Vikan - 10.05.1973, Qupperneq 13

wLa f . wMzmfflli \

lit. Kjóllinn sem hón var i var
sléttur og svartur, og þröngur um
brjóst og mjaömir. Hún var, laus
viö öll þessi bellibrögö, sem konur
nota til þess aö vera kvenlegar út-
lits. Og einhvern veginn geröi allt
þetta hana ennþá fallegri en
nokkra konu, sem ég haföi
nokkurn tima séö.
— Hún sefur i ekkjusæng, sagði
Mantaris og röddin skalf af viö-
kvæmni. — Hennar góöi eigin-
maður sefur i kaldri moldinni.
Hann þagnaði og sleikti þurrar
varirnar. — Ég sá hana i skógar-
túr meö honum, fyrir nokkrum
árum. Hún dansaöi i kvennahóp,
hávöxnust þeirra allra. Þá var
hún ekki föl á kinn, eins og núna,
heldur heit af fjöri og lifsgleði.
Ekki eins og þessar tæröu borga-
konur, heldur eins og fjallakona,
ólgandi af hetjublóöi.
— Þú ert oröinn patriarki, sagöi
ég, — og sagnfærðingur og sagna-
þulur. Hættu nú aö pakka brauð
og sneiöa ost, rétt á meöan þú
segir mér, hvar hún á heima.
Allt i einu var einn löngu
fingranna hans kominn á loft og
miöaöi á mig eins og byssuhlaup.
Leðurkinnarnar skulfu og augun
leiftruöu. — Ég þekki þig, sagöi
bann. — Þú hefur rán og nauðgun
i huga! Hann kreppti hnefann og
baröi sér á brjóst. — Þú skilur
ekki hina göfugu sorg saknaöar
hennar! Að sjá hana nú og muna
hana eins og hún var, kvelur mig
hérna. Hann lagði höndina á
hjartað. Hann brýndi raustina
meö fyrirlitningu. — Þig verkjar
neöar!
— Vinur sæll, sagði ég hóglega.
— Þú gerir mér rangt til. Ég kann
Hka að meta göfgi sorgarinnar.
Þú veröur aö muna, að ég er llka
Grikki.
Hann yppti öxlum og hvæsti
einhverju út úr sér. — Þaö er ekki
nema satt, að þú ert Grikki, sagöi
hann, — en það eru nú ýmiskonar
Grikkir til. Sumir eru af-
komendur ljóna en aðrir ....
Ég bar fingurinn aö nefinu i
eftirvæntingu.
— En aðrir eru komnir af
geitum, sagöi hann.
— Hún er fögur kona, sagði ég.
Svipurinn á honum mýktist
ofurlitið. — Já, sagöi hann . . .já.
— Andlit eins og Helenu, sem
gæti komiö þúsund skipum á flot,
sagöi ég.
Hann hristi höfuðið til sam-
þykkis. — Já, sagði hann.
— Og brjóstin á henni eru eins
og stórir kálhausar, sagði ég.
Hann stökk næstum upp I loft.
Þegar hann kom aftur niður var
hann eldrauöur I framan. Hann
sló opnum lófanum á búöar-
boröiö.
— Þú ert sjálfur meö kálhaus I
höfuðs staö! öskraöi hann. — Þú
átt ekki virðingu til.
— Þú hefur á réttu aö standa,
minn gamli uppþornaöi vinur.
Framhald á bls. 34
19. TBL. VIKAN 13