbærilegt að vita hana í
Gu/lfoss
feróir
1972
KYNNIÐ YÐUR FERÐATILHÖGUN.
PANTIÐ FARMIÐA YÐAR TlMANLEGA.
i/f VL
H.E EIMSKIPAFÉLAG H
ÍSLANDS
FARÞEGADEILD
PÓSTHÚSSTRÆTI 2 - SÍMI 21460
Ferðaáœtlun
nvs Gullfoss
1972
' —***!■£+&&
Sendið þessa úrklippu og þér fáið senda
Feróaéæthjn m/s Gullfoss
fciflfn
H»imili
klóm þessarar skepnu.
Drengurinn tuldraði í sífellu:
— Mér er svo hræðilega kalt!
Og Mooney fór að kvarta um
hungur. — Það er eins og verið
sé að slíta úr mér innyflin. Ef
hér væri aðeins rotta, myndi ég
éla hana hráa, jafnvel lifandi!
— Ó, þegiðu! hrópaði dreng-
urinn og brast í grát.
Mooney horfði á hann með
áhyggjusvip. — Hann deyr ,ef
hann fær ekki mat. Hann frýs í
hel. Hann er svo hræðilega
magur!
En að lokum sofnuðu þeir,
einn eftir annan. Querol átti
erfitt um andardrátt. Mooney
hraut með galopinn munninn
og drengurinn bylti sér í svefn-
inum. Honum leið verst, hann
var jafnvel verr haldinn en
QueroL þrátt fyrir að Querol
var særður.
Ég hallaði mér upp að köldum
steinveggnum og hugsaði um
Jacky. Ég vonaði að hún færi
ekki að reyna flótta, eða gera
eitthvað, sem vekti tortryggni
Leighs. Það var nógu erfitt að
hugsa um hrottaskap hans.
Hann gæti fundið upp á því
ótrúlegasta gagnvart henni...
Drengurinn vaknaði Hann
starði á mig, stjörfum augum,
svo tautaði hann: — Mig
dreymdi...
— Reyndu að sofa. Það er
ekki komin dögun ennþá.
En hann settist upp — Mér er
svo kait. Tennurnar glömruðu.
— Og ég er svo hræðilega
svangur. Heldurðu að þeir hafi
mat þarna í skýlinu? Jacky
myndi reyna að koma til mín
mat, ef hún vissi... Mér er svo
kalt að ég held ég sé að deyja!
Mér varð órótt vegna hans.
Hann var verr settur en Querol.
Ég hlustaði á hann um stund.
Hann muldraði eitthvað óskilj-
anlegt og það var greinilegt að
hann var orðinn eitthvað rugl-
aður. En svo þagnaði hann.
Hann hafði oltið út af. Ég fann
að ég var lika að sofna. Ég
krosslagði armana á hnjánum
og hallaði mér svo fram og
sofnaði.
Það var farið að birta, þegar
ég vaknaði. Loftið var þungbú-
ið, en þokunni hafði létt. Querol
og Mooney sváfú ennþá; Querol
lá afturábak á plönkunum en
Mooney hallaði sér upp að
veggnum með opinn munninn.
En drengurinn var horfinn.
f fyrstu varð ég ekki svo
áhyggjufullur. Það gat verið að
hann hefði farið rétt út fyrir,
eða þá niður að ströndinni, til
að vita hvort ekki værS eitt-
hvað ætilegt þar, þar sem
hungrið var að gera út af við
hann. Ég fór út og gekk í kring-
um kapelluna, fram hjá minnis-
merkinu og fikraði mig svo nið-
ur að ströndinni. Ég var líka
farinn að finna sárt til hungurs.
Ég leit á skeljarnar í fjöruborð-
inu. En þrátt fyrir hungrið,
bauð mér við að borða skelfisk-
inn hráan. En hve lengi gætum
við haldið matarleysið út?
Hungrið, kuldann og þessar öm-
urlegu aðstæður .Gat það verið
að drengurinn hefði verið svo
ruglaður að hann hefði farið til
skýlisins, til að reyna að fá mat?
Sólin brauzt nú fram úr
skýjaþykkninu og það varð
skellibjart. Nú sást vel til skýl-
isins og hafflöturinn var skín-
andi bjartur. .
Og sólin skein líka á dreng-
inn, sem lá alblóðugur og líf-
vana rétt við fæturna á mér.
Hann var kominn hálfa leið að
skýlinu.
Svo hvarf sólin bak við ský
og umhverfið varð grátt og
skuggalegt.
Ég varð stjarfur af skelfingu.
Gat það verið að Leigh hefði
skotið drenginn með köldu
blóði, þegar vesalingurinn kom
skríðandi hálfdauður af kulda
og hungri... Leigh gat aldrei
stafað nein hætta af honum!
Reiðin náði tökum á mér og ég
þaut fram úr runnanum til
drengsins. — Skjóttu! öskraði
ég, frávita af reiði. — Dreptu
mig líka! Skjóttu, djöfulsins
þorparinn þinn!
Framhald í nœsta blaði.
6. TBL. VIKAN 49